Bulgarije officieel wapen heraldiek symbool ronde sticker

Historisch gezien werden ze door ridders gebruikt om hen te identificeren, los van vijandelijke soldaten. Op het vasteland van Europa konden gewone burgers steeds bredere wapens aannemen. In tegenstelling tot zegels en emblemen hebben wapenschilden een formele beschrijving die wordt uitgedrukt als een blazon. In de 21e eeuw zijn wapenschilden nog steeds in gebruik bij verschillende instellingen en individuen (zo hebben verschillende organisaties richtlijnen over hoe hun wapenschilden gebruikt kunnen worden en hoe het gebruik ervan beschermd kan worden). De kunst van het ontwerpen, tonen, beschrijven en vastleggen van wapens wordt heraldiek genoemd. Het gebruik van wapenschilden door landen, staten, provincies, steden en dorpen wordt burgerlijke heraldiek genoemd. In de heraldische tradities van Engeland en Schotland had een individu, in plaats van een familie, een wapen. Wapenschilden zijn in die traditie de wettelijke eigendom die van vader op zoon wordt overgedragen; ook vrouwen en dochters kunnen beren die zijn aangepast om hun relatie tot de huidige houder van het wapen aan te geven. Ongedifferentieerde armen worden door slechts één persoon tegelijk gebruikt. Andere afstammelingen van de oorspronkelijke drager konden de voorouderarmen slechts met enig beer van elkaar onderscheiden: meestal een kleurverandering of de toevoeging van een onderscheidende lading. Een van die kosten is het etiket, dat in Brits gebruik (buiten de koninklijke familie) nu altijd het merkteken is van een erfgenaam. Wegens hun belang voor identificatie, met name bij zegels op legale documenten, was het gebruik van wapens streng gereguleerd; slechts weinig landen doen dat vandaag de dag nog. Dit is uitgevoerd door heralds en de studie van wapenschilden wordt daarom "heraldiek" genoemd. Sommige andere tradities (zoals de Poolse heraldiek) zijn minder beperkend, waardoor bijvoorbeeld alle leden van een dynastiek huis of familie dezelfde wapens mogen gebruiken, hoewel een of meer elementen voorbehouden kunnen zijn aan het hoofd van het huis. In de loop der tijd verspreidde het gebruik van het wapen zich van militaire entiteiten naar onderwijsinstellingen en andere instellingen. Volgens een artikel van het ontwerpinstituut "zijn de moderne logo en de zakelijke kleurstelling geëvolueerd uit de strijdstandaard en het militaire uniform van de middeleeuwen". In zijn boek The Visual Culture of Violence in the Late Middle Ages betoogt Valentin Groebner dat de afbeeldingen op wapenschilden in veel hoesjes zijn ontworpen om een gevoel van macht en kracht over te brengen, vaak in militaire termen. De auteur Helen Stuart stelt dat sommige wapenschilden een vorm van corporate logo waren. Musea op middeleeuwse wapenschild wijzen er ook op dat ze als emblemen kunnen worden gezien als voorlopers van de bedrijfslogo's van de moderne samenleving, die worden gebruikt voor de vorming van groepsidentiteit. Het Amerikaanse zegel is het wapen van de Verenigde Staten. De blazon ("Paleways of 13 pieces, argent and gules; a chief, azure") is opzettelijk onjuist om het symbolische getal 13 te behouden. De meeste Amerikaanse staten hebben over het algemeen zegels, die de rol van een wapen vervullen. De staat Vermont (gesticht als de onafhankelijke Republiek Vermont) volgt echter de Amerikaanse conventie om het gebruik van een zegel toe te wijzen voor het waarmerken van officiële staatsdocumenten en heeft ook zijn eigen aparte wapen. Veel Amerikaanse sociale en vooral sociale organisaties gebruiken wapenschilden in hun symboliek. Deze wapens lopen sterk uiteen in hun mate van aansluiting bij de Europese heraldieke traditie. Organisaties die buiten de Verenigde Staten zijn gevormd met Amerikaans lidmaatschap kunnen ook een wapenschild hebben. Rooms-katholieke