Beach Beren Kussen

Twee indianen peddelen hun kano over een meer, net voor de kust, op een mistige ochtend. Een zwarte beer zeug is niet al te blij en heeft haar welp gestuurd naar een nabijgelegen berkenboom voor de zekerheid. Het Amerikaanse zwarte beer, Ursus americanus, is het kleinste van de drie soorten beren die in Noord-Amerika voorkomen. Hoewel ze allemaal in Noord-Amerika leven, zijn zwarte beren niet nauw verwant aan bruine beren en polaire beren; genetische onderzoeken tonen aan dat ze zich 5,05 miljoen jaar geleden afsplitsten van een gemeenschappelijke voorouder. Zwarte beren kunnen worden onderscheiden van bruine beren door hun kleinere formaat, hun meer concave profielen, hun kortere klauwen en het ontbreken van een schouderbult. Zwarte beren vacht is meestal een gelijkmatige kleur, behalve een bruine snuit en lichte "maansikkel" markeringen die soms op hun borst verschijnen. Ondanks hun naam shows zwarte beren veel kleurvariatie. Individuele vachtkleuren kunnen variëren van wit, blond, kaneel of lichtbruin tot donker chocoladebruin of tot gitzwart, met veel tussenliggende variaties. Blauw getinte zwarte beren komen voor langs een deel van de kust van Alaska en British Columbia. Witte tot crèmekleurige zwarte beren komen voor op kusteilanden en het aangrenzende vasteland van Zuid-western Brits-Columbia. Ook albino's zijn gevonden. Zwarte jassen hebben de neiging om te overheersen in vochtige gebieden zoals New England, New York, Tennessee, Michigan en western Washington. 70% van alle zwarte beren zijn zwart, hoewel slechts 50% van de zwarte beren in de Rocky Mountains zwart zijn. Zwarte beren met witblauwachtige vacht staan bekend als Kermode (gletsjer) beren en deze unieke kleurfasen zijn alleen te vinden in het kustgebied van British Columbia, Canada. Zwarte beren zijn alleseters: planten, vruchten, noten, insecten, honing, zalm, kleine zoogdieren en aas. In de noordelijke regio's eten ze paaizalm. Zwarte beren zullen ook af en toe jonge herten of elandkalveren doden. Het Amerikaanse zwarte beer is verspreid over Noord-Amerika, van Canada tot Mexico en in ten minste 40 staten in de VS. Ze bezetten historisch gezien bijna alle beboste gebieden van Noord-Amerika, maar in de VS zijn ze nu beperkt tot de beboste gebieden die minder dicht door mensen worden bezet. In Canada bewonen zwarte beren nog steeds het grootste deel van hun historische verspreidingsgebied, met uitzondering van de intensief bewerkte gebieden van de Central Plains. In Mexico, werden zwarte beren verondersteld te hebben bewoond de bergachtige gebieden van de noordelijke staten, maar zijn nu beperkt tot een paar overgebleven populaties. Zwarte beren zijn zeer aanpasbaar en shows een grote verscheidenheid aan habitattypen, hoewel ze voornamelijk worden aangetroffen in beboste gebieden met dichte bodemvegetatie en een overvloed aan vruchten, noten en begroeiing. In de noordelijke gebieden zijn ze te vinden in de toendra, en ze zullen soms foerageren in velden of weiden. Zwarte beren hebben de neiging om territoriaal en niet-kuddeachtig te zijn in natuur. Ze markeren hun territorium door hun lichamen tegen bomen te wrijven en tegen de schors te klauwen. Het zijn sterke zwemmers, die dit doen voor hun plezier en om te voeden. Zwarte beren klimmen regelmatig om zich te voeden, te ontsnappen of te overwinteren. Hun arboreale vaardigheden hebben de neiging om af te nemen met de leeftijd. Volwassen zwarte beren zijn meestal nachtdieren, maar jonge dieren zijn vaak overdag actief. De beren foerageren meestal alleen, maar tolereren elkaar en foerageren in groepen als er een overvloed aan voedsel in één gebied is. De meeste zwarte beren overwinteren afhankelijk van de lokale weersomstandigheden en de beschikbaarheid van voedsel tijdens de wintermaanden. In regio's met een constante voedselvoorziening en warmer weer gedurende de winter, kunnen beren helemaal niet overwinteren of dit voor een zeer korte tijd doen. Vrouwen bevallen en blijven meestal de hele winter gesloten, maar mannetjes en vrouwen zonder jongen kunnen hun holen van tijd tot tijd verlaten tijdens de wintermaanden. Zwarte beren