Guam Officieel wapenschild, heraldry-symbool Hoodie

Historisch gezien werden ze gebruikt door messeners om ze te identificeren, los van vijandelijke soldaten. Op het vasteland van Europa konden de commissarissen boerenwapens aannemen. In tegenstelling tot zegels en emblemen hebben wapenlagen een formele beschrijving die wordt uitgedrukt als een blazon. In de 21ste eeuw worden wapenlagen nog steeds gebruikt door allerlei instellingen en individuen (zo hebben verschillende universiteiten richtlijnen over hoe hun wapenhoeken kunnen worden gebruikt en hoe hun gebruik kan worden beschermd). De kunst om wapens te ontwerpen, weer te geven, te beschrijven en op te nemen wordt heraldry genoemd. Het gebruik van wapenlagen door landen, staten, provincies, steden en dorpen wordt heraldry als burgerlijk heraldry genoemd. In de heraldische tradities van Engeland en Schotland had een individu, in plaats van een familie, een wapen. In deze tradities zijn wapenlagen legale goederen die van vader op zoon worden overgedragen; vrouwen en dochters kunnen ook wapens beren die zijn aangepast om hun relatie met de huidige wapenhouder aan te geven . Niet-gedifferentieerde wapens worden slechts door één persoon op een bepaald tijdstip gebruikt. Andere nakomelingen van de oorspronkelijke drager kunnen de voorouderlijke armen alleen met enig verschil beren: gewoonlijk een kleurverandering of de toevoeging van een onderscheidende lading. Een van die kosten is het etiket, dat in Brits gebruik (buiten de Koninklijke Familie) nu altijd het merk van een erfgenaam is. Wegens hun belang bij de identificatie, met name bij zegels op juridische documenten, was het gebruik van wapens streng gereguleerd; er zijn nog maar weinig landen die dit vandaag nog steeds doen . Dit is uitgevoerd door herders en het onderzoek naar wapenlagen wordt daarom "heraldry" genoemd. Sommige andere tradities (zoals de Poolse heraldry) zijn minder restrictief, waardoor bijvoorbeeld alle leden van een dynastisch huis of familie dezelfde armen kunnen gebruiken, hoewel een of meer elementen aan het hoofd van het huis kunnen worden voorbehouden. Op termijn verspreidde het gebruik van wapenschilden zich van militaire entiteiten naar onderwijsinstellingen en andere instellingen. Volgens een artikel van een ontwerpinstituut "is de moderne logo en het zakenleven geëvolueerd van de gevechtsstandaard en het militaire uniform van de middeleeuwse tijd". In zijn boek The Visual Culture of Violence in the Late Middle Ages betoogt Valentin Groebner dat de afbeeldingen die zijn samengesteld uit wapenlagen in veel hoesjes zijn ontworpen om een gevoel van macht en kracht over te brengen, vaak in militaire termen. De auteur Helen Stuart betoogt dat een bepaalde wapenlaag een vorm van zakelijke logo was. Musea op het middeleeuwse wapenschild wijzen er ook op dat ze als symbool kunnen worden gezien als voorcursors voor de bedrijfslogo's van de moderne samenleving, die worden gebruikt voor de vorming van een groepsidentiteit. Het Amerikaanse Great Seal wordt vaak het wapen van de Verenigde Staten genoemd. de zon ("paleways of 13 stuks, argent and gules; een chef, azure") is opzettelijk ongepast om het symbolische getal 13 te behouden. De meeste Amerikaanse staten hebben over het algemeen zeehonden, die de rol van wapenschild vervullen. De staat Vermont (opgericht als de onafhankelijke republiek Vermont) volgt echter de Amerikaanse conventie om een zegel te gebruiken voor de waarmerking van officiële staatsdocumenten en heeft ook een eigen aparte wapenmantel. Veel Amerikaanse sociale partners en