bisdommen en kathedralen hebben een wapen. Merk op dat niet alle persoonlijke insignes heraldisch zijn, hoewel ze veel kenmerken kunnen delen. Vlaggen worden bijvoorbeeld gebruikt om schepen te identificeren (waar ze vaandels worden genoemd), ambassades en dergelijke, en ze gebruiken dezelfde kleuren en design die in de heraldiek worden gevonden, maar ze worden meestal niet als heraldisch beschouwd. Een land kan zowel een nationale vlag als een nationaal wapen hebben, en de twee kunnen in het geheel niet op elkaar lijken. De vlag van Schotland heeft bijvoorbeeld een wit saltier op een blauw veld, maar de koninklijke wapens van Schotland hebben een rode leeuw in een dubbele druk op een goud (of) veld. Het Vaticaan heeft zijn eigen wapen. Omdat de paus niet erfelijk is, tonen de inzittenden hun persoonlijke armen in combinatie met die van hun kantoor. Sommige pausen kwamen uit armlastige (adellijke) families; anderen namen een wapenschild aan tijdens hun loopbaan in de kerk. Deze laatste zinspeelt meestal op hun levensideaal of op specifieke pauselijke programma's[11]. Een bekend en wijdverbreid voorbeeld in de afgelopen tijd was het wapen van paus Johannes Paulus II. Zijn selectie van een grote letter M (voor Maria) op zijn wapen was bedoeld om de boodschap van zijn sterke Mariatoewijding uit te drukken. Ook de rooms-katholieke bisdommen krijgen een wapen toegewezen. Een basiliek of pauselijke kerk krijgt ook een wapen, dat meestal op het gebouw wordt getoond. Deze kunnen worden gebruikt in landen die anders geen heraldische hulpmiddelen gebruiken. In Schotland heeft de Lord Lyon King of Arms de strafrechtelijke jurisdictie om de wetten van wapens te handhaven. In Engeland, Noord-Ierland en Wales is het gebruik van wapens een zaak van het burgerlijk recht en wordt het vanuit de wapenhandel geregeld. Op 16 juni 1673 verklaarde Arthur Annesley, 1e graaf van Anglesey, Lord Privy Seal, dat de bevoegdheden van de Earl Marshal waren "om alle zaken die wapens, adellijke vaandels, eerbewijzen en ridderlijkheid raken, te bevelen, te beoordelen en te bepalen; om wetten, verordeningen en statuten te maken voor het goede bestuur van de Officieren van Wapens; om Officieren te benoemen om vacatures in het leger te vervullen; om Officieren van Wapens te straffen en corrigeren voor wangedrag bij de uitvoering van hun plaatsen". Verder werd verklaard dat er geen octrooien op wapens of adellijke symbolen mochten worden verleend en dat er geen augmentatie, wijziging of toevoeging aan de wapens mocht worden gedaan zonder de toestemming van de Graaf van Marshal. Tegenwoordig wordt de term "wapen" vaak op twee verschillende manieren gebruikt. In sommige toepassingen kan het duiden op een volledige prestatie van wapens of heraldische prestatie, die een verscheidenheid aan elementen omvat — meestal een kam zittend op een helm, zelf zittend op een schild; andere gemeenschappelijke elementen zijn supporters die het schild omhoog houden en een motto (onder in Engeland, boven in Schotland). Sommige mensen gebruiken ten onrechte "wapenschild" of "wapen" om te verwijzen naar het wapenschild (dat wil zeggen, het schild zelf), of naar een van de verschillende design die in één schild kunnen worden gecombineerd. (Merk op dat de kuif een specifiek onderdeel is van een heraldische prestatie en dat "kuif van wapens" een verkeerde benaming is.) Het "wapen" is vaak versierd met een motto, embleem of ander merkteken dat gebruikt wordt om de drager van anderen te onderscheiden. Als een motto deel uitmaakt van de prestatie, heeft het soms een treffende zinspeling op de naam van de eigenaar. Een apparaat verschilt van een badge of cognitie in de eerste plaats omdat het een persoonlijk onderscheid is, en niet een badge die achtereenvolgens gedragen wordt door leden van hetzelfde huis. Heraldiek