James Earl Carter schilderde een Amerikaans Presid Kussen

James Earl Carter was het 39e president van de Verenigde Staten van 1977 tot 1981. Jimmy Carter was het 39e President van de Verenigde Staten van 1977 tot 1981. In 2002 kreeg hij de Nobelprijs voor de Vrede voor zijn inzet voor het vinden van vreedzame oplossingen voor internationale conflicten, het bevorderen van democratie en mensenrechten en het bevorderen van economische en sociale ontwikkeling. — Jimmy Carter streefde ernaar om van de regering "competent en medelevend" te maken, ontvankelijk voor het Amerikaanse volk en hun verwachtingen. Zijn prestaties waren opmerkelijk, maar in een tijdperk van stijgende energiekosten, stijgende inflatie en aanhoudende spanningen was het onmogelijk voor zijn regering om aan deze hoge verwachtingen te voldoen. — Carter, die zelden zijn volledige naam James Earl Carter jr. heeft gebruikt, werd geboren op 1 oktober 1924 in Plains, Georgia. Pindakwekerij, het spreken over politiek en toewijding aan het baptistische geloof waren de pijlers van zijn opvoeding. Na een afstuderen in 1946 van de Naval Academy in Annapolis trouwde Carter met Rosalynn Smith. De Carters hebben drie zonen, John William (Jack), James Earl III (Chip), Donnel Jeffrey (Jeff) en een dochter, Amy Lynn. — Na zeven jaar dienst als marineofficier keerde Carter terug naar Plains. In 1962 ging hij de staatspolitiek in en acht jaar later werd hij verkozen tot gouverneur van Georgia. Onder de nieuwe jonge zuidelijke gouverneurs trok hij de aandacht door de nadruk te leggen op ecologie, efficiëntie in het bestuur en het verwijderen van rassenbarrières. — Carter kondigde zijn kandidatuur voor het President aan in december 1974 en begon een tweejarige campagne die geleidelijk aan aan aan kracht won. Op de Democratische Conventie werd hij bij de eerste stemronde genomineerd. Hij koos senator Walter F. Mondale uit Minnesota als zijn running mate. Carter voerde een harde campagne tegen President Gerald R. Ford, waarbij hij drie keer met hem debatteerde. Carter won met 297 stemmen tegen 241 voor Ford. — Carter werkte hard om de aanhoudende economische problemen van inflatie en werkloosheid te bestrijden. Tegen het einde van zijn ambtstermijn zou hij een toename van bijna acht miljoen banen en een daling van het begrotingstekort kunnen claimen, gemeten als percentage van het bruto nationaal product. Helaas stonden de inflatie en de rente bijna op een recordpeil en zorgden pogingen om die te verlagen voor een korte recessie. — Carter zou kunnen wijzen op een aantal verwezenlijkingen op het gebied van binnenlandse zaken. Hij trachtte het energietekort op te vangen door een nationaal energiebeleid op te zetten en door de binnenlandse olieprijzen te ontsturen om de productie te stimuleren. Hij stimuleerde de efficiëntie van de regering door hervorming van het ambtenarenapparaat en ging door met deregulering van de vrachtwagen- en luchtvaartindustrie. Hij trachtte het milieu te verbeteren. Zijn uitbreiding van het nationale parksysteem omvatte de bescherming van 103 miljoen acres Alaska. Om de menselijke en sociale diensten te vergroten, richtte hij het ministerie van Onderwijs op, versterkte het sociale zekerheidsstelsel en benoemde recordaantallen vrouwen, zwarten en latino's in overheidsbanen. — Op het gebied van buitenlandse zaken heeft Carter zijn eigen stijl vastgesteld. Zijn pleidooi voor de mensenrechten werd door de Sovjet-Unie en enkele andere landen koel ontvangen. In het Midden-Oosten hielp hij met de Camp David-overeenkomst van 1978 om vriendschap tussen Egypte en Israël te bewerkstelligen. Hij slaagde erin om de Panamakanaalverdragen te laten ratificeren. Voortbouwend op het werk van zijn voorgangers heeft hij volledige diplomatieke betrekkingen aangeknoopt met de Volksrepubliek China en de onderhandelingen over het SALT II-verdrag met de Sovjet-Unie afgerond. — Er waren echter ernstige tegenslagen. De invasie van de Sovjet-Unie in Afghanistan leidde tot de opschorting van de plannen voor de ratificatie van het SALT II-verdrag. De gijzeling van het personeel van de Amerikaanse ambassade in Iran domineerde het nieuws gedurende de laatste 14 maanden van de regering. De gevolgen van het gevangen houden van Amerikanen door Iran, samen met de voortdurende inflatie in eigen land, droegen bij aan de nederlaag van Carter in 1980. Ook toen zette hij de moeilijke onderhandelingen over de gijzelaars voort. Iran liet de 52 Amerikanen uiteindelijk vrij op dezelfde dag dat Carter kantoor verliet.