Israël Officieel wapenschild heraldry-symbool Bumpersticker

Historisch gezien werden ze gebruikt door messeners om ze te identificeren, los van vijandelijke soldaten. Op het vasteland van Europa konden de commissarissen boerenwapens aannemen. In tegenstelling tot zegels en emblemen hebben wapenlagen een formele beschrijving die wordt uitgedrukt als een blazon. In de 21ste eeuw worden wapenlagen nog steeds gebruikt door een verscheidenheid aan instellingen en individuen (er zijn bijvoorbeeld verschillende richtlijnen voor de manier waarop hun wapenhoeken kunnen worden gebruikt en het gebruik ervan kan worden beschermd). De kunst om wapens te ontwerpen, weer te geven, te beschrijven en op te nemen wordt heraldry genoemd. Het gebruik van wapenlagen door landen, staten, provincies, steden en dorpen wordt heraldry als burgerlijk heraldry genoemd. In de heraldische tradities van Engeland en Schotland had een individu, in plaats van een familie, een wapen. In deze tradities zijn wapenlagen legale goederen die van vader op zoon worden overgedragen; vrouwen en dochters kunnen ook wapens beren die zijn aangepast om hun relatie met de huidige wapenhouder aan te geven . Niet-gedifferentieerde wapens worden slechts door één persoon op een bepaald tijdstip gebruikt. Andere nakomelingen van de oorspronkelijke drager kunnen de voorouderlijke armen alleen met enig verschil beren: gewoonlijk een kleurverandering of de toevoeging van een onderscheidende lading. Een van die kosten is het etiket, dat in Brits gebruik (buiten de Koninklijke Familie) nu altijd het merk van een erfgenaam is. Wegens hun belang bij de identificatie, met name bij zegels op juridische documenten, was het gebruik van wapens streng gereguleerd; er zijn nog maar weinig landen die dit vandaag nog steeds doen . Dit is uitgevoerd door herders en het onderzoek naar wapenlagen wordt daarom "heraldry" genoemd. Sommige andere tradities (zoals de Poolse heraldry) zijn minder restrictief, waardoor bijvoorbeeld alle leden van een dynastisch huis of familie dezelfde armen kunnen gebruiken, hoewel een of meer elementen aan het hoofd van het huis kunnen worden voorbehouden. Op termijn verspreidde het gebruik van wapenschilden zich van militaire entiteiten naar onderwijsinstellingen en andere instellingen. Volgens een artikel van een ontwerpinstituut "is de moderne logo en het zakenleven geëvolueerd van de gevechtsstandaard en het militaire uniform van de middeleeuwse tijd". In zijn boek The Visual Culture of Violence in the Late Middle Ages betoogt Valentin Groebner dat de afbeeldingen die zijn samengesteld uit wapenlagen in veel hoesjes zijn ontworpen om een gevoel van macht en kracht over te brengen, vaak in militaire termen. De auteur Helen Stuart betoogt dat een bepaalde wapenlaag een vorm van zakelijke logo was. Musea op het middeleeuwse wapenschild wijzen er ook op dat ze als symbool kunnen worden gezien als voorcursors voor de bedrijfslogo's van de moderne samenleving, die worden gebruikt voor de vorming van een groepsidentiteit. Het Amerikaanse Great Seal wordt vaak het wapen van de Verenigde Staten genoemd. de zon ("paleways of 13 stuks, argent and gules; een chef, azure") is opzettelijk ongepast om het symbolische getal 13 te behouden. De meeste Amerikaanse staten hebben over het algemeen zeehonden, die de rol van wapenschild vervullen. De staat Vermont (opgericht als de onafhankelijke republiek Vermont) volgt echter de Amerikaanse conventie om een zegel te gebruiken voor de waarmerking van officiële staatsdocumenten en heeft ook een eigen aparte wapenmantel. Veel Amerikaanse maatschappelijke organisaties, en vooral organisaties, gebruiken wapens in hun symboliek. Deze wapens verschillen sterk in hun mate van gehechtheid aan de Europese heraldische traditie. Organisaties die buiten de Verenigde Staten met het Amerikaanse lidmaatschap zijn opgericht, kunnen ook een wapenschild hebben. Rooms-katholieke diocesen en kathedralen hebben een wapen. Merk op dat niet alle persoonlijke of collectieve insignes heraldic zijn, hoewel zij vele eigenschappen kunnen delen. De vlaggen worden bijvoorbeeld gebruikt om schepen (waar ze tekens worden genoemd), ambassades en dergelijke te identificeren, en ze gebruiken dezelfde kleuren en design die in de heraldry voorkomen, maar worden meestal niet herkenbaar