Italiaans Italiaans officieel wapen Heraldry Magneet

Historisch gezien werden ze door ridders gebruikt om hen te identificeren, los van vijandelijke soldaten. Op het vasteland van Europa konden gewone burgers steeds bredere wapens aannemen. In tegenstelling tot zegels en emblemen hebben wapenschilden een formele beschrijving die wordt uitgedrukt als een blazon. In de 21e eeuw zijn wapenschilden nog steeds in gebruik bij verschillende instellingen en individuen (zo hebben verschillende universiteiten richtlijnen over hoe hun wapenschilden gebruikt kunnen worden en hoe het gebruik ervan beschermd kan worden). De kunst van het ontwerpen, tonen, beschrijven en vastleggen van wapens wordt heraldiek genoemd. Het gebruik van wapenschilden door landen, staten, provincies, steden en dorpen wordt burgerlijke heraldiek genoemd. In de heraldische tradities van Engeland en Schotland had een individu, in plaats van een familie, een wapen. Wapenschilden zijn in die traditie de wettelijke eigendom die van vader op zoon wordt overgedragen; ook vrouwen en dochters kunnen beren die zijn aangepast om hun relatie tot de huidige houder van het wapen aan te geven. Ongedifferentieerde armen worden door slechts één persoon tegelijk gebruikt. Andere afstammelingen van de oorspronkelijke drager konden de voorouderarmen slechts met enig beer van elkaar onderscheiden: meestal een kleurverandering of de toevoeging van een onderscheidende lading. Een van die kosten is het etiket, dat in Brits gebruik (buiten de koninklijke familie) nu altijd het merkteken is van een erfgenaam. Wegens hun belang voor identificatie, met name bij zegels op legale documenten, was het gebruik van wapens streng gereguleerd; slechts weinig landen doen dat vandaag de dag nog. Dit is uitgevoerd door heralds en de studie van wapenschilden wordt daarom "heraldiek" genoemd. Sommige andere tradities (zoals de Poolse heraldiek) zijn minder beperkend, waardoor bijvoorbeeld alle leden van een dynastiek huis of familie dezelfde wapens mogen gebruiken, hoewel een of meer elementen voorbehouden kunnen zijn aan het hoofd van het huis. In de loop der tijd verspreidde het gebruik van het wapen zich van militaire entiteiten naar onderwijsinstellingen en andere instellingen. Volgens een artikel van het ontwerpinstituut "zijn de moderne logo en de zakelijke kleurstelling geëvolueerd uit de strijdstandaard en het militaire uniform van de middeleeuwen". In zijn boek The Visual Culture of Violence in the Late Middle Ages betoogt Valentin Groebner dat de afbeeldingen op wapenschilden in veel hoesjes zijn ontworpen om een gevoel van macht en kracht over te brengen, vaak in militaire termen. De auteur Helen Stuart stelt dat sommige wapenschilden een vorm van corporate logo waren. Musea op middeleeuwse wapenschild wijzen er ook op dat ze als emblemen kunnen worden gezien als voorlopers van de bedrijfslogo's van de moderne samenleving, die worden gebruikt voor de vorming van groepsidentiteit. Het Amerikaanse zegel is het wapen van de Verenigde Staten. De blazon ("Paleways of 13 pieces, argent and gules; a chief, azure") is opzettelijk onjuist om het symbolische getal 13 te behouden. De meeste Amerikaanse staten hebben over het algemeen zegels, die de rol van een wapen vervullen. De staat Vermont (gesticht als de onafhankelijke Republiek Vermont) volgt echter de Amerikaanse conventie om het gebruik van een zegel toe te wijzen voor het waarmerken van officiële staatsdocumenten en heeft ook zijn eigen aparte wapen. Veel Amerikaanse sociale studentenverenigingen en studentenverenigingen, vooral hogescholen, gebruiken wapenschilden in hun symboliek. Deze wapens lopen sterk uiteen in hun mate van aansluiting bij de Europese heraldieke traditie. Organisaties die buiten de Verenigde Staten zijn gevormd met Amerikaans lidmaatschap kunnen ook een wapenschild hebben. Rooms-katholieke bisdommen en kathedralen hebben een wapen. Merk op dat niet alle persoonlijke insignes heraldisch zijn, hoewel ze veel kenmerken kunnen delen. Vlaggen worden bijvoorbeeld gebruikt om schepen te identificeren (waar ze vaandels worden genoemd), ambassades en dergelijke, en ze gebruiken dezelfde kleuren en design die in de heraldiek worden gevonden, maar ze worden meestal niet als heraldisch beschouwd. Een land kan zowel een nationale vlag als een nationaal wapen hebben, en de twee kunnen in het geheel niet op elkaar lijken. De vlag van Schotland heeft bijvoorbeeld een wit saltier op een blauw veld, maar de koninklijke wapens van Schotland hebben een rode leeuw in een dubbele druk op een goud (of) veld. Het Vaticaan heeft zijn eigen wapen. Omdat de paus niet erfelijk