Napoleon Bonaparte's Rally in de Slag bij Arcole Deurmat

De scherpe rook van de strijd stak Gros' ogen toen hij tussen de chaos door kroop. De donder van kanonnen en een rammelaar van musketten vulde de lucht. De Fransen waren opnieuw teruggedrongen, hun poging om de brug te veroveren was een bloedige mislukking. Maar daar, opkomend uit de rook, stond Napoleon. — Weg was het afbeelding van een bereden generaal. Hier stond Napoleon standvastig op het modderige slagveld, een grimmige figuur in zijn blauwe jas. Zijn linkerhand hield zijn zwaard naar buiten, een symbool van het commando. Maar het was zijn rechterhand die Gros' aandacht hield. Het pakte de vlaggenmast van de Armée d'Italie, de Franse vlag hield hoog. — Dit was geen trots gebaar, maar een wanhopige strijdkreet. Napoleon, de belichaming van de Franse vechtlust, drong aan op zijn mannen. Zijn onwrikbare houding was een baken van opstandigheid in het storm van de strijd. Gros zag de vastberadenheid gegrift op Napoleons gezicht, de tol die de slag had geëist, maar er was geen angst, alleen een ijzeren wil om de Fransen te zien zegevieren. Op dat moment wist Gros dat hij dit afbeelding moest vangen. Het zou een bewijs zijn van de veerkracht van de Franse soldaat, gepersonifieerd door hun leider. Door Napoleon te voet af te beelden, die van voren naar voren kwam, wilde Gros een krachtig en betrouwbaar afbeelding creëer. Hij was geen verre man op een man, maar een man die dezelfde gevaren deelde als zijn soldaten. Het schilderij zou dienen om het Franse volk te inspireren, om hen het onwrikbare leiderschap te shows dat hun leger leidde. — Dit werk van Antoine Jean Gros is in het publiek domein in het land van herkomst en in andere landen en gebieden waar de auteursrechtelijke term het leven van de auteur plus 100 jaar of minder is.