geacht. Een land kan zowel een nationale vlag als een nationale wapenmantel hebben, en de twee lijken misschien helemaal niet op elkaar. De vlag van Schotland (St Andrew's Cross) heeft bijvoorbeeld een witte zoutoplossing op een blauw veld, maar de koninklijke armen van Schotland hebben een rode leeuw in een dubbele tang op een goud (of) veld. Het Vaticaan heeft zijn eigen wapen. Aangezien de Papoea niet erfelijk is, tonen de inzittenden hun persoonlijke armen en die van hun kantoor. Sommige Popes kwamen uit armlastige (nobele) families; anderen hebben tijdens hun loopbaan in de kerk bewapeningsjassen aangenomen . Het laatste verwijst doorgaans naar hun levensideaal, of naar specifieke Pontificale programma's.[11] Een bekend en wijdverbreid voorbeeld van de laatste tijd was het wapen van paus Johannes Paulus II. Zijn selectie van een grote letter M (voor Mary) op zijn wapen was bedoeld om de boodschap van zijn sterke Mariaanse toewijding uit te dragen. Rooms-katholieke gedichten krijgen ook een wapen toegewezen. Een Basilica- of papalkerk krijgt ook een wapen, dat meestal op het gebouw wordt getoond. Deze kunnen worden gebruikt in landen die anders geen heraldische hulpmiddelen gebruiken. In Schotland is de Lord Lyon King of Arms strafrechtelijk bevoegd om de wapenwetten te handhaven. In Engeland, Noord-Ierland en Wales is het gebruik van wapens een kwestie van burgerlijk recht en wordt het wapengebruik gereguleerd. In verband met een geschil over de uitoefening van het gezag over de officieren van de bewapening verklaarde Arthur Annesley, 1st Earl of Anglesey, Lord Privy Seal op 16 juni 1673 dat de bevoegdheden van de graaf Marshal waren "om alle zaken te bestellen, te berechten en te bepalen die van invloed zijn op de wapens, op het recht, de eer en de chivalerie; wetten, verordeningen en statuten opstellen voor de goede regering van de wapenambtenaren; functionarissen aanwijzen om vacatures in de wapenhandel te vervullen; de wapenambtenaren te straffen en te corrigeren voor wangedrag bij de executie van hun plaatsen". Voorts werd verklaard dat geen octrooien op wapens of tekenen van bekwaamheid mogen worden verleend en dat geen augmentatie, wijziging of toevoeging aan wapens mag plaatsvinden zonder toestemming van de graaf Marshal. Tegenwoordig wordt de term "wapen" vaak op twee verschillende manieren gebruikt. In sommige toepassingen kan het wijzen op een volledig wapenfeit of op een heraldische prestatie, die verschillende elementen omvat — meestal een krest die op een helm zit en op een schild zit; andere gemeenschappelijke elementen zijn supporters die het schild vasthouden en een motto (onder Engeland, boven Schotland). Sommige mensen gebruiken ten onrechte "wapen" of "armen" om te verwijzen naar het escutcheon (d.w.z. het schild zelf) of naar een van de verschillende design die in één schild kunnen worden gecombineerd. (Merk op dat de krest een specifiek deel is van een heraldische prestatie en dat de "crest of arms" een slechte naam hebben.) Het "wapen" wordt vaak voorzien van een mechanisme - een motto, een embleem of een ander teken dat wordt gebruikt om de drager van anderen te onderscheiden. Als een motto deel uitmaakt van de verwezenlijking, heeft het soms wat bestraffende verwijzing naar de naam van de eigenaar. Een apparaat verschilt van een badge of cognizance hoofdzakelijk omdat het een persoonlijk onderscheid is, en niet een badge die achtereenvolgens door leden van het zelfde huis wordt gedragen. Heraldry is het beroep, de studie, of de kunst om wapens te bedenken, toe te kennen en op te blazen en zich uit te spreken over kwesties van rang of protocol, zoals uitgeoefend door een wapenofficier. Heraldry is afkomstig van Anglo-Norman herald uit de Germaanse verbinding *harja-waldaz, "legercommandant". Het woord heeft in zijn algemeenheid betrekking op alle aangelegenheden die verband houden met de taken en verantwoordelijkheden van de wapenambtenaren. Aan de meesten, niettemin, is heraldry de praktijk om, lagen van wapens en badges te ontwerpen, te tonen, te beschrijven en te registreren. Historisch gezien wordt het vaak omschreven als "de kustlijn van de geschiedenis" en "de bloemkool in de tuin van de geschiedenis." De oorsprong van heraldry ligt in de noodzaak om deelnemers in de gevechtsstrijd te onderscheiden