werden ooit niet beschouwd als echte of "diepe" winterslaap, maar vanwege ontdekkingen over de metabole veranderingen die zwarte beren in staat stellen om maandenlang slapend te blijven zonder te eten, drink, urinerend of poepend, hebben de meeste biologen de zoogdierwinterslaap geherdefinieerd als "specialistische, seizoensgebonden reductie van het metabolisme in combinatie met schaars voedsel en koud weer". Zwarte beren worden nu beschouwd als zeer effectieve overwinteraars. Zwarte beren komen in oktober en november hun hol binnen. Voorafgaand aan die tijd kunnen ze tot 30 pond lichaamsvet aantrekken om ze door de zeven maanden te krijgen waarin ze vasten. Sluimerstand bij zwarte beren duurt meestal 3-5 maanden. Gedurende deze tijd daalt hun hartslag van 40-50 slagen per minuut naar 8 slagen per minuut. Ze brengen hun tijd door in uitgeholde holen in boomholtes, onder boomstammen of rotsen, in banken, grotten of duikers en in ondiepe depressies. Vrouwen hebben echter aangetoond dat ze kieskeuriger zijn in hun keuze van holen, in vergelijking met mannen. Een speciaal hormoon, leptine, komt vrij in hun systemen om de eetlust te onderdrukken. Omdat ze niet urineren of poepen tijdens de slaapperiode, wordt het stikstofafval van het lichaam van het beer biochemisch gerecycled terug in hun eiwitten. Dit dient ook het doel van het voorkomen van spierverlies, omdat het proces de afvalproducten gebruikt om spieren op te bouwen tijdens de lange perioden van inactiviteit. In vergelijking met echte overwinteraars daalt hun lichaamstemperatuur niet significant (ze blijven rond de 35 graden Celsius) en ze blijven enigszins alert en actief. Als de winter mild genoeg is, kunnen ze wakker worden en voedsel zoeken. Vrouwen bevallen ook in februari en voeden hun welpen totdat de sneeuw smelt. In de wintermaanden verbruiken zwarte beren 25-40% van hun lichaamsgewicht. De voetzolen pellen af terwijl ze slapen, waardoor er ruimte is voor nieuw weefsel. Nadat ze in de lente uit hun winterholen zijn gekomen, dwalen ze twee weken door hun territorium, zodat hun metabolisme zich aan de activiteit went. Ze zullen aas zoeken van wintergedode planten en nieuwe scheuten van vele diersoorten, vooral wetland-planten.In bergachtige gebieden zoeken ze zuidelijke hellingen op lagere hoogten voor foerageren en verplaatsen ze zich naar noordelijke en oostelijke hellingen op hogere hoogten naarmate de zomer vordert. Tot 85% van de voeding van het zwarte beer bestaat uit vegetatie, hoewel ze de neiging hebben om minder te graven dan bruine beren, veel minder wortels, bollen, knollen en knollen te eten dan de laatste soort. Jonge scheuten van bomen en struiken tijdens de lenteperiode zijn belangrijk voor zwarte beren die uit de winterslaap komen, omdat ze helpen bij het herbouwen van spieren en het versterken van het skelet en vaak het enige verteerbare voedsel zijn dat op dat moment beschikbaar is. Bessen, fruit, grassen, noten en knoppen worden vaak gegeten. Tijdens deze periode kunnen ze ook de notencaches van eekhoorns overvallen. Zwarte beren zijn dol op honingbijen en zullen door de bomen knagen als de bijenkorven te diep in de stammen zitten om ze met hun poten te bereiken. Zodra de bijenkorf is doorbroken, schrapen zwarte beren de honingraten samen met hun poten en eten ze op, ongeacht de steken van de bijen. Het grootste deel van het dierendieet van het zwarte beer bestaat uit insecten zoals bijen, gele jassen, mieren en hun larven. Zwarte beren zullen 's nachts op zalm vissen, omdat hun zwarte vacht overdag gemakkelijk door zalm kan worden gespot. Echter, de witte bonte zwarte beren van de westerne Canadezen hebben een 30% hoger slagingspercentage in het vangen van zalm dan hun zwarte bonte tegenhangers. Daarnaast zijn ze geregistreerd als prooien op elk kalf in Idaho en eland kalveren in Alaska. Zwarte beer roofdieren op volwassen herten zijn zeldzaam, maar is geregistreerd. Ze kunnen op volwassen elanden jagen door ze te overvallen terwijl ze voorbijkomen. Zwarte beren slepen hun prooi vaak mee om zich te bedekken, geven er de voorkeur aan zich in afzondering te voeden en beginnen zich