Joodse autonome regio Birobidzhan Koffiemok

Het wapen van de Joodse autonome regio van de Russische Federatie. De tijger komt voor op een aquamarijnveld. Er verschijnen ook twee middelblauwe strepen, met witte randen. De tijger wordt naar rechts gedraaid in de richting van een kijker die een ongewone geschiedenis en de originele manier van de ontwikkeling van de regio symboliseert. Voeg je eigen tekst toe aan de achterkant. U kunt zowel de achtergrond als de tekst in een andere kleur wijzigen. De Joodse Autonome Regio/Joodse Autonome Oblast (Russisch: Еврескйа я в т о н о м н а я б л а с т ьAaR) werd in 1934 door de Sovjet-Unie opgericht in het Russische Verre Oosten. Naast Israël is het het enige Joodse gebied ter wereld met een officiële status. Hoewel het klimaat van de regio hard is, is het gezegend met vele natuurlijke hulpbronnen: steenkool, ijzer, tin, koper, asbest, goud en bossen. De Sovjet-Unie erkende de Joden niet als nationaliteit. De Joodse Autonome Regio, vaak aangeduid als "Birobidzhan," (de naam van de hoofdstad) zou een plaats zijn waar Joden hun eigen, Jiddische, cultuur en Joodse identiteit zouden gaan nastreven gebaseerd op cultuur in plaats van religie. De Sovjets hebben andere redenen voor de oprichting van een Joodse politieke entiteit. 1. Om het menselijk beleid van de USSR aan het Westen te demonstreren. 2. De grensregio met China in het Verre Oosten beveiligen tegen een inval van bezetters door de bevolking te vergroten. En 3., om de Joden een Sovjet-alternatief voor het zionisme aan te bieden. Het project kreeg enthousiaste steun van Joodse communisten en Jiddissisten en zelfs enkele zionisten gaven steun. Er werden commissies opgericht om geld in te zamelen uit de Verenigde Staten, Argentinië en zelfs Palestina. Ongeveer 1200 niet-Sovjets emigreerden er om in deze nieuwe Joodse Autonome Regio te gaan wonen. Tussen 1928 en 1938 verhuisden er ongeveer 43.000 Joden, maar er bleven er nog slechts 19.000 over. Met de zuiveringen van Stalin in 1936 werd de hele regio buitenspel gezet voor normale burgers en de NKVD nam de controle over. Comités en organisaties die Birobidzjan ondersteunden werden afgeschaft; hun leiders werden geliquideerd. Toch bleven de Jiddisten hopen op een voortzetting van hun Jiddische culturele droom. Na de Tweede Wereldoorlog kwam de joodse immigratie naar de Joodse Autonome Regio weer op gang. Tussen 1945 en 1948 telde het Joodse volk ongeveer 30.000 inwoners. Er begon een culturele opmars in de Jiddische pers, theater en literatuur. De hoop op een Jiddische Socialistische Sovjetrepubliek was hoog. Deze bloei van de Jiddische cultuur werd echter al snel in de kiem gesmoord toen bijna alle Joodse schrijvers en politici werden gearresteerd. Ze werden veroordeeld voor subversieve activiteiten, in een poging om een nationale cultuur te maken die anders was dan die van de officiële Sovjetcultuur. De straffen waren hard en de straffen werden altijd uitgevoerd. De meeste gevangenen werden naar Siberië gestuurd om als slavenarbeider voor Stalin te werken, totdat ze stierven door hard werken of totdat uiteindelijk die beruchte schurk, Stalin, stierf. De meesten werden uiteindelijk vrijgelaten na lange jaren van dwangarbeid en herenigd met hun families, maar de wederopleving van het Jiddische leven in Birobidzjan was dood. Hoewel het gebied de naam Joodse Autonome Regio behoudt en de enige autonome oblast van Rusland is, is de Joodse bevolking extreem klein; ongeveer 0,2 % van een totale bevolking van 176.558 volgens een recente volkstelling. In januari 2016 nodigde Aleksandr Levintal, de gouverneur van de Joodse Autonome Oblast, Europese joden die lijden aan antisemitisme uit om het gebied te komen hervestigen.