wanneer hun gezichten verborgen waren door ijzeren en stalen helmen. Uiteindelijk ontwikkelde een formeel systeem van regels zich tot steeds complexere vormen van heraldry. Het systeem van blazoning-wapens dat vandaag in Engelstalige landen wordt gebruikt, is ontwikkeld door de wapenambtenaren in de Middeleeuwen. Dit omvat een gestileerde beschrijving van het escutcheon (schild), de kreeft, en, als cadeau, supporters, mottenes, en andere insigniënten. Er zijn bepaalde regels van toepassing, zoals de tinctuur, en een goed begrip van deze regels is een sleutelelement voor de kunst van de heraldroge. De regels en de terminologie verschillen van land tot land, er waren inderdaad verschillende nationale stijlen ontwikkeld tegen het einde van de Middeleeuwen, maar er zijn een aantal aspecten die zich internationaal uitbreiden. Hoewel heraldry bijna 900 jaar oud is, is het nog steeds erg in gebruik. Veel steden in Europa en in de wereld maken nog steeds gebruik van wapens. Persoonlijk heraldry, zowel wettelijk beschermd als rechtmatig aangenomen, wordt nog steeds over de hele wereld gebruikt. Er bestaan Heraldische samenlevingen om onderwijs en begrip voor dit onderwerp te bevorderen. Israël (Hebreeuws: יִ שְׂ אֵ ‎, Yisra'el; Arabisch: إِ رَ ئِ لُ, Isrā'īl) officieel de staat Israël (Hebreeuws: He-MedinIsrael2.ogg מְ ת יִ נַo.a. info Medinat Yisra'el; Arabisch: دَ وْ رَةُ, Dawlat Isrā'īl) is een ontwikkelde staat in Western-Azië aan de oostkust van het Middellandse-Zeegebied. Het grenst aan Libanon in het noorden, Syrië in het noordoosten, Jordanië in het oosten en Egypte in het zuidwesten, en bevat geografisch verschillende kenmerken binnen zijn relatief kleine gebied.[6] Ook grenzend aan de Westelijke Jordaanoever in het oosten en de Gazastrook in het zuidwesten. Israël is de enige overwegend Joodse staat ter wereld[7] met een bevolking van ongeveer 7,4 miljoen mensen, waarvan ongeveer 5,62 miljoen joods zijn.[8][9] De grootste etnische minderheidsgroep is het segment dat als Arabische burgers van Israël wordt aangeduid, terwijl tot de minderheidsgroepen behoren moslims, christenen, Druze, Samaritanen en anderen, die meestal in het Arabische segment voorkomen. De moderne staat Israël heeft zijn historische en religieuze wortels in het Biblicale Land Israël (Eretz Yisrael), een concept dat sinds de oudheid centraal staat in het jodendom[10][11] en het hart van de oude koninkrijken Israël en Judah[12] Na de geboorte van het politieke zionisme in 1897 en de Balfour-verklaring, de Liga der Naties. heeft het Verenigd Koninkrijk het Britse mandaat van Palestina na de Eerste Wereldoorlog toegekend, dat tot taak heeft "...de politieke, administratieve en economische omstandigheden die de vestiging van het joodse nationale tehuis, zoals in de preambule is vastgelegd, en de ontwikkeling van zelfbestuur, alsmede de bescherming van de burgerlijke en godsdienstige rechten van alle inwoners van Palestina, ongeacht ras en godsdienst..."[13] In november 1947 hebben de Verenigde Naties besloten Palestina op te delen in een joodse staat, een Arabische staat en een VN-staat. beheerd Jeruzalem.[14] De partitie werd aanvaard door zionistische leiders, maar verworpen door Arabische leiders die leidden tot de burgeroorlog van 1947-1948 in het verplichte Palestina. Israël heeft op 14 mei 1948 de onafhankelijkheid verklaard en de Arabische buurlanden hebben de volgende dag een aanval gepleegd. Sindsdien heeft Israël een reeks oorlogen gevoerd met de naburige Arabische staten[15] en heeft Israël bijgevolg ook andere gebieden in handen dan die welke in de wapenstilstandsovereenkomsten van 1949 zijn omschreven. Er zijn nog steeds onenigheid over een aantal internationale grenzen, maar Israël heeft vredesverdragen met Egypte en Jordanië ondertekend, hoewel de inspanningen om het conflict met de Palestijnen op te lossen tot nu toe slechts in beperkte mate zijn geslaagd. Israël is een representatieve democratie met een parlementair stelsel en algemeen kiesrecht[16][17] De premier fungeert als regeringsleider en de Knesset fungeert als het Israëlische wetgevingsorgaan. De economie, die gebaseerd is op het nominale bruto binnenlands product, is de 44e van de wereld.[18] Israël staat op de VN-index voor menselijke ontwikkeling het hoogst onder de landen van het Midden-Oosten[19], persvrijheid[20][21] en economisch concurrentievermogen.