is het beroep, de studie of de kunst van het ontwerpen, toekennen en blazoning van wapens en het beslissen over kwesties van rang of protocol, zoals uitgeoefend door een officier van wapens. Heraldiek komt van Anglo-Normandische heraldiek, van de Germaanse compound *harja-waldaz, "legercommandant". Het woord omvat in zijn meest algemene betekenis alle aangelegenheden die verband houden met de taken en verantwoordelijkheden van de wapenofficieren. Voor de meeste mensen is heraldiek echter de praktijk van het ontwerpen, weergeven, beschrijven en vastleggen van wapens en badges. Historisch is het afwisselend beschreven als "de steno van de geschiedenis" en "de bloemengrens in de tuin van de geschiedenis."De oorsprong van de heraldiek ligt in de noodzaak om deelnemers in de strijd te onderscheiden wanneer hun gezichten werden verborgen door ijzeren en stalen helmen. Uiteindelijk ontwikkelde een formeel systeem van regels zich tot steeds complexere vormen van heraldiek. Het systeem van blazoning wapens dat vandaag de dag in Engelssprekende landen wordt gebruikt werd ontwikkeld door de officieren van wapens in de Middeleeuwen. Dit omvat een gestileerde beschrijving van het wapenschild, de kam en, indien van cadeau, de aanhangers, motto's en andere insignes. Bepaalde regels zijn van toepassing, zoals de Tinctuurregel, en een grondig begrip van deze regels is een sleutel tot de kunst van de heraldiek. De regels en terminologie verschillen inderdaad van land tot land, er waren tegen het einde van de Middeleeuwen inderdaad verschillende nationale stijlen ontwikkeld, maar er zijn een aantal aspecten die internationaal overgaan. Hoewel de heraldiek bijna 900 jaar oud is, wordt hij nog steeds veel gebruikt. Veel steden in Europa en de rest van de wereld maken nog steeds gebruik van wapens. Persoonlijke heraldiek, zowel wettelijk beschermd als rechtmatig verondersteld, wordt nog steeds over de hele wereld gebruikt. Heraldische genootschappen zijn er om onderwijs en begrip over het onderwerp te bevorderen. Bulgarije (uitgesproken als /bʌlˈɡɛriə/ (spreker Icon.svg luister); Bulgaars: Бləlълг а р и я ə ˈ ɡ Р е п у б л и к а Б ъ л г а р и я ɛ ˈ ə ˈ ɡrig/ (spreker Icon.svg luisteren); Bulgaars: een land op de Balkan in Zuidoost-Europa. Bulgarije grenst aan vijf andere landen: Roemenië in het noorden (grotendeels langs de Donau), Servië en de Republiek Macedonië in het westen, en Griekenland en Turkije in het zuiden. Het Zwarte Zee bepaalt de omvang van het land in het oosten. Bulgarije omvat delen van de Romeinse provincies Moesië, Thracië en Macedonië. De oude Europese cultuur binnen het gebied van cadeau begon in het vijfde millennium v.Chr.[5] met de productie van gouden artefacten. Het ontstaan van de Bulgaarse nationale identiteit en staat gaat terug tot de 7e eeuw. Alle Bulgaarse politieke entiteiten die later ontstonden, behielden de tradities (in etnische naam, taal en alfabet) van het Eerste Bulgaarse Rijk (632/681 - 1018), dat soms het grootste deel van de Balkan besloeg en zijn alfabet, literatuur en cultuur verspreidde onder de Slavische en andere volkeren van Oost-Europa. Eeuwen later, met het verval van het Tweede Bulgaarse Rijk (1185 - 1396/1422), kwamen de Bulgaarse koninkrijken bijna vijf eeuwen onder Ottomaanse heerschappij. De Russisch-Turkse Oorlog van 1877-1878 leidde in 1878 tot het herstel van een Bulgaarse staat als constitutionele monarchie, waarbij het Verdrag van San Stefano de geboorte van de Derde Bulgaarse Staat inluidde. In 1908, toen het Ottomaanse Rijk in het teken stond van maatschappelijke onrust, riepen de regering van Alexander Malinov en prins Ferdinand van Bulgarije formeel de volledige soevereiniteit van de Bulgaarse staat uit in de oude hoofdstad Veliko Turnovo[6]. Na de Tweede Wereldoorlog werd Bulgarije in 1945 een communistische staat