Australia Sunrise Lighthouse Island, 520 stuks Legpuzzel

Kun je deze geweldige vuurtoren samen maken? Deze foto werd genomen bij zonsopgang, met humeurige maar spectaculair mooie wolken. Deze puzzel zal een grote uitdaging zijn, perfect voor wanneer je binnen moet blijven. Een beetje tijd van goede kwaliteit en veel plezier met vrienden en familie. Deze vuurtoren zal je dag zeker ophelderen. Voel je vrij om de puzzel te personaliseren met je eigen naam of tekst, of om de tekst helemaal te verwijderen als je gewoon van het geweldige afbeelding wilt genieten. Het eiland Kangaroo is het op twee na grootste eiland voor de kust van Australië, dat ongeveer 4.500 vierkante kilometer groot is, 155 km lang en 55 km breed. De eerste Europeanen die in 1802 op het eiland Kangaroo arriveerden, waren een groep onder leiding van Matthew Flinders die op zoek waren naar water en vers vlees (waar ze vier maanden lang niet op hadden gezeten) in de buurt van de cadeau dag Penneshaw. Ze jaagden op de kleine kangoeroes en gaven het eiland die naam. Een jaar nadat deze Franse ontdekkingsreiziger Nicholas Baudin het zuiden van het eiland het westerne punt Cape du Couedic noemde na zijn vriend en beroemde Franse zee kapitein Charles Louis, Chevalier du Couedic de Kergoualer (1740-1780). Deze kustlijn van Flinders Chase zou de laatste rustplaats worden voor 14 schepen die op de rotsachtige kusten tot verdriet kwamen. Een onderwaterrif met en twee eilanden - de Casuarinas (de Broers) hebben ongeveer 35 tot 40 km ten zuiden van de Kaap du Couedic op het eiland Kangaroo gelegen. De behoefte aan een vuurtoren in dat gebied was al jaren groot, want de treurige wateren hebben al een aantal slachtoffers geëist. In 1902 heeft de South Australian Marine Board de bouw aanbevolen van een vuurtoren op Cape du Couedic, aan het zuidwesten van het eiland Kangaroo. Eerdere lichten waren al gebouwd om schepen die het noorden van het eiland, Cape Borda (1858), in de Straat van de Onderzoeker en Cape Willoughby (1852), in de Rug Stairs Passage passeren, te leiden. De vuurtoren van de Cape du Couedic zijn tussen 1906 en 1909 gebouwd en was de vijftiende die aan de kust van Zuid-Australië werd gebouwd. Het was ook het laatste licht dat in Zuid-Australië moest worden gebouwd voordat de regering van het Gemenebest in 1915 het beheer en de controle van de Australische vuurtorens overnam. De daadwerkelijke overdracht vond pas plaats in 1917. De toren zelf werd gebouwd uit 2.000 stukken lokale steen. Er werden ook drie vier dakpannen gebouwd van lokale steen met dakleien voor de veehouder en twee assistenten. Ten tijde van de bouw was het terrein ontoegankelijk over land, zodat Weirs Cove, 1 mijl ten noorden van de vuurtoren, werd geselecteerd voor de landing. Eerst moest een steiger worden gebouwd, zodat er voorraden en bouwmaterialen konden worden aangeland. In eerste instantie werden deze voorraden materiaal en uitrusting vervoerd met een zigzagpad dat in het gezicht van de klif van 300 voet (92 meter) werd opgegraven en dat aanhield tot een vliegende vos in werking was. Om de vliegende vos aan te drijven, werd oorspronkelijk een paar paarden gebruikt op een poot, maar werd later vervangen door een gemotoriseerde wind. Er werden ook stappen naar het uitsnijden gesneden om voettoegang te geven. Een telefoonlijn die in 1908 is aangelegd om Cape du Couedic te verbinden met Cape Borda en die als enige communicatiemiddel fungeerde. Het was veelzeggend dat de telefoon werd aangesloten alvorens de vuurtoren werd gebouwd. Op de dag dat het licht te wijten was aan het begin van de weersomstandigheden, waren de weersomstandigheden zo slecht dat het schip, de gouverneur Musgrave, met de officiële partij, waaronder het President en de Wardens van de Marine Board, niet in de normaal rustige haven kon landen. Signalen werden van het schip naar de houder aan de wal gestuurd en het licht begon met de operatie. Het oorspronkelijke apparaat werd geleverd door de Broers van de Chance in