minderheden, met name universiteitsorganisaties, gebruiken wapens in hun symboliek. Deze wapens verschillen sterk in hun mate van gehechtheid aan de Europese heraldische traditie. Organisaties die buiten de Verenigde Staten met het Amerikaanse lidmaatschap zijn opgericht, kunnen ook een wapenschild hebben. Rooms-katholieke diocesen en kathedralen hebben een wapen. Merk op dat niet alle persoonlijke of collectieve insignes heraldic zijn, hoewel zij vele eigenschappen kunnen delen. De vlaggen worden bijvoorbeeld gebruikt om schepen (waar ze tekens worden genoemd), ambassades en dergelijke te identificeren, en ze gebruiken dezelfde kleuren en design die in de heraldry voorkomen, maar worden meestal niet herkenbaar geacht. Een land kan zowel een nationale vlag als een nationale wapenmantel hebben, en de twee lijken misschien helemaal niet op elkaar. De vlag van Schotland (St Andrew's Cross) heeft bijvoorbeeld een witte zoutoplossing op een blauw veld, maar de koninklijke armen van Schotland hebben een rode leeuw in een dubbele tang op een goud (of) veld. Het Vaticaan heeft zijn eigen wapen. Aangezien de Papoea niet erfelijk is, tonen de inzittenden hun persoonlijke armen en die van hun kantoor. Sommige Popes kwamen uit armlastige (nobele) families; anderen hebben tijdens hun loopbaan in de kerk bewapeningsjassen aangenomen . Het laatste verwijst doorgaans naar hun levensideaal, of naar specifieke Pontificale programma's.[11] Een bekend en wijdverbreid voorbeeld van de laatste tijd was het wapen van paus Johannes Paulus II. Zijn selectie van een grote letter M (voor Mary) op zijn wapen was bedoeld om de boodschap van zijn sterke Mariaanse toewijding uit te dragen. Rooms-katholieke gedichten krijgen ook een wapen toegewezen. Een Basilica- of papalkerk krijgt ook een wapen, dat meestal op het gebouw wordt getoond. Deze kunnen worden gebruikt in landen die anders geen heraldische hulpmiddelen gebruiken. In Schotland is de Lord Lyon King of Arms strafrechtelijk bevoegd om de wapenwetten te handhaven. In Engeland, Noord-Ierland en Wales is het gebruik van wapens een kwestie van burgerlijk recht en wordt het wapenarsenaal geregeld. In verband met een geschil over de uitoefening van het gezag over de officieren van de bewapening verklaarde Arthur Annesley, 1st Earl of Anglesey, Lord Privy Seal op 16 juni 1673 dat de bevoegdheden van de graaf Marshal waren "om alle zaken te bestellen, te berechten en te bepalen die van invloed zijn op de wapens, op het recht, de eer en de chivalerie; wetten, verordeningen en statuten opstellen voor de goede regering van de wapenambtenaren; de benoeming van functionarissen voor de vacatures bij het wapencollege; de wapenambtenaren te straffen en te corrigeren voor wangedrag bij de executie van hun plaatsen". Voorts werd verklaard dat geen octrooien op wapens of tekenen van bekwaamheid mogen worden verleend en dat geen augmentatie, wijziging of toevoeging aan wapens mag plaatsvinden zonder toestemming van de graaf Marshal. Tegenwoordig wordt de term "wapen" vaak op twee verschillende manieren gebruikt. In sommige toepassingen kan het wijzen op een volledig wapenfeit of op een heraldische prestatie, die verschillende elementen omvat — meestal een krest die op een helm zit en op een schild zit; andere gemeenschappelijke elementen zijn supporters die het schild vasthouden en een motto (onder Engeland, boven Schotland). Sommige mensen gebruiken ten onrechte "wapen" of "armen" om te verwijzen naar het escutcheon (d.w.z. het schild zelf) of naar een van de verschillende design die in één schild kunnen worden