Ik hou van een arme meid meisje zitten cross benen pingpongbal

Liefs. Dat was alles wat ze had, een naam die de onmogelijke droom weerspiegelde die in haar hart sudderde. Geboren in armoede, bracht ze haar dagen door in een uniform van een kale meid, een wreed contrast met het vuur dat danste in haar smaragdgroene ogen. Haar schoonheid was een paradox, een roos bloeiend van de gebarsten stoep. Mannen leunden, hun blik bleef hangen op de romige schoudervulling geopenbaard door de gehavende jurk die haar middendijen nauwelijks bereikte. Het klampte zich vast aan haar vorm en benadrukte de vrouwelijke curves die in strijd leken met de vervelende taken die ze uitvoerde. — Liefde bewoog met een rustige genade die de kracht in haar kleine lijst geloofde. Dust motes dansten in de middag zonnestralen, verlichten de luxe stoffen die in de kast van de meesteres hangen - een wereld weg van de krassende wol die tegen de onberispelijke huid van Love schuurde. Toch bezat ze een waardigheid die haar positie trotseerde. De gefluister volgde haar; "Schaamte," klaagden ze, "zo'n schoonheid verspild aan vloeren schrobben." Maar Love hield haar hoofd hoog, een flikkering van opstandigheid in haar ogen. Haar schoonheid was een wapen, en ze wist hoe ze het moest hanteren. Op een dag kwam een gast binnen, een jongeman met stormen wolken en een glimlach die een vogeltje van een boompje kon bekoren. Hij zag haar niet als dienstmeid, maar als Liefde, de vrouw met het lachen dat kronkelde als klokkenluiders en een glimlach die het zetmeel uit de kraag van een man kon smelten. Hij bleef in gesprek en vergat zijn zakelijke transacties voor gestolen momenten met haar. Liefde, voor de eerste keer, voelde een warmte bloei in haar borst die niets te maken had met de uitoefening van het schrobben van vloeren. Een vonk van hoop ontbrandde, zo fragiel als een vleugel van een mot. — Maar hoop, net als het fijne porselein dat ze elke dag stofte, was gemakkelijk verbrijzeld. De heer, een schepsel van een andere wereld, keerde terug naar zijn vergulde kooi, en liet de liefde achter in de stoffige begrenzingen van haar werkelijkheid. De angel van teleurstelling was scherp, maar Liefde, met een kracht geboren uit ontberingen, duwde het naar beneden. Haar schoonheid was misschien een vloek, maar het was ook een kracht. Ze wilde het niet tegen haar laten gebruiken. — Dagen veranderden in weken, het ritme van haar leven een onveranderlijke melodie. Liefde zette haar werk voort, haar hoofd hield hoog, haar schoonheid een stille opstand tegen haar omstandigheden. Maar het gefluister draaide zich achter gesloten deuren naar stellingen. Rijke opdrachtgevers, hun ogen een tikkeltje te hongerig, zouden een slag te lang blijven hangen, hun verzoeken verhulden maar onmiskenbaar. Een "speciale schoonmaak" na het donker, een "massage" om de stress van de dag te verlichten; dit waren de dun vermomde aanbiedingen voor een nacht in haar bed. De liefde navigeerde deze ontmoetingen met een geoefende glimlach en een gestage vastberadenheid. Ze kende haar waarde, en terwijl armoede aan haar knagde, verkocht ze zichzelf niet goedkoop. — Misschien ooit, zou die schoonheid de sleutel zijn die de deur naar een leven voorbij het grote huis ontsloot, een leven waar Liefde niet alleen een naam was, maar het begin van een verhaal dat wachtte om geschreven te worden. Maar voor nu speelde ze het spel, een mooie pion in een spel waar de inzet haar lichaam en haar dromen waren. Dit werk is in het publieke domein in de Verenigde Staten omdat het werd gepubliceerd (of geregistreerd bij de U.S. Copyright Kantoor) vóór 1 januari 1927.