is, tonen de inzittenden hun persoonlijke armen in combinatie met die van hun kantoor. Sommige pausen kwamen uit armlastige (adellijke) families; anderen namen een wapenschild aan tijdens hun loopbaan in de kerk. Deze laatste zinspeelt meestal op hun levensideaal of op specifieke pauselijke programma's[11]. Een bekend en wijdverbreid voorbeeld in de afgelopen tijd was het wapen van paus Johannes Paulus II. Zijn selectie van een grote letter M (voor Maria) op zijn wapen was bedoeld om de boodschap van zijn sterke Mariatoewijding uit te drukken. Ook de rooms-katholieke bisdommen krijgen een wapen toegewezen. Een basiliek of pauselijke kerk krijgt ook een wapen, dat meestal op het gebouw wordt getoond. Deze kunnen worden gebruikt in landen die anders geen heraldische hulpmiddelen gebruiken. In Schotland heeft de Lord Lyon King of Arms de strafrechtelijke jurisdictie om de wetten van wapens te handhaven. In Engeland, Noord-Ierland en Wales is het gebruik van wapens een zaak van het burgerlijk recht en wordt het geregeld door het College of Arms. Op 16 juni 1673 verklaarde Arthur Annesley, 1e graaf van Anglesey, Lord Privy Seal, dat de bevoegdheden van de Earl Marshal waren "om alle zaken die wapens, adellijke vaandels, eerbewijzen en ridderlijkheid raken, te bevelen, te beoordelen en te bepalen; om wetten, verordeningen en statuten te maken voor het goede bestuur van de Officieren van Wapens; om Officieren te benoemen om vacatures in het College of Arms te vervullen; om Officieren van Wapens te straffen en corrigeren voor wangedrag bij de uitvoering van hun plaatsen". Verder werd verklaard dat er geen octrooien op wapens of adellijke symbolen mochten worden verleend en dat er geen augmentatie, wijziging of toevoeging aan de wapens mocht worden gedaan zonder de toestemming van de Graaf van Marshal. Tegenwoordig wordt de term "wapen" vaak op twee verschillende manieren gebruikt. In sommige toepassingen kan het duiden op een volledige prestatie van wapens of heraldische prestatie, die een verscheidenheid aan elementen omvat — meestal een kam zittend op een helm, zelf zittend op een schild; andere gemeenschappelijke elementen zijn supporters die het schild omhoog houden en een motto (onder in Engeland, boven in Schotland). Sommige mensen gebruiken ten onrechte "wapenschild" of "wapen" om te verwijzen naar het wapenschild (dat wil zeggen, het schild zelf), of naar een van de verschillende design die in één schild kunnen worden gecombineerd. (Merk op dat de kuif een specifiek onderdeel is van een heraldische prestatie en dat "kuif van wapens" een verkeerde benaming is.) Het "wapen" is vaak versierd met een motto, embleem of ander merkteken dat gebruikt wordt om de drager van anderen te onderscheiden. Als een motto deel uitmaakt van de prestatie, heeft het soms een treffende zinspeling op de naam van de eigenaar. Een apparaat verschilt van een badge of cognitie in de eerste plaats omdat het een persoonlijk onderscheid is, en niet een badge die achtereenvolgens gedragen wordt door leden van hetzelfde huis. Heraldiek is het beroep, de studie of de kunst van het ontwerpen, toekennen en blazoning van wapens en het beslissen over kwesties van rang of protocol, zoals uitgeoefend door een officier van wapens. Heraldiek komt van Anglo-Normandische heraldiek, van de Germaanse compound *harja-waldaz, "legercommandant". Het woord omvat in zijn meest algemene betekenis alle aangelegenheden die verband houden met de taken en verantwoordelijkheden van de wapenofficieren. Voor de meeste mensen is heraldiek echter de praktijk van het ontwerpen, weergeven, beschrijven en vastleggen van wapens en badges. Historisch is het afwisselend beschreven als "de steno van de geschiedenis" en "de bloemengrens in de tuin van de geschiedenis."De oorsprong van de heraldiek ligt in de noodzaak om deelnemers in de strijd te onderscheiden wanneer hun gezichten werden verborgen door ijzeren en stalen helmen. Uiteindelijk ontwikkelde een formeel systeem van regels zich tot steeds complexere vormen van heraldiek. Het systeem van blazoning wapens dat vandaag de dag in Engelssprekende landen wordt gebruikt werd ontwikkeld door de officieren van wapens in de Middeleeuwen. Dit omvat een gestileerde beschrijving van het wapenschild, de kam en, indien van cadeau, de aanhangers, motto's en andere insignes. Bepaalde regels zijn van toepassing, zoals de Tinctuurregel, en een grondig begrip van deze regels is een sleutel tot de kunst van de heraldiek. De regels en terminologie verschillen inderdaad van land tot land, er waren tegen het einde van de Middeleeuwen inderdaad verschillende nationale stijlen ontwikkeld, maar er