en onderdeel van het Oostblok. Todor Zhivkov domineerde Bulgarije gedurende 33 jaar (van 1956 tot 1989). In 1990, na de revoluties van 1989, gaf de Communistische Partij haar machtsmonopolie op en Bulgarije ondernam een overgang naar democratie en vrijemarktkapitalisme. Bulgarije functioneert als een parlementaire democratie binnen een eenheidsrepubliek. Als lid van de Europese Unie, de NAVO en de Wereldhandelsorganisatie heeft het een hoge menselijke ontwikkelingsindex van 0,840, waarmee het in 2009 de 61e plaats op de wereldranglijst bekleedt[7]. Freedom House noemde Bulgarije in 2008 "vrij", waardoor het land 1 (hoogste) score behaalde voor politieke rechten en 2 voor burgerlijke vrijheden. In februari 1990 gaf de Communistische Partij vrijwillig haar machtsmonopolie op en in juni 1990 vonden vrije verkiezingen plaats, gewonnen door de gematigde vleugel van de Communistische Partij (omgedoopt tot Bulgaarse Socialistische Partij — BSP). In juli 1991 nam het land een nieuwe grondwet aan die voorzag in een relatief zwak gekozen President en een premier die verantwoording moest afleggen aan de wetgevende macht. De jaren negentig kenden hoge werkloosheid, instabiele (en vaak hoge) inflatiecijfers en ontevredenheid. Sinds 1989 heeft Bulgarije meerpartijenverkiezingen gehouden en zijn economie geprivatiseerd, maar economische problemen en een golf van corruptie hebben ertoe geleid dat meer dan 800.000 Bulgaren, de meesten van hen gekwalificeerde professionals, zijn geëmigreerd in een "braindrain". Het in 1997 ingevoerde hervormingspakket herstelde de positieve economische groei, maar leidde tot een toenemende sociale ongelijkheid. Bulgarije werd in 2004 lid van de NAVO en in 2007 van de Europese Unie, en de Amerikaanse Library of Congress Federal Research Division meldde in 2006 dat het over het algemeen een goede staat van dienst heeft op het gebied van vrijheid van meningsuiting en mensenrechten[44]. In 2007 behaalde de A.T. Kearney/Foreign Policy Magazine globaliseringsindex Bulgarije de 36e plaats (tussen de VRC en IJsland) van 122 landen. Een aantal oude beschavingen, met name de Thraciërs, Grieken, Romeinen, Slaven en Bulgaren, hebben hun stempel gedrukt op de cultuur, geschiedenis en erfgoed van Bulgarije. Thracische artefacten omvatten talrijke graven en gouden schatten, terwijl de oude Bulgaren sporen van hun erfgoed hebben achtergelaten in muziek en vroege architectuur. De oudste schat van bewerkt goud in de wereld, daterend uit het 5e millennium v.Chr., komt van de site van de Necropolis van Varna.[94] Bulgarije fungeerde gedurende een groot deel van de middeleeuwen als de spil van het Slavische Europa en oefende via de Preslav en Ohrid Literaire Scholen aanzienlijke literaire en culturele invloed uit op de Oost-Orthodox-Slavische wereld. Het Cyrillische alfabet, dat in veel talen in Oost-Europa en Azië wordt gebruikt, is in de tiende eeuw na Christus op deze twee scholen ontstaan. De bijdrage van Bulgarije aan de mensheid werd voortgezet in de 19e en 20e eeuw, met individuen zoals John Atanasoff, een Amerikaans staatsburger van Bulgaarse afkomst, beschouwd als de vader van de digitale computer. Een aantal bekende operazangers (Nicolai Ghiaurov, Boris Christoff, Raina Kabaivanska, Ghena Dimitrova, Anna Tomowa-Sintow, Vesselina Kasarova), pianist Alexis Weissenberg en succesvolle artiesten (Christo, Pascin, Vladimir Dimitrov) en de geweldige muzikant Nikolay Dimitrov in de altviool populariseerde de cultuur van Bulgarije in het buitenland. Een gedecoreerd paard, voorbereid op een race. Paardenrennen vinden elk jaar plaats ter gelegenheid van Todorovden (Sint-Theodorusdag). Natuur Het land heeft negen UNESCO-werelderfgoedlocaties: de vroeg-middeleeuwse grote rotsreliëf Madara Rider, twee Thracische graven (in Sveshtari en Kazanlak), de Boyanakerk, het