Engeland en werd gebruikt op kerosine, dat werd opgeslagen in de kleine, met wit gewassen steenschuur nabij de vuurtoren. Cape du Couedic was buitengewoon geïsoleerd toen hij eens in de drie maanden door steamer aan Weirs Cove werd geleverd. Na het opstijgen van de vliegende vos zouden de goederen in de twee bevoorradingsschalen bovenaan worden opgeslagen, in afwachting van de overdracht naar het lichtstation op ongeveer ¾ mijl van de landing. De onzekere reis op de vlucht was ook de enige manier om de houders en hun gezinnen op en uit de Kaapverdische zee te krijgen. Een verhaal gaat dat een scherp getand en impopulair keeper-vrouw van de klif naar de steiger in de vliegende vos werd vervoerd toen de motor uitviel. Het duurde een paar uur om gerepareerd te worden, waarbij de mand (en de inhoud) in de bries de helft van de klip zwaaide. De overblijfselen van de steiger, de watertank en de opslagruimte kunnen nog steeds worden gezien op de Cove van Weir. In een medische noodsituatie was de dichtstbijzijnde arts in Port Adelaide. Mail werd veertien dagen van Kingscote naar de Rocky River gebracht, 9 mijl van het station, van waar de veehouders vandaan kwamen om post op te halen. Het is interessant om op te merken dat er een hut is die "Postman's Cottage" heet. De Cape du Couedic werd niet geplaagd door honden, maar er was nog steeds een volledige set rakettoestellen en hulpgoederen voor het afschilferen van de kliffen. De afstand van het station blijkt ook uit het feit dat het eerste motorvoertuig pas in 1940 bezocht werd. Later werden de winkels vier keer per jaar over land gebracht door een aannemer uit Kingscote. De koper, de heer W M Carmeron, heeft een Morris-wagen met zes wielen gekocht om zijn reizen mee te maken. Vergeet niet dat er geen formele weg was zoals we die vandaag kennen. De route werd onderbroken door stenen, zandheuvels, boomvertakkingen en stoten. In 1957 werd de vuurtoren geautomatiseerd door de omzetting in acetyleen-gasbedrijf en tegelijkertijd werd de vuurtoren gedemonstreerd. De meeste scheepvaartmaatschappijen gebruikten tegenwoordig de Straat van Backtrap Passage en Investigator en het licht werd voornamelijk gebruikt door vissersvaartuigen in het gebied in plaats van door de lijnvaart. In 1974 werd de vuurtoren omgebouwd tot een elektrische installatie. Het vuurtorenreservaat Cape du Couedic, met uitzondering van de vuurtoren, een opslagschuur en het kleine gebied waar deze werken zich bevinden, werd in 1959 aan de Flora and Fauna Board van Zuid-Australië verkocht. Het gebied vormt nu een integraal onderdeel van het nationale park Flinders Chase. Een eigenschap van het gebied is de Schuif van de Schuif aan het eind van het punt dat het lightstation is. Het gebied is ook een kolonie van Nieuw-Zeelandse pelszegels. Een ander bijzonder kenmerk is de opmerkelijke Rocks, die 4 km ten oosten van Kaapverdië ligt. De hoofdlichthouder en zijn twee assistenten hadden elk een huisje met vier kamers, samen met opslagruimten, stabiel, karretje en andere gebouwen. Dit waren allemaal kalksteenrotskwadraat en geverfd wit. De huidige configuratie is dat alle huishoudens drie slaapkamers plus de normale lounge en de dienstruimten hebben. Ze hebben allemaal een 2 meter brede veranda rond elk huis. De vuurtoren werd in 1957 gedemonteerd en geautomatiseerd en de tekorten werden overgedragen aan de Zuid-Australische regering en werden deel van het in 1919 opgerichte nationale park Flinders Chase. In 1991 werden de blikvangers hersteld en beschikbaar gesteld voor vakantieverhuur. De waterhuisjes zijn nu bekend als Troubridge, Karatta en Parndana, na boten die op het eiland Kangaroo varen. In 2000 vond een verdere restauratie plaats waarbij de leisteendaken getrouw werden hersteld. De Cape du Couedic Lightstation heeft een hoge mate van integriteit en behoudt alle gebouwen die oorspronkelijk tussen 1907 en 1909 waren gebouwd. Naast de toren staan de bliksemboten op de lijst van zowel de staat als de nationale erfgoedregisters.