gecombineerd. (Merk op dat de krest een specifiek deel is van een heraldische prestatie en dat de "crest of arms" een slechte naam hebben.) Het "wapen" wordt vaak voorzien van een mechanisme - een motto, een embleem of een ander teken dat wordt gebruikt om de drager van anderen te onderscheiden. Als een motto deel uitmaakt van de verwezenlijking, heeft het soms wat bestraffende verwijzing naar de naam van de eigenaar. Een apparaat verschilt van een badge of cognizance hoofdzakelijk omdat het een persoonlijk onderscheid is, en niet een badge die achtereenvolgens door leden van het zelfde huis wordt gedragen. Heraldry is het beroep, de studie, of de kunst om wapens te bedenken, toe te kennen en op te blazen en zich uit te spreken over kwesties van rang of protocol, zoals uitgeoefend door een wapenofficier. Heraldry is afkomstig van Anglo-Norman herald uit de Germaanse verbinding *harja-waldaz, "legercommandant". Het woord heeft in zijn algemeenheid betrekking op alle aangelegenheden die verband houden met de taken en verantwoordelijkheden van de wapenambtenaren. Aan de meesten, niettemin, is heraldry de praktijk om, lagen van wapens en badges te ontwerpen, te tonen, te beschrijven en te registreren. Historisch gezien wordt het vaak omschreven als "de kustlijn van de geschiedenis" en "de bloemkool in de tuin van de geschiedenis." De oorsprong van heraldry ligt in de noodzaak om deelnemers in de gevechtsstrijd te onderscheiden wanneer hun gezichten verborgen waren door ijzeren en stalen helmen. Uiteindelijk ontwikkelde een formeel systeem van regels zich tot steeds complexere vormen van heraldry. Het systeem van blazoning-wapens dat vandaag in Engelstalige landen wordt gebruikt, is ontwikkeld door de wapenambtenaren in de Middeleeuwen. Dit omvat een gestileerde beschrijving van het escutcheon (schild), de kreeft, en, als cadeau, supporters, mottenes, en andere insigniënten. Er zijn bepaalde regels van toepassing, zoals de tinctuur, en een goed begrip van deze regels is een sleutelelement voor de kunst van de heraldroge. De regels en de terminologie verschillen van land tot land, er waren inderdaad verschillende nationale stijlen ontwikkeld tegen het einde van de Middeleeuwen, maar er zijn een aantal aspecten die zich internationaal uitbreiden. Hoewel heraldry bijna 900 jaar oud is, is het nog steeds erg in gebruik. Veel steden in Europa en in de wereld maken nog steeds gebruik van wapens. Persoonlijk heraldry, zowel wettelijk beschermd als rechtmatig aangenomen, wordt nog steeds over de hele wereld gebruikt. Er bestaan Heraldische samenlevingen om onderwijs en begrip voor dit onderwerp te bevorderen. Guam (en-us-Guam.ogg/ˈɡ wɑːm/ (help・info); Chamorro: Guåhån) is een eiland in de westerne Stille Oceaan en is een georganiseerd gebied zonder rechtspersoonlijkheid van de Verenigde Staten. Het is een van de vijf Amerikaanse gebieden met een vaste burgerregering[3][4] De hoofdstad van het eiland is Hagåtña (voorheen Agana). Guam is de grootste en meest zuidelijke Marianen. De Chamorros, de inheemse bevolking van Guam, bevolkte het eiland ongeveer 4.000 jaar geleden voor het eerst. [5] Het eiland heeft een lange geschiedenis van Europees kolonialisme, die begint op 6 maart 1521 met de komst van Ferdinand Magellan en opnieuw in 1668, toen de eerste Spaanse kolonie werd opgericht na de komst van kolonisten als Padre San Vitores, een katholieke missionaris. Het eiland werd door Spanje gecontroleerd tot 1898, toen het na de Spaanse Amerikaanse oorlog werd overgeleverd aan de Verenigde Staten als onderdeel van het Verdrag van Parijs. Als