Rila-klooster en de rotskerken van Ivanovo, het Nationaal Park Pirin en het Sreburna-kerkreservaat, evenals de oude stad Nesebar. Bulgarije heeft een lange muzikale traditie die teruggaat tot de vroege middeleeuwen. Een van de vroegst bekende componisten van het middeleeuwse Europa, Yoan Kukuzel (ca. 1280-1360), werd beroemd door zijn werk Polieleion van de Bulgaarse vrouw. Van zijn werken zijn er ongeveer 90 bewaard gebleven. Kukuzel hervormde ook het Byzantijnse muziekschrift, en werd bekend als The Angel-voiced voor zijn zangkwaliteiten. Het kenmerkende geluid van de Bulgaarse volksmuziek komt deels voort uit de asymmetrische ritmes, harmonie en polyfonie, zoals het gebruik van nauwe intervallen zoals de grote seconde en het zingen van een drone-begeleiding onder de melodie, vooral gebruikelijk in liedjes uit de Shopiregio in Western-Bulgarije en de regio Pirin. Regionale volksmuziek stijlen in overvloed in Bulgarije. Dobrudzha, Sofia, Rodopi, Macedonië, Thracië en de Donauvlakte hebben allemaal onderscheidende klanken. Traditionele instrumenten zijn onder andere gudulka (гъду лка г а й д а к а в а л т ъ п а н), gaida (bagpipe), kaval (kaval) en anderen. Bulgarije heeft een rijk erfgoed in de beeldende kunst, vooral in fresco's, muurschilderingen en iconen. De Thracische tombe van Kazanlak biedt mooie voorbeelden van uitstekend bewaard gebleven oude Thracische kunst. Grafkunst biedt een van de belangrijkste bronnen van informatie over Thracische levensstijl en cultuur. De crypte van de Alexander Nevski-kathedraal toont een groot collectie middeleeuwse iconen. De oudste dateert uit de 9e eeuw. De Tarnovo Artistic School, de hoofdstroom van de Bulgaarse beeldende kunst en architectuur tussen de 13e en 14e eeuw, ontleent haar naam aan de hoofdstad en het belangrijkste culturele centrum van het Tweede Bulgaarse Rijk, Tarnovo. Hoewel het de invloed van sommige tendensen van de Palaeologan Renaissance in het Byzantijnse Rijk show, had Tarnovo-schilderkunst zijn eigen unieke kenmerken waardoor het een aparte kunstschool was.[95] De werken van het Tarnovo school show een zekere mate van realisme, portretindividualisme en psychologie.[96] Melnik is een belangrijk wijnproductiecentrum sinds 1346. De unieke en realistische portretten in de Boyana Church klasse als voorlopers van de Renaissance.[97] Tijdens de periode van het Ottomaanse bewind (1396-1878) onderdrukten de autoriteiten de Bulgaarse kunst. Veel kerken liepen verwoesting op, en nieuw gebouwde kerken bleven enigszins bescheiden. Aan het einde van de 18e eeuw begon het islamitische Ottomaanse Rijk een langzaam verval, waardoor de Bulgaarse Nationale Opleving van de 18e en 19e eeuw kon plaatsvinden. Bulgarije beleefde een culturele heropleving. Na de bevrijding in 1878 herstelde de beeldende kunst zich snel en kwam onder invloed van Europese kunststromingen zoals de late romantiek. Vanwege het relatief warme klimaat en de gevarieerde geografie die uitstekende groeiomstandigheden bieden voor een verscheidenheid aan groenten, kruiden en fruit, biedt de Bulgaarse keuken (българск а к у х н яbulgarska kuhnya) grote diversiteit. Beroemd om zijn rijke salades (nodig bij elke maaltijd), de keuken heeft ook diverse kwaliteitszuivelproducten en een verscheidenheid aan drinken en lokale alcoholische dranken, zoals rakia (ракия), mastika (мас т и к а м е н т аmastika) en menta (maanda). De export van Bulgaarse wijn gaat wereldwijd, en tot 1990 exporteerde het land 's werelds op een na grootste totaal aan gebottelde wijn. De rijke bodem, het perfecte klimaat en de millennia oude wijntraditie, die dateert uit de tijd van de Thraciërs, dragen bij aan de grote verscheidenheid aan mooie Bulgaarse wijnen. Vanaf 2007 produceerde Bulgarije jaarlijks 200.000 ton wijn[98], waarmee het land op de 20e plaats in de wereld staat.