Joodse autonome regio Birobidzhan Rond Kussen

Het wapen van de Joodse autonome regio van de Russische Federatie. Het bevat een Amur-tijger op een gebied van aquamarine. Er verschijnen ook twee middelgrote blauwe strepen, met witte streep. De tijger is rechts gericht op een kijker die een ongewone geschiedenis en een originele manier van ontwikkeling in de regio symboliseert. Voeg je eigen tekst aan de achterkant toe. De joodse autonome regio/joodse autonome oblast (Russische в: с к Oejtsaya Avtonomya Oblast) is in 1934 door de Unie opgericht in het Russische Verre Oosten dat aan de Amur-rivier grenst. Behalve Israël is het het enige joodse gebied ter wereld met een officiële status. Hoewel het klimaat in de regio zwaar is, wordt het gezegend met veel natuurlijke hulpbronnen: steenkool, ijzer, tin, koper, asbest, goud en bossen. De Sovjetideologie erkende joden niet als nationaliteit. De Joodse autonome regio, vaak "Birobidzhan" genoemd, (de naam van de hoofdstad) zou een plaats moeten zijn waar joden hun eigen, Joodse, culturele en joodse identiteit zouden nastreven die gebaseerd zou zijn op cultuur in plaats van op religie. De Sovjets hebben andere redenen voor de oprichting van een joodse politieke entiteit. 1. Om het menselijk beleid van de USSR tegenover het Westen aan te tonen. 2. De grensregio met China in het Verre Oosten beschermen tegen de inval van bezetting door de bevolking te vergroten. En 3. om de joden een sovjetalternatief te bieden voor het zionisme. Het project kreeg enthousiaste steun van joodse communisten en Yiddishisten en zelfs een paar zionisten steunden het. Er zijn commissies ingesteld om geld te werven uit de Verenigde Staten, Argentinië en zelfs Palestina. Zo'n 1200 niet-Sovjets immigreerden er om in deze nieuwe Joodse autonome regio te wonen. Tussen 1928 en 1938 verplaatsten ongeveer 43.000 Joden zich daar, maar slechts ongeveer 19.000 bleven er nog een paar jaar over. Met de zuivering van Stalin vanaf 1936 werd de hele regio buiten de grenzen van de normale burgers verklaard en nam de NKVD de controle over. Comités en organisaties die Birobidzhan steunden, werden afgeschaft; hun leiders werden geliquideerd. Toch bleven de Yiddishïsten hopen op een voortzetting van hun Jiddische culturele droom. Na de Tweede Wereldoorlog nam de joodse immigratie naar de Joodse autonome regio toe. Tussen 1945 en 1948 bedroeg de totale joodse bevolking ongeveer 30.000 mensen. Er begon een culturele vooruitgang in de Jiddische pers, theater en literatuur. De hoop was hoog voor een Yiddish Socialistische Sovjetrepubliek. Maar deze bloeiende Joodse cultuur werd al snel in de kiem gesmoord toen bijna elke joodse schrijver en politicus werd gearresteerd. Ze werden veroordeeld voor subversieve activiteiten, die probeerden een andere nationale cultuur te maken dan die van de officiële Sovjetcultuur. De straffen waren streng en er werden altijd straffen opgelegd. De meeste gedetineerden werden naar Siberië gestuurd om te werken als de slavenarbeid van Stalin tot ze stierven door hard werken of tot die beruchte schurk, Stalin, uiteindelijk stierf. De meesten werden uiteindelijk uit gevangenschap vrijgelaten nadat ze jarenlang hard hadden gewerkt in dwangarbeid en zich hadden herenigd met hun families, maar de heropleving van het Jiddisch leven in Birobidzhan was dood. Terwijl het gebied vandaag de dag de naam Joodse Autonome Regio behoudt en de enige autonome oblast van Rusland is, is de joodse bevolking extreem klein; ongeveer 0,2 % van de totale bevolking van 176.558 volgens een recente telling. In januari 2016 nodigde Aleksandr Levintal, gouverneur van de Joodse autonome oblast, Europese joden die aan antisemitisme lijden, uit om het gebied te hervestigen.