zijn een aantal aspecten die internationaal overgaan. Hoewel de heraldiek bijna 900 jaar oud is, wordt hij nog steeds veel gebruikt. Veel steden in Europa en de rest van de wereld maken nog steeds gebruik van wapens. Persoonlijke heraldiek, zowel wettelijk beschermd als rechtmatig verondersteld, wordt nog steeds over de hele wereld gebruikt. Heraldische genootschappen zijn er om onderwijs en begrip over het onderwerp te bevorderen. Italië en-us-Italy.ogg /ˈɪtəli/ (help·info) (Italiaans: Italia, IPA: /iˈtalja/) is een land in Zuid-Europa op het Italiaans schiereiland en op de twee grootste Zeeen in het Middellandse Zeegebied, Sicilië en Sardinië. Italië grenst in het noorden, in de Alpen, aan Frankrijk, Zwitserland, Oostenrijk en Slovenië. De onafhankelijke staten San Marino en Vaticaanstad zijn enclaves binnen het Italiaanse schiereiland en Campione d'Italia is een Italiaanse exclave in Zwitserland. Het land dat vandaag de dag bekend staat als Italië, is de bakermat geweest van veel Europese culturen en volkeren, zoals de Etrusken en de Romeinen. Later was het een belangrijk centrum van de renaissance, en speelde ook een belangrijke rol in de ontwikkeling van de moderne wetenschap en astronomie, in het bijzonder heliocentrisme, evenals de universiteit, en opera. De Italiaanse hoofdstad Rome was eeuwenlang het centrum van de Westerne beschaving. De culturele betekenis van Italië blijkt vandaag de dag uit het feit dat het land verreweg het grootste aantal werelderfgoedlocaties van de UNESCO heeft (44) ter wereld. Het hedendaagse Italië is een democratische republiek en een ontwikkeld land met de op acht na hoogste levenskwaliteit index ter wereld[5]. Het is een van de oprichters van wat nu de Europese Unie is, nadat het in 1957 het Verdrag van Rome heeft ondertekend, en het is een van de oprichters van de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO). Het land is lid van de G8, met het op zeven na grootste nominale bbp ter wereld, en is ook lid van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO), de Wereldhandelsorganisatie (WTO), de Raad van Europa, de Westerne Europese Unie en het Midden-Europees Initiatief. Italië is een Schengenstaat. Het heeft 's werelds zevende grootste defensiebudget en deelt de nucleaire wapens van de NAVO. De oorsprong van de term Italia, uit het Latijn: Italia,[6] is onzeker. Volgens een van de meer gebruikelijke verklaringen werd de term geleend via het Grieks van de Oscan Víteliú, wat "land van jong vee" betekent (cf. Lat vitulus "kalf", Umb vitlo "kalf").[7] De stier was een symbool van de Zuid-Italiaanse stammen en werd vaak afgebeeld voor de Romeinse wolf als een opstandig symbool van het vrije Italië tijdens de Samnitische Oorlogen. De naam Italia gold oorspronkelijk slechts voor een deel van wat nu Zuid-Italië is - volgens Antiochus van Syracuse, het zuidelijke deel van het schiereiland Bruttium (het huidige Calabrië). Maar tegen zijn tijd waren Oenotria en Italië synoniem geworden, en de naam gold ook voor het grootste deel van Lucania. De Grieken begonnen geleidelijk de naam "Italia" toe te passen op een groter gebied, maar het was pas in de tijd van de Romeinse veroveringen dat de term werd uitgebreid tot het hele schiereiland. Opgravingen in heel Italië tonen een moderne menselijke aanwezigheid die teruggaat tot het Paleolithicum, ongeveer 200.000 jaar geleden[9]. In de 8e en 7e eeuw v.Chr. werden er Griekse kolonies gesticht langs de kust van Sicilië en het zuidelijke deel van het Italiaanse schiereiland. Vervolgens noemden de Romeinen dit gebied Magna Graecia, omdat het zo dicht bewoond was door Grieken[10][11][12] Het oude Rome was eerst een kleine landbouwgemeenschap die rond de 8e eeuw v.Chr. werd gesticht en in de loop der eeuwen uitgroeide tot een kolossaal rijk dat het hele mediterrane Zee omvatte, waarin de oude Grieken en Romeinen samensmolten tot één beschaving. Deze beschaving was zo invloedrijk dat delen ervan overleefden in het moderne recht, bestuur, filosofie en kunst, en de basis vormden waarop de Westerne beschaving is gebaseerd. In zijn twaalfeeuwse bestaan veranderde het zichzelf van monarchie naar republiek en uiteindelijk naar autocratie. In een gestaag verval sinds de 2e eeuw na Christus brak het rijk uiteindelijk in twee delen in 285 na Christus: het Westerne Romeinse Rijk en het Byzantijnse Rijk in het Oosten. Het westerne deel onder druk van Gothics werd uiteindelijk ontbonden, waardoor het schiereiland verdeeld bleef in kleine onafhankelijke koninkrijken en ruziënde stadstaten voor de volgende 14 eeuwen, en het oostelijke deel de enige erfgenaam bleef van de Romeinse nalatenschap.