James Monroe Portrait, vroeg Amerikaans President Kussen

James Monroe is het vijfde President van de Verenigde Staten. James Monroe was het vijfde President van de Verenigde Staten (1817-1825) en het laatste President van de Founding Fathers. — Op Nieuwjaarsdag 1825, bij de laatste van zijn jaarlijkse recepties in het Witte Huis, maakte President James Monroe een aangename indruk op een vrouw uit Virginia die zijn hand schudde: — "Hij is lang en goed gevormd. Zijn jurk was duidelijk en in de oude stijl; Zijn manier was rustig en waardig. Vanuit de openhartige, eerlijke uitdrukking van zijn oog, denk ik dat hij het lofzang verdient dat hem werd overhandigd door de grote Jefferson, die zei: "Monroe was zo eerlijk dat als je zijn ziel binnenstebuiten zou keren er geen plek op zou zijn." — Geboren in Westmoreland County, Virginia, in 1758, bezocht Monroe het College of William and Mary, vocht met onderscheiding in het Continental Army, en beoefende het recht in Fredericksburg, Virginia. Als jonge politicus sloot hij zich aan bij de anti-federalisten in de Conventie van Virginia, die de grondwet ratificeerde, en in 1790 werd hij gekozen tot senator van de Verenigde Staten. Als minister van Frankrijk in 1794-1796 toonde hij sterke sympathie voor de Franse zaak; later hielp hij samen met Robert R. Livingston bij de onderhandelingen over de Louisiana Purchase. Zijn ambitie en energie, samen met de steun van President Madison, maakten hem de Republikeinse keuze voor het presidentschap in 1816. Met weinig federalistische oppositie won hij gemakkelijk zijn herverkiezing in 1820. - Monroe maakte ongewoon sterke kabinetskeuzes, waarbij hij een Zuiderling, John C. Calhoun, benoemde als minister van Oorlog, en een noordelijke, John Quincy Adams, als minister van Buitenlandse Zaken. Alleen Henry Clay’s weigering weerhield Monroe ervan een uitstekende westerling toe te voegen. — In het begin van zijn regering ondernam Monroe een goodwill tour. In Boston werd zijn bezoek bejubeld als het begin van een "Era of Good Feelings". Helaas duurde deze "goede gevoelens" niet, hoewel Monroe, zijn populariteit onverminderd, nationalistisch beleid volgde. — Op de voorgevel van het nationalisme doken lelijke scheuren in de coulissen op. Een pijnlijke economische depressie zorgde in 1819 voor nog meer ongenoegen bij de inwoners van Missouri toen hun aanvraag tot toelating tot de Unie als slavenstaat mislukte. Een gewijzigd wetsvoorstel voor de geleidelijke afschaffing van de slavernij in Missouri leidde tot twee jaar van bittere discussies in het Congres. De Missouri Compromiswet loste de strijd op door Missouri als slavenstaat te koppelen aan Maine, een vrije staat, en door slavernij ten noorden en ten westen van Missouri voor altijd te blokkeren. Op het gebied van buitenlandse zaken kondigde Monroe het beleid af dat zijn naam beer, als reactie op het dreigement dat de meer conservatieve regeringen in Europa zouden proberen Spanje te helpen bij het terugwinnen van haar voormalige Latijns-Amerikaanse koloniën. Monroe begon pas in 1822 met het formeel erkennen van de jonge zusterrepublieken, nadat hij had vastgesteld dat het Congres zou stemmen over kredieten voor diplomatieke missies. Hij en minister van Buitenlandse Zaken John Quincy Adams wilden problemen met Spanje vermijden totdat het de Floridas had afgestaan, zoals in 1821 werd gedaan. — Groot-Brittannië, met zijn machtige marine, was ook tegen de herovering van Latijns-Amerika en stelde voor dat de Verenigde Staten zich zouden aansluiten bij het uitroepen van "hands off". Ex-Presidenten Jefferson en Madison adviseerden Monroe om het aanbod te accepteren, maar minister Adams adviseerde: "Het zou openhartiger zijn om onze principes expliciet te erkennen aan Rusland en Frankrijk, dan om als een hanenboot te komen in het kielzog van het Britse man van oorlog." — Monroe aanvaardde Adams' advies. Niet alleen moet Latijns-Amerika met rust gelaten worden, waarschuwde hij, maar ook moet Rusland niet zuidwaarts aan de Pacifische kust binnendringen. ". Ja. De Amerikaanse continenten," verklaarde hij, "zullen voortaan door de vrije en onafhankelijke toestand die zij hebben aangenomen en in stand houden, niet meer beschouwd worden als onderwerpen voor de toekomstige kolonisatie door welke Europese mogendheid dan ook." Ongeveer 20 jaar na de dood van Monroe in 1831, werd dit bekend als de Monroedoctrine.