Gleðileg Jól - Aurora Borealis Feestdagen Kaart

Een meerkleurige, fractale weergave van de aurora borealis, of Northern Lights, bovenop een digitaal schilderij van met sneeuw bedekte bergen. De IJslandse tekst met de tekst "Gleðileg jól" (Vrolijk kerstfeest) is blauw en wit. De aurora borealis (of Northern Lights), genoemd naar de Romeinse godin van dageraad, Aurora, en de Griekse naam voor de noordwind, Boreas. Veel culturele groepen hebben legendes over het licht. In de middeleeuwen werden de gebeurtenissen van aurorale vertoningen gezien als hartritmeurs van oorlog of hongersnood. De Maori of New Zealand deelde met veel Noord-Europese en Noord-Amerikaanse mensen de overtuiging dat de lichten reflecties waren van torches of kampvuren. De Menominee-indianen van Wisconsin geloofden dat de lichten de locatie van manabai'wok (reuzen) aanduidden, die de geesten van grote jagers en vissers waren. De Inuit Alaska geloofde dat het licht de spiralen waren van de dieren waarop ze jaagden: zeehonden , zalm , herten en beluga - walvissen . Andere inheemse volken geloofden dat het licht de spiritus van hun volk was. Reeds in 1880 werd het verband tussen de activiteiten van de Noordelijke Lichten en de zonnevlekken verdacht. Bedankt op onderzoek dat sinds de jaren vijftig is uitgevoerd, weten we nu dat elektronen en protonen tegen de zon naar de aarde zijn geblazen op de zonne-energie. (Noot: 1957-58 was het Internationale Jaar van de Geofysische en de atmosfeer werd uitgebreid bestudeerd met ballonnen, radar, raketten en satellieten. Rocket research wordt nog steeds uitgevoerd door wetenschappers van Poker Flats, een faciliteit onder leiding van de Universiteit van Alaska in Fairbanks. De temperatuur van de zon is miljoenen graden. Bij deze temperatuur komen er vaak botsingen tussen gasmoleculen en ontplofbaar. Vrije elektronen en protonen worden door de draaiing van de zon uit de zonneatmosfeer gegooid en ontsnappen door gaten in het magnetisch veld. de geladen deeltjes worden in de wind op zonne - energie grotendeels door het magnetisch veld van de aarde afgebogen . Het magnetisch veld van de aarde is echter zwakker op beide stokken en daarom komen sommige deeltjes in de atmosfeer van de aarde terecht en botsen ze met gasdeeltjes in de hogere lagen (thermosfeer). Deze botsingen geven licht uit dat we zien als de dansende lichten van het noorden (en het zuiden). De meeste aurae komen voor in een band die bekend staat als de aurorale zone, die doorgaans 3° tot 6° in lengte- en breedtegraad en op alle lokale tijdstippen of lengten bedraagt. De aurorale zone ligt doorgaans 10 tot 20° van de magneetstok die wordt gedefinieerd door de as van de magnetische dipool van de aarde. Tijdens een geomagnetisch storm zal de aurorale zone zich uitbreiden naar lagere breedten. De diffuse aurora is een onuitputtelijke gloed in de lucht die misschien zelfs op een donkere nacht niet zichtbaar is voor het oog, en die de omvang van de aurorale zone bepaalt. De afzonderlijke aurora zijn scherp omschreven kenmerken in de diffuse aurora die variëren in helderheid van nauwelijks zichtbaar tot het blote oog, tot helder genoeg om 's nachts een krant te lezen. Aurae worden meestal alleen in de nachtelijke hemel waargenomen omdat ze zo helder zijn als de hemel met zonlicht. Aurorae komen af en toe in de lengterichting van de aurorale zone voor als diffuse pleisters of bogen (poolbogen van pet, die over het algemeen onzichtbaar zijn voor het blote oog. Omdat de verschijnselen zich voordoen in de buurt van de magnetische polen, zijn de noordelijke lichten tot aan het zuiden gezien als New Orleans op het westerne halfrond, terwijl soortgelijke plaatsen in het oosten nooit de mysterieuze lichten ervaren. De beste plaatsen om de lichten te zien (in Noord-Amerika) zijn echter in het noordwesten van Canada, met name in de Yukon, Nunavut, Northwest Territories en Alaska. Er zijn ook Auroral displays te zien over de zuidelijke punt van Groenland en IJsland, de noordkust van Noorwegen en over de kustwateren ten noorden van Siberië. Zuidelijke gebieden worden niet vaak gezien omdat zij zich in een ring rond Antarctica en de zuidelijke Indische Oceaan concentreren. Aurorale vertoningen verschijnen in vele kleuren. Kleurvariaties zijn te wijten aan het type gasdeeltjes dat botst. De meest voorkomende aurorale kleur, een bleke geelgroen, wordt geproduceerd door zuurstofmoleculen die zich ongeveer 60 mijl boven de aarde bevinden. Zelden worden alle-rode aurora's geproduceerd door zuurstof op grote hoogte, op hoogten tot 200 mijl. Stikstof produceert blauwe of purplish red aurora. De lichten verschijnen in vele vormen van flarden of verspreide wolken van licht aan stroomlijnen, bogen, het rimpelen van gordijnen of het schieten van stralen die de hemel met een opgeruimde gloed oplichten. Gordijn-achtige structuren shows veldlijnen in het magnetisch veld van de aarde. De gebieden die het resultaat waren van het "grote geomagnetische storm" op zowel 28 augustus als 2 september 1859 worden beschouwd als de meest spectaculaire in de recente geschiedenis. Volgens de New York Times was de aurora op vrijdag 2 september 1859 in Boston "zo briljant dat op ongeveer één uur gewone gedrukte teksten door het licht konden worden gelezen". Men denkt dat de aurora is geproduceerd door een van de meest intense koronale massa-ejecties in de geschiedenis, zeer dicht bij de maximale intensiteit waarvan men denkt dat de zon kan produceren. Het is ook opmerkelijk dat het de eerste keer is dat de verschijnselen van aurale activiteit en elektriciteit ondubbelzinnig met elkaar verbonden zijn. Dit inzicht werd niet alleen mogelijk gemaakt door wetenschappelijke magnetometer-metingen van de tijd, maar ook doordat een aanzienlijk deel van de 125.000 mijl (201.000 km) van de toen in gebruik zijnde telegraaflijnen gedurende vele uren in de hele storm aanzienlijk werd verstoord. Sommige telegraaflijnen lijken echter van de juiste lengte en oriëntatie te zijn geweest om een voldoende geomagnetisch geïnduceerde stroom uit het elektromagnetische veld te produceren, zodat de communicatie met de uitgeschakelde voedingen van de telegraafexploitant kan worden voortgezet. Zowel Jupiter als Saturnus hebben magnetische velden die veel sterker zijn dan die van de aarde (Jupiter's equatoriale veldsterkte is 4,3 maag, vergeleken met 0,3 maag voor de aarde), en beide hebben grote stralingsgordels. Auroras zijn op beide waargenomen, het duidelijkst met de Hubble Ruimtetelescoop. Er is ook vastgesteld dat Uranus en Neptune auroras hebben.