Één Wildernis nam toe Kaart

Het schilderen van een wildernis nam met tekstlezing "toe Gelukkig Moederdag." Vaak, wat om wordt verondersteld te zijn een wildernis, pluizige roze rozen rond verlaten huisplaatsen toe, is niet wilde rozen, maar de nakomelingen van gecultiveerde rozentough genoeg nam om zonder menselijke zorg te overleven. De rozen zijn gekruist sinds Roman tijden, zijn er duizenden taaie, van lange duur hybriden. De ware wilde rozen, de botanische term "species namen toe," kom natuurlijk, zonder menselijke betrokkenheid voor. Er zijn meer dan 100 species van wildernis toenam, één of andere inwoner tot Noord-Amerika, velen van het Oosten en Europa. Allen hebben vijf bloemblaadjes en bijna zijn allemaal roze. Een paar species zijn weinig wit of rood, kunnen zeer weinigen geelachtig zijn. Twee species, Hout namen toe (Rosa woodsii) en Nootka nam (nutkana van R.) is gemeenschappelijk voor het Noordwesten, Western Canada, en delen van Alaska toe. Het afbeelding hierboven, van een foto die ik heb genomen, bedraagt één van die twee species. Het bepalen van welke zeer moeilijk kan zijn aangezien zij zeer gelijkaardig zijn en elk verschijnen in een aantal verscheidenheden. De wilde rozen dienen zoals doorbladeren voor voor groot spel, met inbegrip van Amerikaanse elanden en herten, van de lente herfst doorblader. De stekelvarkens en de bevers doorbladeren ook de bladeren. De wilde rozebottels duren op het plant voort door veel van de winter. Vele vogels en zoogdieren worden ondersteund door deze droge vruchten wanneer de grond met sneeuw wordt behandeld. De wilde rozenheupen kunnen gegeten ruw zijn of gekookt, de uiterst kleine haren en de zaden in het centrum verwijderen. Zij worden gebruikt in het maken van gelei en jam en kunnen ook droog zijn om een thee te maken. De droge bladeren kunnen ook als theesubstituut dienen. De bloemblaadjes van de bloem zijn groot in salades toevoegend een licht aroma en een mooie kleur. Inheemse Amerikanen gebruikten jonge spruiten als potherb de droge bladeren als theesubstituut worden gebruikt. Gebruikt als geneeskrachtig plant helemaal over de wereld voor duizenden jaren worden de wilde rozen vermeld vele oude manuscripten en zelfs in de graven van Egyptische pharaohs. De wilde rozebottels bevatten citroenzuur, flavonoids, fructose, appelzuur, sucrose, tannine, vitaminen A, B3, C, D, E, en P, calcium, fosfor, ijzer, rutine, hesperidin en zink. Het onderzoek wijst erop dat de wilde rozen in het stoppen van of het omkeren van de groei van kanker kunnen helpen. De rozebottels zijn ook gekend aan lagere verzadigd vetten en triglyceride, die bloeddruk helpen te controleren. Het zaad is rijk aan vitamine E en een olie uit het zaad wordt gehaald wordt gebruikt uiterlijk in de behandeling van brandwonden, littekens en rimpels die. Een kompres van de gekauwde bladeren wordt gebruikt in geval van nood om de pijn van bijensteken te verminderen. Europeanen gebruikten heupen als bron van Vitaminen A en het poeder van de Rozebottel van C. werd gebruikt als smaakstof in soepen en voor het maken van stroop. De bladeren waren getrokken voor thee, waren de bloemblaadjes gegeten ruw, in salades, geglaceerd, of gemaakt in stroop. De binnenschors werd gerookt als tabak, en de droge bloemblaadjes werden opgeslagen voor parfum. Als u ooit een rozebottel hebt gegeten kunt u opgemerkt hebben dat het appel als kan enigszins proeven. Het binnenland van een rozebottel, en de zaden, kunnen u aan een appel ook herinneren. Dat is geen ongeval. Rosaceae (de roze familie) omvat niet alleen rozen, maar ook de soort Prunus (pruimen, kersen, perziken, abrikozen en amandelen), evenals frambozen en aardbeien.