IK HOOR VAN BLUEGRAS* POSTER

Ik hou van BLUEGRASS—Bluegrass muziek is een vorm van Amerikaanse basismuziek. Het is genoemd naar de Blue Grass Boys, de band van 1939-1996 van Kentucky mandolin player en songwriter Bill Monroe, die wordt beschouwd als "de vader van de blauwvintonijn"[1]. Het werd verder ontwikkeld door muzikanten die met hem speelden, waaronder 5-string banjo speler Earl Scruggs en gitarist Lester Flatt. Het werd vervolgens geëvolueerd door andere muzikanten die bewonderden dat Monroe, een groep met hoge energie voor instrumentale en vocale muziek, deze groep in nieuwe banden zou verspreiden, waarvan sommige subgenres van bluegrass creëerden. Bluegrass wordt beïnvloed door de muziek van Appalachia en andere stijlen, waaronder evangelie en jazz[2]. De Appalachian muziek zelf heeft gemengde wortels in traditionele Ierse, Schotse en Engelse[3] muziek en werd later ook beïnvloed door de muziek van Afro-Amerikanen[4] door de opname van jazz en blues-elementen. De kolonisten uit Groot-Brittannië en Ierland kwamen in de 18e eeuw in Appalachia aan en brachten hen de muzikale tradities van hun thuisland mee[5]. Deze tradities bestonden voornamelijk uit Engelse en Schotse ballads, die in wezen niet-begeleide narratief waren, en dansmuziek, zoals Ierse hielen, die vergezeld gingen van een raadsel[6]. Veel oudere bluegrass-liedjes komen rechtstreeks van de Britse eilanden. Verscheidene Appalachian bluegrass ballads, zoals " Saro", "Cuckoo Bird" en "House Carpenter", komen uit Engeland en behouden de Engelse ballandtraditie zowel melodisch als lyrisch[7]. Anderen, zoals "The Two Sisters", komen ook uit Engeland, maar de tekst gaat over Ierland[8]. Sommige bluegrass fiddle-liedjes die populair zijn in Appalachia, zoals "Leather Britches" en " Polly", hebben Schotse wortels[9]. Het dansdeuntje "Cumberland Gap" kan afgeleid worden uit het melodie dat de Schotse ballad "Bonnie George Campbell" vergezelt.