het grootste eiland in Micronesia en het enige Amerikaanse eiland in de regio voor de Tweede Wereldoorlog werd Guam op 8 december 1941, uren na de bomaanslag op Pearl Harbour, door de Japanners gevangen genomen en was het twee en een half jaar bezet. Tijdens de bezetting hebben de mensen van Guam vreselijke wreedheden ondergaan, waaronder marteling, onthoofding en verkrachting, en werden zij gedwongen de Japanse cultuur over te nemen, waaronder de naamswijziging van het eiland naar Omiya Jima of Great Shrine Island. Guam was het slachtoffer van hevige gevechten toen Amerikaanse troepen op 21 juli 1944 het eiland heroverden, een datum die elk jaar wordt herdacht als Liberation Day, tijdens een viering die de hele maand duurt. De economie van Guam wordt vandaag de dag ondersteund door de belangrijkste industrie, het toerisme, dat voornamelijk bestaat uit Japanse bezoekers. De op één na grootste bron van inkomsten van Guam is het Amerikaanse leger. De Verenigde Staten hebben het eiland in 1898 in de Spaans-Amerikaanse oorlog onder controle gekregen, als onderdeel van het Verdrag van Parijs. Guam kwam dienst doen als station voor Amerikaanse schepen die van en naar de Filipijnen varen, terwijl de Noordelijke Marianen naar Duitsland en Japan gingen.[6] Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd Guam aangevallen en op 8 december 1941 aangevallen door de strijdkrachten van Japan. In afwachting van de aanval had de marine alle afhankelijke militairen van het eiland weggesleept, maar zij heeft de plaatselijke Chamorros niet op de hoogte gebracht van de mogelijke bombardementen. De Noordelijke Marianen waren vóór de oorlog een Japans protectoraat geworden. Het waren de Chamorros uit de Noordelijke Marianen die naar Guam werden gebracht om als tolk en in andere hoedanigheid voor de bezettingstroepen te dienen. De Guamese Chamorros werden door het Japanse leger behandeld als een bezette vijand. Na de oorlog zou dit wrevel veroorzaken tussen de Guamese Chamorros en de Chamorros van de Noordelijke Marianen. De Chamorros van Guam was van mening dat hun noordelijke broeders compassievol hadden moeten zijn jegens hen, terwijl de Noordelijke Mariana Chamorros al meer dan dertig jaar trouw was aan Japan. De Japanse bezetting van Guam duurde ongeveer eenendertig maanden. In deze periode werden de inheemse bevolking van Guam onderworpen aan dwangarbeid, scheiding van het gezin, opsluiting, executie, concentratiekampen en gedwongen prostitutie. Volgens de getuigenissen van het Congres van 2004 zijn er tijdens de bezetting ongeveer duizend mensen omgekomen. De Verenigde Staten zijn teruggekeerd en hebben op 21 juli 1944 de strijd tegen Guam gevoerd om het eiland te bevrijden van de Japanse militaire bezetting. Tot op de dag van vandaag blijft Guam de enige Amerikaanse bodem met een grote bevolking die sinds de oorlog van 1812 bezet is door een buitenlandse militaire macht. De Verenigde Staten hebben ook de Noordelijke Marianen gevangen genomen en bezet. Na de oorlog voorzag de Guam Organic Act van 1950 in Guam als een ongeorganiseerd gebied van de Verenigde Staten, dat de structuur van de burgerregering van het eiland vormde en dat de bevolking het Amerikaanse burgerschap verleende. Tot op de dag van vandaag mogen de inwoners van Guam echter niet voor het president stemmen, ook al zijn zij Amerikaans staatsburger, en hun vertegenwoordiger van het Congres is een niet-stemgerechtigd lid. Dit heeft tot conflicten geleid onder veel Guamaniërs, die het gevoel hebben dat zij als derdeklasburgers van de Verenigde Staten worden behandeld.