Het Wenskaart van het Leven van Boeddha Kaart

Over Mandalas Mandala is een Sanskritisch woord dat 'cirkel' betekent. In de boeddhistische en hindoeïstische religieuze tradities heeft hun heilige kunst vaak een mandalavorm. De basisvorm van de meeste hindoe- en boeddhistische mandala is een vierkant met vier poorten die een cirkel met een middelpunt bevatten. Elke poort heeft de vorm van een T. Deze mandala's, concentrische diagrammen, hebben spiritualiteit en rituele betekenis in zowel het boeddhisme als het hindoeïsme. De term is afkomstig van Hindu, maar wordt ook gebruikt in het boeddhisme. In de Tibetaanse tak van het boeddhisme van Vajrayana zijn mandalas tot schilderij gemaakt. In verschillende spirituele tradities kunnen mandala's worden gebruikt om de aandacht te vestigen op aspiranten en docenten, als spiritueel lesinstrument, om een heilige ruimte te creëren, en als hulp bij meditatie en trance-inductie. De symbolische natuur kan je helpen om steeds diepere niveaus van het bewusteloos te bereiken, waardoor de meditator uiteindelijk een mystiek gevoel van eenheid kan ervaren met de ultieme eenheid waaruit de kosmos in al zijn verschillende vormen voortkomt De psychoanalist Carl-Gustav Jung zag de mandala als "een voorstelling van het onbewuste zelf". In algemeen gebruik is mandala een generische term geworden voor elk plan, grafiek of geometrisch patroon dat de kosmos metafysisch of symbolisch vertegenwoordigt, een microkosmos van het universum vanuit menselijk perspectief. De fasen van het leven van Boeddha (vorm Boeddha-onderricht) 1. De Shakya-lansmannen dwelt langs de Rohini-rivier die stroomde tussen de zuidelijke oevers van de Himalaya. Hun koning Suddhodana Gautama had een geweldig kasteel in Kapila gebouwd en had wijselijk geregeerd, waarbij hij de vrolijke bekentenis van zijn volk had gewonnen. De naam van de koningin was Maya. Tien jaar lang hadden ze geen kinderen, toen ze droomden van een vreemde droom dat een olifant haar kant ingaat, werd koningin Maya zwanger. De koning en de mensen keken met vreugde uit naar de geboorte van een koninklijk kind. De koningin keerde terug naar haar eigen huis voor de geboorte, en terwijl ze onderweg was, zat ze in de bloemtuin van Lumbini Park. Ze was allemaal Asoka-bloesems en ze kwam naar haar rechterarm om een tak te plukken. De Prins werd geboren en iedereen, zelfs de hemel en de aarde, toonde hun vreugde. Deze gedenkwaardige dag was de achtste dag van april. De vreugde van de koning was extreem, zoals hij het kind noemde: Siddhartha Gautama, wat betekent: "Elke wens vervulde zich." 2. In het paleis van de koning werd het genoegen echter snel gevolgd door verdriet, want na een paar dagen kwam de mooie koningin Maya plotseling over. Gelukkig werd haar jongere zus Prajapati de pleegmoeder van het kind en bracht het op met liefdevolle zorg. Een voorspelde hermit: "Deze prins, als hij na zijn jeugd in het paleis blijft, zal een grote koning worden die de vier Zeeen bestuurt. Maar als hij het leven van het huishouden verlaat om een religieus leven te omarmen, wordt hij een Boeddha en de Savior van de wereld." In het begin was de koning blij vanwege de voorspelling, maar later werd hij bezorgd over de mogelijkheid dat zijn enige zoon het paleis verlaat om een dakloze heropname te worden. Toen hij negentien was, regelde de koning het huwelijk van de prins op de Princess Yasodhara. 3. Tien jaar lang werd de Prins ondergedompeld in een ronde van muziek, dansen en plezier, in de verschillende paviljoenen van de lente, de herfst en de winter, maar zijn gedachten keerden terug naar het probleem van lijden, terwijl hij gepensioneerd probeerde de ware betekenis van het menselijk leven te begrijpen. Hij wenste de ware natuur van ziekte, ouderdom en dood te begrijpen en een leven te leiden dat het menselijk lijden overstijgt. 