Frohliche Weihnachten - de Verbinding van het Lint Feestdagen Kaart

Het digitale schilderen van een bruine en witte Verbinding die van het Lint op een ijsijsschol rusten op een zeer grijze en sombere dag. "Frohliche Weihnachten" verschijnt in rood. De lintverbinding (fasciata Histriophoca) is middelgroot pinniped van de ware verbindingsfamilie (Phocidae). Zij zijn onder het slaan en gemakkelijk herkenbaar. Zij kunnen door de distinctieve lichte banden of de "linten" worden geïdentificeerdi die hun hals, elke foreflipper, en heupen omringen. Het contrast is bijzonder sterk met de mannetjes, die een donker bruin hebben aan zwarte pelage met witte linten, gaan de vrouwen van zilverachtig-grijs tot donkere bruin met meer bleke linten. De pasgeboren lintzeehondejongen hebben wit geboortebont. Na moulting eronder verandert hun geboortebont, hun kleur in blauw-grijs op hun ruggen en zilverachtig; na sommige jaren worden sommige gedeelten donkerder en helderdere anderen, en slechts op de leeftijd van vier jaar doet het typische ontwerp tonen. De verbindingen van het lint ruien hun laag die jaarlijks van haar, in Mei beginnen en in Juli, met het jongere individuen ruien eindigen het vroegst. De lintverbinding heeft een grote opblaasbare luchtzak die zich met de trachee wordt verbonden en op de rechterkant over de ribben uitbreidt. Het kan als drijfvermogenapparaat, voor luchtopslag tijdens het duiken functioneren, of voor "phonation." Het is groter in mannetjes dan in vrouwen. De lintverbinding kan aan ongeveer 5.2 voet lang groeien en pond to209 bij beide geslachten overwegen. Het lint verzegelt vervanging hun foreflippers en slingert hun achterdelen over ijs in werking te stellen, eerder dan het gebruiken van de Caterpillar-als die beweging typisch door de meeste verbindingen wordt gebruikt. De verbindingen van het lint worden ook fysiologisch en anatomisch aangepast om diepere duikvluchten (tot ongeveer 1950 voet (600 m) te maken) en zwem sneller dan andere verbindingen. Zij hebben een luchtzak dat de verbindingen van het Lint per seizoen ingevroren die species in de Noordpool en Subarctische gebieden van de Vreedzame Oceaan van het Noorden, in het bijzonder in het Bering Zee en Zee van Okhotsk worden gevonden, en aangrenzende delen van de NoordpoolOceaan, met inbegrip van het Zee Chukchi, oostelijk Siberisch Zee, en western Zee Beaufort zijn. Deze verbindingen zijn vrij solitair, doorbrengend het grootste deel van hun tijd in de open oceaan en vormt losse samenvoegingen in het pakijs tijdens de lente om geboorte, verpleegstersjongen te geven, en te ruien. Zij worden zeer zelden gezien op shorefastijs of land. Deze species schijnt matig dik te verkiezen, "schone die" ijsijsschollen in de binnenstreek van de ijsvoorzijde worden gevonden. Vanaf recent-maart aan vroeg-mei, strekken de lintverbindingen zich in het Bering Zee van de Eilanden Pribilof uit aan Golf van Anadyr, ruwweg langs de continentaal platonderbreking, die overvloediger in de noordwestelijke ijsvoorzijde zijn. Aangezien het ijs in Mei aan midden van juli, de verbindingenbeweging verder aan het noorden achteruitgaat waar zij uit op de achteruitgaande ijsrand en het overblijvende ijs vervoeren, nu en dan in dichte groepen. Nadat het ijs heeft gesmolten, migreren de meeste lintverbindingen waarschijnlijk of rechtstreeks met het achteruitgaande zeeijs door Bering in het Zee Chukchi of blijven diepzee in het Bering Zee tijdens de rest van het jaar. Tot zover, zijn er slechts twee erkende instanties geweest waar de lintverbindingen als ver zuiden als Seattle, Washington en zelfs verder zuiden bij Morro Baai, Californië zijn gevonden. Er waren niets om voor te stellen dat de ziekte de oorzaak van één van beide verzegelt verschijning op één van beide plaats was, aangezien allebei gezond schenen te zijn. De de verbindingsmoeders van het lint geven voor de kust geboorte aan hun jongen veel in het pakijs in April aan vroeg-mei. De jongen verdubbelen hun gewicht tijdens verzorging en na drie tot vier