Fröhliche Weihnachten - Dageraad Borealis Feestdagen Kaart

Het multi-colored, fractal teruggeven van dageraadborealis, of Noordelijke Lichten, die op het digitale schilderen van snow-covered bergen worden toegevoegd. De Duitse tekstlezing, "Fröhliche Weihnachten" verschijnt in het gloeien blauw en wit. Dageraadborealis (of Noordelijke Lichten), die na de Roman godin van dageraad, Dageraad, en de Griekse naam voor de noordenwind, Boreas worden genoemd. Vele culturele groepen hebben legenden over de lichten. In middeleeuwse tijden, werd het voorkomen van stralende vertoningen gezien als voorboden van oorlog of hongersnood. De Maori van Nieuw Zeeland deelden een overtuiging met vele noordelijke mensen van Europa en Noord-Amerika dat de lichten bezinningen van toortsen of kampvuren waren. Menominee Indiërs van Wisconsin geloofde dat de lichten op de plaats van manabai'wok (reuzen) wezen die de geesten van grote jagers en vissers waren. Inuit van Alaska geloofde dat de lichten de geesten van de dieren waren die zij hebben gejaagd: de de verbindingen, zalm, herten en beloegawalvissen. Andere inheemse volkeren geloofden dat de lichten de geesten van hun mensen waren. De verbinding tussen de Noordelijke Lichten en de zonnevlekactiviteit werd verdacht zover terug als 1880. Bedankt aan onderzoek dat sinds de jaren '50 wordt geleid, weten wij nu dat de elektronen en de protonen van de zon naar de aarde op de "zonnewind" worden geblazen. (Nota: 1957-58 was Internationaal Geofysisch Jaar en de atmosfeer werd bestudeerd uitgebreid met ballons, radar, raketten en satellieten. Het onderzoek van de raket wordt nog geleid door wetenschappers bij de Vlakten van de Pook, een faciliteit onder de richting van de Universiteit van Alaska in Fairbanks. De temperatuur van de atmosfeer van de zon is miljoenen graden. Bij deze temperatuur, zijn de botsingen tussen gasmolecules frequent en explosief. De vrije elektronen en de protonen worden geworpen van de atmosfeer van de zon door de omwenteling van de zon en de vlucht door gaten in het magnetisch veld. gedragen eartward in de zonnewind, worden de geladen deeltjes grotendeels doen afwijken door het magnetisch veld van de aarde. Nochtans, is het magnetisch veld van de aarde zwakker bij één van beide pool en daarom gaan sommige deeltjes de atmosfeer van de aarde in en komen met gasdeeltjes in botsing in de hogere lagen (thermosphere). Deze botsingen zenden licht uit dat wij als het dansen lichten van het noorden (en het zuiden) waarnemen. Meeste aurorae komen in een band voor die als de stralende streek wordt bekend, die typisch 3° aan 6° in breedteomvang en bij alle lokale tijden of lengtes is. De stralende streek is typisch 10° aan 20° van de magnetische pool die door de as van de magnetische dipool van de Aarde wordt bepaald. Tijdens een geomagnetisch storm, zal de stralende streek zich aan lagere breedten uitbreiden. De diffuse dageraad is een eentonige gloed in de hemel die niet aan het oog zonder hulp zelfs op een donkere nacht kan zichtbaar zijn en de omvang van de stralende streek bepaalt. De afzonderlijke dageraad is scherp bepaalde eigenschappen binnen de diffuse dageraad die in helderheid van enkel nauwelijks zichtbaar aan het oog zonder hulp aan helder genoeg variëren om een krant bij nacht te lezen. Afzonderlijke aurorae worden gewoonlijk waargenomen slechts in de nachthemel omdat zij zoals de zonovergoten hemel zo helder zijn. Aurorae komen nu en dan poleward van de stralende streek voor zoals diffuse flarden of bogen (polaire petbogen, die aan het oog zonder hulp over het algemeen onzichtbaar zijn. Omdat de fenomenen dichtbij de magnetische polen voorkomt, zijn de noordelijke lichten gezien als ver zuiden als New Orleans in de westerne hemisfeer, terwijl de gelijkaardige plaatsen in het oosten nooit de geheimzinnige lichten ervaren. Nochtans zijn de beste plaatsen om op de lichten (in Noord-Amerika) te letten in de noordwestelijke delen van Canada, in het bijzonder de Yukon, Nunavut, Gebieden van het Noordwesten en Alaska. De stralende vertoningen kunnen ook over het zuidelijke uiteinde van Groenland en IJsland, de noordelijke kust van Noorwegen en over het kustwaterennoorden van Siberië worden gezien. De zuidelijke dageraden worden niet vaak gezien aangezien zij in een ring rond Antarctica en de zuidelijke Indische Oceaan geconcentreerd zijn. De stralende vertoningen verschijnen in vele kleuren. De variaties in kleur zijn toe te schrijven aan het type van gasdeeltjes die in botsing komen. De gemeenschappelijkste stralende kleur, bleke geelachtig-groen, wordt door zuurstofmolecules veroorzaakt die ongeveer 60 mijlen boven de aarde worden gevestigd. De zeldzame, alle-rode dageraden worden geproduceerd door zuurstof op grote hoogte, bij hoogten zelfs 200 mijlen. De stikstof produceert blauwe of purperrode dageraad. De lichten verschijnen in vele vormen van flarden of verspreide wolken van licht aan wimpels, bogen, golvende gordijnen of het ontspruiten stralen die omhoog de hemel met een angstaanjagende gloed aansteken. Gordijn-als structuren toon gebiedslijnen in het magnetisch veld van de Aarde. De dageraden die uit het "grote geomagnetische storm" op zowel 28 Augustus voortvloeiden worden en 2 September 1859 gedacht in recente geregistreerde geschiedenis het meest spectaculair. Het werd gerapporteerd door New York Times dat in Boston op Vrijdag 2 September 1859 de dageraad "zo briljant was dat bij ongeveer één uur de gewone druk door het licht" zou kunnen worden gelezen. De dageraad wordt verondersteld door één van de meest intense kroonmassauitwerpingen geproduceerd te zijn in geschiedenis, zeer dichtbij de maximumintensiteit dat de Zon wordt verondersteld kunnen produceren. Het is ook opmerkelijk voor het feit dat het de eerste keer is waar de fenomenen van stralende activiteit en elektriciteit ondubbelzinnig verbonden waren. Dit inzicht werd gemaakt mogelijke niet alleen wegens wetenschappelijke magnetometermetingen van de era, maar ook als resultaat van een significant gedeelte 125.000 mijlen (201.000 km) telegraaflijnen toen in dienst die beduidend voor vele uren door het storm worden de onderbroken. Sommige telegraaflijnen, echter, schijnen om geweest te zijn van de aangewezen lengte en de richtlijn een voldoende geomagnetically veroorzaakte stroom van het elektromagnetische gebied te veroorzaken om voor voortdurende communicatie met de uitgeschakelde de machtslevering van de telegraafexploitant toe te staan. Zowel hebben Jupiter als Saturn magnetisch velden veel sterker dan Aarde (is de equatoriale het gebiedssterkte van Jupiter 4.3 gauss, in vergelijking met 0.3 gauss voor Aarde), en allebei hebben grote stralingsriemen. De dageraden zijn waargenomen op allebei, duidelijkst met de RuimteTelescoop Hubble. Uranus en Neptunus zijn ook waargenomen om dageraden te hebben.