[22] Jeruzalem is de hoofdstad, de zetel van de regering en de grootste stad van Israël, terwijl het belangrijkste financiële centrum Tel. Aviv. Na 1945 werd het Verenigd Koninkrijk verwikkeld in een steeds gewelddadiger conflict met de joden[55]. In 1947 trok de Britse regering zich terug uit het mandaat van Palestina en verklaarde zij niet in staat te zijn tot een voor zowel Arabieren als joden aanvaardbare oplossing[56]. op 29 november 1947, waarbij het land in twee staten werd verdeeld: één Arabisch en één joods. Jeruzalem zou worden aangewezen als een internationale stad — een corpus separatum — die door de VN wordt beheerd om conflicten over de status van deze stad te voorkomen[57] De joodse gemeenschap aanvaardde het plan,[58] maar de Arabische Liga en de Arabische Hogere Commissie verwierpen het.[59] Op 1 december 1947 heeft het Arabische Hogercomité een driedaagse staking uitgeroepen, en begonnen Arabische bendaagse Arabische bendes aan te aanvallen. . De burgeroorlog begon met de joden in eerste instantie op het defensieve, maar geleidelijk aan in de aanval. De Palestijns-Arabische economie is ingestort en 250.000 Palestijnen-Arabieren zijn gevlucht of uitgezet.[60] David Ben-Gurion heeft op 14 mei 1948 onder het portret van Theodor Herzl op 14 mei 1948, de dag voor het einde van het Britse mandaat, verklaard dat Israël onafhankelijk is, het joodse agentschap heeft de onafhankelijkheid afgekondigd en het land Israël genoemd. De dag erna vielen de legers van vijf Arabische landen — Egypte, Syrië, Jordanië, Libanon en Irak — Israël aan en lanceerden zij de Arabisch-Israëlische oorlog van 1948[61]. Marokko, Soedan, Jemen en Saudi-Arabië stuurden ook troepen om de indringers te helpen. Na een jaar van gevechten werd een staakt-het-vuren afgekondigd en werden tijdelijke grenzen, de groene lijn, ingesteld. Jordanië heeft de zogenaamde Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem bijgevoegd en Egypte heeft de controle over de Gazastrook overgenomen. Israël is op 11 mei 1949 tot lid van de Verenigde Naties toegelaten[62]. Volgens schattingen van de Verenigde Naties zijn in het conflict 711.000 Arabieren of ongeveer 80% van de vorige Arabische bevolking het land uitgezet of ontvlucht.[63] Het lot van de Palestijnse vluchtelingen vandaag is een belangrijk punt van discussie in het Israëlisch-Palestijnse conflict[6]. [65] In de beginjaren van de staat domineerde de Labour-zionistische beweging onder leiding van premier David Ben-Gurion de Israëlische politiek[66][67]. Deze jaren werden gekenmerkt door massale immigratie van overlevenden van de holocaust en een toevloed van joden waarvan sommige werden vervolgd in Arabische landen. De bevolking van Israël roos tussen 1948 en 1958 van 800.000 tot 2 miljoen.[68] De meesten kwamen als vluchteling zonder bezittingen aan en werden ondergebracht in tijdelijke kampen, die bekend staan als ma'abarot. In 1952 woonden meer dan 200.000 immigranten in deze tentsteden. De noodzaak om de crisis op te lossen bracht Ben-Gurion ertoe een reparatieovereenkomst met West-Duitsland te ondertekenen, die leidde tot massale protesten van joden die bang waren voor het idee dat Israël zaken zou doen met Duitsland[69] In de jaren vijftig van de vorige eeuw werd Israël vaak aangevallen door Palestijnse vrienden, voornamelijk uit de door Egypte bezette Gazastrook[70]. In 1956 trad Israël toe tot een geheime alliantie. De samenwerking met het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk had tot doel het Suezkanaal, dat de Egyptenaren hadden genationaliseerd, opnieuw te betitelen (zie de Suez-crisis). Ondanks het vangen van het Sinaïschiereiland werd Israël gedwongen terug te trekken vanwege druk van de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie in ruil voor garanties voor de Israëlische scheepvaartrechten in het Rode Zee en het Kanaal.[71] Aan het begin van het volgende decennium heeft Israël Adolf Eichmann, een architect van de definitieve oplossing die zich in Argentinië schuilhoudt, gevangen genomen en voor de rechter gebracht. Het proces had een grote invloed op het publieke bewustzijn van de Holocaust[73] en tot op heden blijft Eichmann de enige persoon die ooit door de Israëlische burgerautoriteiten is geëxecuteerd.