Eén wilde Roos Horloge

Een digitale weergave van een wild roos. Vaak wordt aangenomen dat het om een wild roos gaat, roze roze rozen rond verlaten woonplaatsen, geen wilde rozen zijn, maar de nakomelingen van gekweekte rozen zijn zwaar genoeg om zonder menselijke zorg te overleven. .Rozen zijn hybridiseerd sinds de Romeinse tijd, er zijn duizenden harde, langlevende hybriden. Echte wilde rozen, de botanische term "soort roos", komen van nature voor, zonder betrokkenheid van de mens. Er zijn meer dan 100 soorten wild roos, sommige inheemse soorten uit Noord-Amerika, velen uit Oost- en Europa. Alle hebben vijf bladen en bijna allemaal zijn roze. Een paar soorten zijn weinig wit of rood, een paar kunnen geelachtig zijn. Twee soorten, het Roos van hout (Rosa woodsii) en het Roos van Nootka (R. nutkana) zijn gemeenschappelijk voor het noordwesten, het Westerne Canada en delen van Alaska. Het afbeelding hierboven, van een foto die ik nam, is van een van die twee soorten. Het bepalen welke zeer moeilijk kan zijn aangezien zij zeer gelijkaardig zijn en elk in een aantal rassen verschijnen. Wilde rozen dienen als browse voor een groot spel, met inbegrip van maten en herten, van de lente tot de herfst. Porcupines en bevers bladeren ook door de bladeren. Gedurende een groot deel van de winter blijven in het plant wilde rozen heupen. Veel vogels en zoogdieren hebben deze droge vruchten in hun leven wanneer de grond met sneeuw is bedekt. Wilde rozen heupen kunnen rauw of gekookt worden gegeten, de kleine haren en zaden in het midden verwijderen. Ze worden gebruikt voor de vervaardiging van gelei en jam en kunnen ook worden gedroogd om thee te maken. Gedroogde bladeren kunnen ook als theevervanger dienen. Bloerbladen zijn geweldig in salades die een lichte smaak en mooie kleur toevoegen. Inheemse Amerikanen gebruikten jonge scheuten als een poëb De gedroogde bladeren worden gebruikt als een theevervanger. Vele oude manuscripten en zelfs de tomaten van de Egyptische pharaohs worden al duizenden jaren als plant gebruikt. Wilde rozen bevatten citroenzuur, flavonoïden, fructose, appelzuur, sucrose, tannine, vitaminen A, B3, C, D, E en P, calcium, fosfor, ijzer, rutine, hesperidine en zink. Onderzoek wijst uit dat wilde rozen kunnen helpen om de groei van kanker tegen te houden of terug te dringen. Het is ook bekend dat de heupen van het roos verzadigde vetten en triglyceriden verlagen, waardoor de bloeddruk onder controle wordt gehouden. Het zaad is rijk aan vitamine E en een olie die uit het zaad wordt geëxtraheerd, wordt extern gebruikt bij de behandeling van brandwonden, littekens en rimpels. In een noodgeval wordt een gevogelte van de kauwbladeren gebruikt om de pijn van de bijenstings te verzachten. Europeanen gebruikten heupen als bron van vitamine A en C. Roos heuppoeder als smaakstof in soep en voor het maken van stroop. . De bladeren werden geseponeerd voor thee, de bladeren werden rauw gegeten, in salades gekandideerd of tot stroop gemaakt. De binnenste schors werd als tabak gerookt en gedroogde bladeren werden opgeslagen voor parfum. Als u ooit een heup van het roos heeft gegeten, heeft u misschien gemerkt dat het een beetje appel kan smoren. De binnenkant van een heup van het roos en de zaden kunnen je ook herinneren aan een appel. Dat is geen ongeluk. De Rosaceae (familie van de rozen) omvat niet alleen rozen, maar ook het genus Prunus (pruimen, kersen, perziken, abrikozen en amandelen), alsmede frambozen en aardbeien.