Dreadnought's Embrace Brown Battle Ship Blue Tissuepapier

Terwijl het storm aan de horizon brouwde, dook het enorme silhouet van een oud houten schip uitdagend op tegen de donkere hemel. De torenhoge masten reikten naar de hemel, versierd met een labyrint van tuigage en golvende zeilen die gespannen waren tegen de naderende storm. De romp van het schip, verweerd en gedragen met de littekens van talloze reizen, sneed door de karnende golven met een doorgewinterde veerkracht. Aan het roer stond een stevige kapitein, zijn met het weer geslagen gezicht geëtst met vastberadenheid terwijl hij zijn vaartuig het hart van het storm in loodste. Om hem heen draaide het zee zich om en schuimde het in een razernij door de gierende winden die de zeilen uit hun tuigage dreigden te scheuren. Rondom het vlaggenschip lagen andere schepen, waarvan de vorm nauwelijks zichtbaar was door de platen van regen en nevel. Sommigen echoden de oudheid van het vlaggenschip, hun hout krakend in protest tegen het woedende zee. Ondanks de chaos die hen overspoelde, was er een onmiskenbaar gevoel van eenheid onder de schepen, een gezamenlijk doel dat hen samenbracht in hun strijd tegen de woede van de elementen. Ieder bemanningslid wist welke risico's hij liep, maar hij hield voet bij stuk, zijn onwrikbare vastberadenheid in geval van tegenslag. Toen het storm zijn crescendo bereikte, sprong het oude houten schip naar voren, de zeilen knapten strak in de storm. Met een daverend gebrul stortte het in het hart van de storm, waardoor de charge de onbekende afgrond in ging.