vaak te voeden met de uier van zogende vrouwen, maar geven over het algemeen de voorkeur aan vlees van de ingewanden. De huid van een grote prooi wordt teruggetrokken en binnenstebuiten gekeerd met het skelet meestal grotendeels intact gelaten. In tegenstelling tot wolven en coyotes verspreiden zwarte beren zelden de overblijfselen van hun doden. Vegetatie rond het karkas wordt meestal gematteerd door zwarte beren en hun uitwerpselen worden vaak in de buurt gevonden. Zwarte beren kunnen proberen resten van grotere karkassen te bedekken, hoewel ze dat niet met dezelfde frequentie doen als poema's en grizzly-beren. Ze kunnen klimmen tot kale adelaarsnest om de eieren of kuikens te eten. Zwarte beren hebben herten en andere dieren van menselijke jagers gestolen. Naar schatting zijn er minstens 600.000 zwarte beren in Noord-Amerika. In de Verenigde Staten zijn er naar schatting meer dan 300.000 individuen. Het zwarte beer van Louisiana (Ursus americanus luteolu) en het zwarte beer van Florida (Ursus americanus floridanus) worden echter bedreigd door ondersoorten met kleine populaties. Het huidige bereik van zwarte beren in de Verenigde Staten is constant in het grootste deel van het noordoosten (tot Virginia en West Virginia), het noordelijk midwesten, de Rocky Mountain-regio, de westkust en Alaska. Het wordt echter steeds meer gefragmenteerd of afwezig in andere regio's. Desondanks lijken zwarte beren in die gebieden hun bereik het afgelopen decennium te hebben uitgebreid. Onderzoeken uit 35 staten in de vroege jaren 1990 geven aan dat zwarte beren stabiel zijn of toenemen, met uitzondering van Idaho en New Mexico. Zwarte beren bewonen momenteel een groot deel van hun oorspronkelijke Canadees verspreidingsgebied, hoewel ze niet voorkomen in de zuidelijke landbouwgebieden van Alberta, Saskatchewan en Manitoba. Mexico is het enige land waar het zwarte beer als bedreigd wordt beschouwd. Zwarte beren spelen een prominente rol in de verhalen van sommige van de inheemse volken van Amerika. Eén verhaal vertelt over hoe het zwarte beer een creatie van de Grote Geest was, terwijl de grizzly werd gecreëerd door de Boze Geest.[68] In de mythologie van de Haida, Tlingit, Tsimshian mensen van de Noordwestkust, leerde de mens voor het eerst om beren te respecteren toen een meisje trouwde met de zoon van zwarte beer stamhoofd. In de Kwakiutl-mythologie werden zwarte en bruine beren vijanden toen Grizzly Beer Woman Black Beer Woman vermoordde omdat ze lui was. De kinderen van Black Beer Woman vermoordden op hun beurt de welpen van Grizzly Beer Woman zelf. De Navajo geloofden dat het grote zwarte Beer het belangrijkste was onder de beren van de vier richtingen rond het huis van Sun, en ze wilden bidden om beschermd te worden tijdens invallen. Morris Michtom, de bedenker van de teddybeer, werd geïnspireerd om de speelgoed te maken toen hij een cartoon van Theodore Roosevelt tegenkwam die weigerde een zwarte beren welp vast te schieten die in een boom zat. Winnie de Poeh is vernoemd naar Winnipeg, een vrouwen zwarte beren welp die leefde in de dierentuin van Londen van 1915 tot haar dood in 1934. Een zwarte beren welp die in het voorjaar van 1950 werd gevangen in de Capitan Gap vuur werd gemaakt in de levende vertegenwoordiger van Smokey Beer, de mascotte van de United States Forest Service. In tegenstelling tot grizzly beren, die een onderwerp van angstaanjagende legende onder de Europese kolonisten van Noord-Amerika werd, werden zwarte beren zelden beschouwd als overdreven gevaarlijk, hoewel ze woonden in gebieden waar de pioniers zich hadden gevestigd. Zwarte beren vallen zelden aan wanneer ze door mensen worden geconfronteerd en beperken zich meestal tot het maken van schijnladingen, het uitzenden van blaasklanken en het slaan van de grond met hun voorpoten. Volgens Stephen Herrero in zijn Beer Attacks: Their Cause and Avoidance, werden tussen 1900 en 1980 23 mensen vermoord door zwarte beren. Het aantal aanvallen van zwart beer op mensen is hoger dan dat van bruin beer, hoewel dit grotendeels komt omdat de zwarte soort groter is dan de bruine in plaats van dat ze agressiever zijn.