De druk van de de notakaart van de "hoge kaart

Hier is de dagboekrekening voor het originele schilderen: De hoge Jeneverbes van het Land (olie op canvas 5 x 7 binnen.) 14 oktober vond ons die opnieuw in de Boog Frontenac, een andere maken dwars van de Visserij van de Weg van het Meer. Wij hielden bij deze granietdagzomende aardlaag op met Jeneverbes om Skinks te zoeken. De zon was warm en de schaduw van de Jeneverbes was lang. Het seizoen is te laat voor Skinks, nochtans en het weer is koel. De visserij van de Weg van het Meer neemt door aanvankelijk bossen van Esdoorn, Eik, en pijnboom, en neemt dan toe om de kam van randen die voor een reusachtige hydromachtslijn worden ontruimd - weide met dagzomende aardlagen van graniet, en te volgen die met de struiken van de Jeneverbes en flarden van Sumac worden verspreid. De reizende Weg van het Meer van de Visserij is een schilderachtig traktatie. Wij hebben deze weg een paar keer in de loop van het onderzoeken van onlangs verworven landstreken van het land van de Milieubescherming van de Natuur gedreven. Het bespreken van het smalle, heuvelige spoor is een avontuur op zichzelf. Zowel in de lente en in de herfst, sloeg deze bepaalde struik van de Jeneverbes op de granietrand met ver erachter bos, me als iets ik wilde schilderen. Fred werd dichtbij bezet door een 20 meterflard van invasieve Phragmites, de enige tribune van invasief plant dat wij langs de 8 kilometers van deze weg zagen. Op 30 April dreven wij oostelijk-noordoostelijk langs de Weg van het Meer van de Visserij. Eerst de één de wegwond van het steeggrint door rijp vergankelijk bos, en toen meer en meer abrupte heuvels en draaien aangezien het ons door bos van de griezelig dichte tweede groei leidde. Het was na middernacht toen wij het bos erachter verlieten en het landschap breidde aan beide kanten in duisternis uit. Onze van headlights koos de eigenschappen van een soort heide met uit touseled winter-dood gras met granietoutcroppings en struiken. Er waren leafless struiken Sumac van alle vormen en grootte, en zelfs bomen Sumac met duidelijke boomstammen en maakte kronen, zoals reusachtige weilandbomen in rond miniatuur. De lange, verwarde kreupelbosjes Sumacs drukten dicht bij de weg, die met bochtige takken gesturing en upcurved vingers die met de klonters van vorige jarenkegels worden getipt. Klein, belemmerd sumacs door elkaar gegooid in menigten, die in het gras bij de voeten keien kronkelen. In feite, aangezien de weg ons op, vaker met een grasrijke rand tussen grintsleur trok, maar nog redelijk, hadden wij de Erie indruk dat het landschap over door Sumacs was genomen, alsof zij minions van een vreemde kracht waren. Nog trok de weg ons, op zoek naar de afzet van Meer Loughborough, door eindeloze, spookachtige Sumacs. Aanvankelijk maakten wij niet de verbinding met de immense torens van staalbalken. Wij gingen dicht door eerste over waar het zich over een gebied met vier reuzebenen, de rest van het torenhoge onzichtbaar in de donkere hemel niet uitsprak. Dan was er een andere, en wij dachten wij een hydrorecht van overpad hadden gekruist. Maar aangezien de heide verderging, want over een uur van rollende grintheuvels met ribben van basis bij hun abrupte kammen, en meer Sumac in elke denkbare grootte en vorm, wij dicht door andere torens kwamen, guyed enig-betaalde degenen, door kabels aan de rots. Dan nam de maan, een wazige, ziekelijke gele halve maan, bloated met zijn nabijheid toe aan de horizon en overdwars weggeschoten door een band van zwarte wolk. In zijn donker licht werd het vreemde landschap geopenbaard aan ons - een brede baan van rollende weide ghosted door leafless Sumacs en hersteld door rond gemaakte dagzomende aardlagen van rots en donkere lage Jeneverbessen. Bij een afstand, aan beide kanten, werd deze lange, windende gang van heide geflankeerd door donkerdere bossen en de wegwond door het midden, die dicht door de enige reuzevoet van elk van de torens overgaan. Het wazige maanlicht openbaarde hen nu als monstrously lang skeletachtig kader, driehoekig, breed-gesteund, voorzittend ..... Op één punt het grintspoor, dat tussen zijn sleur zo hoog werd dat ik één wiel op het centrum en andere op de rand moest sturen, het bos naderde, scherp draaide en steil neer leidde. Ik paste de remmen bij de rand van deze het buigen afdaling toe, en Fred ging vooruit te voet te onderzoeken weg. Het peering in de struiken voor fonkelt van zijn koplamp die want wat als een half uur scheen terugkomen, ik meer en meer bezorgd groeide over wat aan hem in dit vreemde landschap kan gebeurd zijn. Misschien was zijn positie op los grint uitgegleden en hij had zijn enkel verdraaid. Misschien had hij de afzet van Meer gevonden Loughborough en geworden mired of veegde… weg Zo steunde ik de bestelwagen op een niveau grasrijke rand waar ik het kon sluiten en het verlaten, denkend zou ik de hond op leiband onderaan de heuvel aan onderzoek naar Fred nemen, en toen zag ik zijn koplamp knipogend door Sumac. Hij had ongeveer 350 meter vooruit gelopen tot hij één of andere soort van lopend water kon horen, maar niet genoeg de Kreek te zijn Loughborough. Daar keerde hij terug, aangezien het spoor begon steil opnieuw te beklimmen. Zo maakten wij kamp. In de ochtend nam ik een foto van het uitzicht, kijkend terug de manier wij, voorbij de voet van één van de vreemde torens dat maart motionlessly in twee parallelle lijnen zouden komen, die het veranderde landschap voor de transmissie van elektriciteit bezetten, en benieuwd geweest hoeveel vergift wordt vereist om de stekelige Framboos dat bakkebaarden door het gras bij knie-hoogte, en het denken terug te doden dat Sumac het verdraagzaamst van alle bosrijk plant moet zijn aan de voorwaarden die door de invallers worden opgelegd. Bij middag die wij en teruggegaan hebben gedraaid, zoals Fred geschat=heeft= vanaf GPS en de grenskaarten, dat wij vorge nacht voorbijgeschoten=hadden= het bezit van de Wildernis NCC Loughborough door twee en een half kilometers. http://karstaddailypaintings.blogspot.ca/2013/12/high-country-juniper-oil-on-canvas-5-x.html ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ ALETA KARSTAD is een kunstenaar van uit deuren. Met haar biologenechtgenoot Fred Schueler, heeft zij natuur in Canada 40 jaar onderzocht. Sinds 2009 heeft dit blog de resultaten van hun kunst en exploratie gedemonstreerd. Hier, samen komen de wetenschap, de kunst, en het behoud. De schilderijen van Aleta gloeien aangezien u onderaan blog scrolt, en er zijn vele verrassingen, aangezien haar onderwerpen niet alle landschappen zijn! Boeien eveneens rekeningen van hoe zij hen doet. Naast de kunst zijn dagboeken van avonturen in "Engelse pleinlucht ter plaatse" schilderend, en nieuwe ontdekkingen van zeldzame species, invasieve vreemdelingen, en ecologische verandering. Treed in bespreking toe door commentaren te verlaten, en koop schilderijen Karstad om kunst & wetenschap in de exploratie van Canada te steunen. Aleta stemt in met contact per e-mail: karstad ("bij " symbool) pinicola.ca