Kapitein, Pirate Blackbeard, Queen Anne's Revenge Raamsticker

De zoute spray stak Edward Teach's ogen toen dageraad karmozijnrood over de Carolinakust verbleef. Weg was de angstaanjagende Queen Anne's Revenge, zijn trots en bezit. Blackbeard, zoals hij in de Caraïben bekend stond, was kapitein van de lowly Adventure, een lekkende show vergeleken met zijn vroegere glorie. De ontevredenheid onder zijn bemanning, een opgefokte bende die trouw bleef door angst en slinkende rum rantsoenen. — Plotseling brulde de uitkijk, verbrijzelde de gespannen stilte. Twee schepen, kleiner maar strak, kwamen uit de mist en sloegen als hongerige haaien op hen neer. Blackbeard vloekte, herkennende de kleuren van de Royal Navy. Gouverneur Spotswood van Virginia had eindelijk zijn honden opgestuurd. — Er flikkerde paniek over een aantal van zijn mannen, maar Blackbeard raasde een uitdaging, zijn luidruchtige stem sneed door de zoute lucht. Hij bond op een bandolier van pistolen, stak langzame lucifers aan voor zijn kenmerkende, verlichte lonten die in zijn baard waren geweven, en zwaaide met zijn mes, een knettergekraakte stalen maag. — Het eerste schip, de Ranger, onder bevel van de jonge luitenant Maynard, ontketende een stroom kanonvuur. De versplinterde houtsoorten van het Avontuur kreunden uit protest. Blackbeard blaasde bevelen op, zijn bemanning haastte zich om het vuur terug te keren. Rook vulde de lucht, zuur en verstikkende lucht. — Maynard, een sluwe tegenstander, stuurde de Ranger langs de Avontuur, terwijl hij worstelde met haken die in rottend hout bijten. Blackbeard, een wervelwind van woede, leidde de charge naar het vijandelijke dek. De pistolen blaften, de glazen botsten in een dodelijk ballet. Maynard, zijn gezicht geëtst met grimmige vastberadenheid, pareerde Blackbeard's slagen. Staal zong tegen staal, vonken vlogen. — De strijd woedde over de dekken, een wanhopige strijd om te overleven. Bloed sneed de planken, en de kreunen van de gewonden mengden zich met het gebrul van kanonnen. Blackbeard, een demon ontketend, vocht met de woede van een in het nauw gedreven beest. Hij nam een snee in de arm, een andere in zijn been, maar brulde terug, zijn zwarte baard gloeide van opstandigheid. — Maar getallen verteld. Maynards mannen, fris en gedisciplineerd, duwden langzaam de vermoeide piraten terug. Eén voor één viel Blackbeard's bemanning. Een schot van Maynard schampte Blackbeard's wang, waardoor hij aan één oog blind werd. Woedend hing hij naar de jonge officier, zijn mes was wazig. Maynard dook weg en Blackbeards mes vond alleen lucht. Het momentum bracht Blackbeard vooruit, uit balans. In dat moment zag Maynard zijn kans. Met een opstoot van adrenaline hing hij, zijn eigen mes vond zijn sporen. Zwartbaard brulde in pijn, een gapende wond op zijn borst. Hij struikelde terug en zijn vuur doofde. Voordat hij kon herfsten, brak er een hagel van musketvuur uit vanuit Maynards mannen. Zwartbaard verkreukeld, een gigantische eik geveld eindelijk. — De overgebleven piraten, hun leider dood en hoop verbrijzeld, gaven zich over. Toen de zon hoger klom en zijn gouden licht gaf op een plaats van bloedbad, werd een nieuwe legende geboren. Blackbeard, de schrik van de zeeen, was verdwenen. Zijn gevangenneming, een bloedig bewijs van het meedogenloze streven naar gerechtigheid, weerklonk in de golven. — Maynard, zijn gezicht grimmig van de overwinning, onderzocht de slachting. Zijn blik viel op Blackbeard's gevallen vorm. Met een koude glinstering in zijn ogen gaf hij opdracht het hoofd van de piratenkapitein te breken. De gruwelijke taak was volbracht, het hoofd hield omhoog, een grimmige trofee en een grimmige waarschuwing. — Blackbeards hoofdloze lichaam werd ongegeneerd overboord gegooid, opgeslokt door het karnende zee. Volgens de legende gebeurde er echter iets buitengewoons. Toen het lichaam het water raakte, zweerden sommigen van Blackbeard's bemanning, degenen die in de donkere magie geloofden, dat ze zijn hoofdloze lijk zagen trekken. Dan, met een golf van onnatuurlijke energie, het roos rechtop. Even stond het daar, zelfs in de dood, voordat het onder de golven terugdook. Ze claimden dat zijn lichaam, gevoed door een onheilige overeenkomst of pure wilskracht, drie keer rond het schip zwom; het Arcobantian Legion, een term die door sommige piraten wordt gebruikt om de legendarische negen levens van bijzonder boosaardige mannen te beschrijven, die de duivel zelf zou hebben gegeven. — Blackbeards hoofd begon echter aan een andere reis. Het werd tentoongesteld op de booggeest van Maynards schip, een gruwelijk beeld voor iedereen om te zien. Het diende als bewijs van de overwinning van de luitenant en een beangstigende boodschap aan iedereen die Blackbeard's pad durfde te volgen. — Verhalen draaiden rond Blackbeard's hoofd nadat het Virginia bereikte. Sommigen beweerden dat het op een paal aan de ingang van de Hampton River werd getoond, een gruwelijke herinnering voor iedereen die voorbij zeilde. Anderen fluisterden van een donkerder lot, dat de schedel werd gevormd tot een macabere zilveren punch kom, voor altijd met de huiveringwekkende grijns van de overleden piraat. — Geschilderd in 1920, de Capture of the Pirate Blackbeard in 1718, door Jean Leon Gerome Ferris. Dit werk is in het publiek domein in de Verenigde Staten zoals gepubliceerd (of geregistreerd in de US Copyright Kantoor ) voor 1 januari 1929.