weken gespeend. Koppelen die waarschijnlijk komt kort na het spenen voor, hoewel weinig van het het fokkensysteem gekend is. De verbindingen van het lint zijn gekend om een verscheidenheid van vissen, cefalopoden, en schaaldieren te eten; nochtans, is de informatie over hun het voeden gewoonten beperkt en meestal beperkt tot de lente wanneer de lintverbindingen typisch minder voeden, zoals die door hun verminderde gewicht en walvisspekdikte blijk van wordt gegeven van. Hoewel er weinig direct bewijsmateriaal van plundering is, omvatten de potentiële roofdieren van lintverbindingen polaire beren, orka's, haaien, en walruses. De verbindingen van het lint zijn vrij unwary terwijl uit vervoerd en kunnen dicht door boot zijn genaderd. Dit gedrag stelt voor dat de lintverbindingen waarschijnlijk veel plundering niet door polaire beren ervaren, maar hen vooral kunnen ook vatbaar maken voor de jacht door man. De Inwoners van Siberië en van Alaska hebben de lintverbinding voor vele generaties voor onderhoud gejaagd, en huidige jaarlijks neemt door de Inwoners van Alaska wordt geschat om minder dan 200 verbindingen per jaar te zijn. De commerciële oogsten van lintverbindingen werden geleid door Sovjetverzegelaars in de jaren '60 aan de jaren '80, waarin de Bering bevolking van het Zee om van 80.000 of 90.000 dieren tot 60.000 wordt verondersteld gedaald te zijn. De onderzoeken tijdens vroeg en de medio-jaren '70 zetten de bevolkingsraming wereldwijd van lintverbindingen tussen 200.000 en 240.000, met ramingen die zich tussen 60.000 en 100.000 in het Bering Zee uitstrekken. Een recentere en betrouwbare overvloedraming is niet nu verkrijgbaar. De roofdieren van de lintverbinding omvatten orka, de haai van Groenland en de polaire beren. In de jaren '60, werd de bevolking van lintverbindingen in het Bering Zee verminderd van ongeveer 120.000 tot 70.000. De bevolkingsgrootte steeg terug naar ongeveer 130.000 in 1987 nadat de quota's aan grensoogst aan een ongeveer vierde van het aantal eerder gejaagde verbindingen werden geplaatst. In de recentste voorraadbeoordeling (2007), schatte de Nationale Mariene Dienst van de Visserij een globale bevolkingsgrootte van 240.000 lintverbindingen, 90.000-100.000 waarvan in het Bering Zee woont. In het Zee van Okhotsk, was het gemiddelde aantal lintverbindingen 370.000 tussen 1968 en 1988. De huidige bevolkingstendens is onbekend, maar de recente ramingen stellen voor dat geen catastrofale dalingen in recente decennia zijn voorgekomen. De mensen hebben lintverbindingen voor generaties gejaagd en nog vandaag door de inwoners van Siberië en van Alaska voor onderhoud gejaagd, maar het aantal verbindingenharvestedhas altijd vrij klein (minder dan 100 in Alaska). In de vroege jaren '50, begon de USSR oogstend commercieel lintverbindingen in het Zee van Okhotsk; de visserij intensifi?ërde snel in de jaren '60, met een gemiddelde van ongeveer 13.000 tot 20.000 die verbindingen per jaar worden geoogst. Verbindingen van het lint werden ook gejaagd in het Bering begin van het Zee in 1961, met een jaarlijkse oogst van bijna 10.000 individuen. Aangezien de bevolking van de lintverbinding daalde, viel de jaarlijkse oogst ook, dalend aan 3.500 in het Zee van Okhotsk en 3.000 in het Bering Zee in de jaren '80 (Popov, 1982). De oogst bleef met betrekking tot de overvloed van lintverbindingen en politieke en economische onrust schommelen. Hoewel Russische op zijn plaats onlangs gezette governmentquotas grote jaarlijkse oogsten (18.000) zouden toestaan, blijft de jaarlijkse oogst vandaag vrij laag. Andere menselijke effecten aan lintverbindingen omvatten het groeien olie en gasontwikkeling in de Okhotsk en Bering Zeeen, oliemorserijen, en bijkomend neem in commerciële visserij. Bovendien het globale kan verwarmen de frequentie van jaren met uitgebreid ijs, de kwaliteit van het ijs, en de duur beïnvloeden zijn persistentie dusdanig dat de hoeveelheid beschikbare habitat van het zeeijs voor lintverbindingen binnen hun historisch gamma wordt verminderd.