Fairies op een midzomernacht in meisjesdroom

De bosbodem neuriede met een ongeziene energie. Maanlicht, gespannen door knoestige takken, dapperde de vochtige aarde in een mozaïek van licht en schaduw. In deze stille kathedraal stond Elara, haar gouden jurk in schril contrast met de omringende duisternis. De stof glinsterde met een buitenaardse glans en ving de speelse dans op van kleine, flikkerende lichtjes die om haar heen pasten. In haar handen wierp ze een slinger van wilde bloemen, hun geur zoet en onstuimig in de stille lucht. — Een geritsel in de ondergroei zond een rilling over de ruggengraat van Elara. De bossen, onbekend en levend, drongen op haar in. Maar vanavond, de onrust trompelde met een vreemde opwinding. Het waren niet alleen de ongeziene ogen van wezens, maar ook de ondeugende energie die barstte in de lucht. — Plotseling trok een lichtflikker, feller dan de maanstralen, haar aandacht. Een klein, gevleugeld schepsel, niet groter dan haar duim, kwam tevoorschijn van achter een verdraaide wortel. Zijn lichaam glinsterde met een iriserende glans, zijn vleugels vielen het maanlicht aan als gebrandschilderd glas, maar omzoomd met een luminescentie die van binnenuit kwam. Het was een sprite, en rond zijn delicate vorm, begon er meer te verschijnen. — In tegenstelling tot de speelse sprites van haar kinderverhalen, waren deze wezens een betoverende mix van schoonheid en iets... anders. Hun ogen, groot en lichtgevend, hielden een oude wijsheid vast, en hun lach, hoewel melodisch, had een scherp randje. Een, versierd met een kroon van dauwdruppels, landde op de vinger van Elara, zijn stem een prutsende klokkenluider die trilde met ongeziene magie. — "Lost, kleintje?" vroeg hij, zijn vermaak getint met een ondeugende glimp. — Elara, sprakeloos, kon alleen maar staren. Dit was geen droom, wist ze. De kou van de nachtlucht, de scherpe kras van een takje tegen haar vinger; deze waren te echt. Maar de lichtgevende gloed van de sprites, hun buitenaardse gelach; deze waren fantastisch. Angst, koud en scherp, door haar heen geslopen. —"Een speeltje voor de koningin", zoemde er een andere sprite, zijn stem dieper, dreigender. — Een koude angst greep Elara's hart. De koningin van de Fae, een wispelturig en gevaarlijk wezen uit fluisterlegendes, was er niet om mee te spelen. Op het moment dat de sprites dichtgingen, doorboorde een nieuw geluid de stilte - een bloeiende lach die de bladeren rammelde. — Van de schaduwen stapte een figuur van adembenemende schoonheid. Het was lang en gehuld in maanlicht, het droeg een ondeugende grijns en een kroon van verdraaide takken. Het was de Koning van de Fae, zijn aanwezigheid zowel boeiend als verontrustend. — "Wacht, mijn ondeugende onderwerpen," boomde het, zijn stem echoën in de stille bossen. "Dit kleintje is niet van ons om te kwellen." — De koningin, een adembenemend figuur met ogen als boszwembaden en haren gesponnen van maanlicht, materialiseerde zich naast hem. Haar blik, hoe cool ook, hield een vleugje vermaak. — "Welk amusement zie je in een sterveling, mijn Koning?" vroeg ze, haar stem als het ritselen van bladeren op een zomerbries. — De koning grinnikte. "Misschien een pion in ons spel. Een herinnering aan het fragiele evenwicht tussen onze wereld en die van hen." — Met een slag van zijn pols wierp de koning een glinsterend stof over Elara. De wereld glinsterde, het bekende bos lost op in een caleidoscoop van kleuren. Toen het licht afnam, bevond Elara zich niet langer in de donkere bossen, maar in een zonovergoten open ruimte. Een groep jonge dorpsbewoners, gekleed voor een festival, stond voor haar. — "Elara?" gapte een jong man, zijn stem vulde met verlangen. — Elara, in de war en verbijsterd, kwam in een wervelwind van verkeerde identiteiten en misplaatste affecties terecht. De magie van de Fae, krachtig en onvoorspelbaar, had haar gouden jurk en haar aanwezigheid in het weefsel van hun zomerse feestvreugde geweven. — Edward Robert Hughes (1851-1917) was een Brits kunstschilder, bekend om zijn tot de verbeelding sprekende waterverven en portretten. Hoewel hij aanvankelijk succesvol schilderde voor de hogere klasse, lag zijn ware passie in fantastische scènes. "Midsummer Eve" (1908) is een van zijn bekendste werken. Beïnvloed door de Pre-Raphaelite beweging en Shakespeares "A Midsummer Night's Dream", toont het schilderij een jonge vrouw in een maanverlicht bos, onbewust omringd door feeën. De lichtgevende scène, badend in koele blues en maanlicht, is een boeiende verkenning van schoonheid, de natuurlijke wereld, en de ondeugende magie die ongezien ligt.