4. In zijn negenentwintigste jaar werd zijn enige kind Rahula geboren. Gautama besloot zijn paleis naar huis te verlaten en zijn mentale onrust in het dakloze leven van een mendicant op te lossen. Hij scheerde zijn hoofd, droeg een bedelende kom in zijn hand, en draaide zijn menige stappen naar het zuiden. De prins bezocht de hermit Bhagava voor het eerst en keek naar zijn azijnpraktijken. vervolgens ging hij achtereenvolgens naar Arada Kalama en Udraka Ramaputra om hun methodes van bereiken te leren, maar nadat hij ze een tijd lang had geoefend, werd hij ervan overtuigd dat ze hem niet tot verlichting zouden brengen. Tot slot ging hij naar het Magadha-land en oefende hij asceïsme uit in het bos van Uruvilva aan de oevers van de rivier Nairanjana waar het stroomt door het Gaya-kasteel. 5. De methodes van zijn praktijk waren ongelooflijk intensief. Hij zette zich voort met de gedachte dat "geen ascetiek in het verleden, niemand in het cadeau, en geen in de toekomst, ooit meer serieus heeft geoefend dan ik." Toch kon de Prins niet krijgen wat hij zocht. Na zes jaar in het bos gaf hij de asceticistische praktijk op. Hij bad in de rivier en aanvaardde een kom voedsel uit de hand van Sujata, een dienstmeisje die in het buurdorp woonde. De vijf metgezellen die zes jaar lang met de Prins hadden geleefd, dachten dat hij hierdoor werd gedegradeerd en verliet. De Prins was dus alleen. Hij was nog zwak, maar op het risico van zijn leven probeerde hij een laatste meditatie, gezegde voor zichzelf: "Het bloed kan uitgeput raken, het vlees kan vergaan, botten kunnen uit elkaar herfsten, maar ik zal deze plek nooit verlaten totdat ik de weg naar verlichting heb gevonden." Hij werd met alle lemen van het kwaad geslagen. Maar zorgvuldig en geduldig onderzocht hij ze één voor één en verwierp ze allemaal. Toen de ochtendster in de oostelijke hemel verscheen, was de strijd voorbij en had de Prince eindelijk de weg gevonden naar verlichting. Het was op 8 december, toen hij 35 jaar oud was, dat de Prins Boeddha werd. 6. Vanaf dat moment was de Prins bekend onder verschillende namen; sommigen hadden het over hem als Boeddha, de perfect verlichte. sommigen spraken over hem als Shakyamuni, de Sage van de Shakya-clan; En nog steeds spraken anderen liefdevol over hem als de Blessed One. Hij ging eerst naar Mrigadava in Varanasi, waar de vijf mendicanten die met hem hadden geleefd tijdens de zes jaar van zijn azijnleven, verbleven. Eerst schreeuwden ze hem, maar nadat hij met hen had gesproken, geloofden ze in hem en werden ze zijn eerste volgers. Hij ging het land rond dat op almen leefde en overtuigde mannen om zijn manier van leven te accepteren. Twee grote leerkrachten, Sariputra en Maudgalyayana, en hun tweeduizend discipes kwamen naar hem toe. De vader van de Boeddha, koning Suddhodana, die in het bijzonder onder de pensionering van zijn zoon te lijden had, werd eerst vrijuit vastgehouden, maar daarna werd hij zijn trouwe disciple; en Maha-Prajapati, de grootmoeder van Boeddha, en prinses Yasodhara, zijn vrouw en alle leden van de Shakya clan, geloofden in hem en volgden hem. En multitudes van anderen werden zijn toegewijde en trouwe volgers. 7. 45 jaar lang ging de Boeddha het land aanzetten om mannen te overtuigen zijn manier van leven te volgen, maar eindelijk, op de weg van Rajagriha naar Sravasti, werd hij ziek en voorspelde hij dat hij na drie maanden Nirvana zou binnenkomen. Hij reisde verder tot hij Pava bereikte, waar hij ernstig ziek werd gemaakt door voedsel dat werd aangeboden door Cunda, een smid. Toen bereikte hij het bos aan de grens van het kasteel van Kuninagara. Hij lag tussen twee grote salabomen en bleef zijn leer volgen op zijn favoriete discipelen tot het laatste moment. 8. Onder toezicht van Ananda, de favoriete disciple van Boeddha, werd het lichaam gecreëerd door zijn vrienden in het kasteel van Kusinagara. De as was verdeeld en begraven onder acht grote monumenten.