Kilroy was hier sleutelhanger

Sinds 1946 komt Kilroy op de vreemdste plaatsen terecht. Help de geest van deze legende levend te houden door deze stickers overal te bevrijden waar je heen gaat! De zin lijkt te zijn ontstaan door Amerikaanse militairen, die de doedel zouden tekenen en de tekst "Kilroy was here" op de muren of elders waar ze waren gestationeerd, ingekapseld of bezocht. Brouwerswoordenboek Phrase en Fable merkt op dat het bijzonder betrokken was bij het Commando Luchtvervoer, althans wanneer het in het Verenigd Koninkrijk werd waargenomen. Een theorie identificeert James J. Kilroy, een Amerikaanse scheepsinspecteur, als het man achter de handtekening. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werkte hij op de Bethlehem Steel Shipyard in Quincy, Massachusetts, waar hij beweerde de uitdrukking te hebben gebruikt om rivieren te markeren die hij had gecontroleerd. De bouwers, wier rivieren J. J. Kilroy telden, werden betaald afhankelijk van het aantal rivieren dat ze binnenbrachten. Ze ontdekten dat ze de krijttekens van J. J. Kilroy konden wissen en dubbel betaald kregen. J.J. Kilroy besloot een geel kruitje te gebruiken, dat moeilijker te wissen was; het bedrog stopte. Toen werden schepen uitgezonden voordat ze waren geschilderd, dus toen verzegelde gebieden werden opengesteld voor onderhoud, vonden soldaten een onverklaarbare naam gescrawd. Duizenden militairen hebben mogelijk zijn slogan gezien op de vertrekkende schepen en Kilroy's alomtegenwoordigheid en ondoorgrondelijkheid hebben de legende losgemaakt. Nadien hadden de militairen de slogan op verschillende plaatsen kunnen beginnen te plaatsen, met name in nieuwe gevangengenomen gebieden of landingen. Op een later tijdstip moeten de graffiti (Tsjaad) en de slogan (Kilroy was hier) zijn samengevoegd.(Michael Quinion) 3 april 1999.[1]) De New York Times meldde dit als de oorsprong in 1946, met de toevoeging dat Kilroy de schepen zelf had gemarkeerd terwijl ze gebouwd werden. Op een later tijdstip zou de uitdrukking worden gevonden in plaatsen die geen graffiti-kunstenaar had kunnen bereiken (bijvoorbeeld in gesloten romp ruimtes), die dan de mythische betekenis van de zin hadden gevoed. Immers, als Kilroy zijn merk daar kon achterlaten, wie wist dan nog wat hij kon doen? Auteur Charles Panati zegt: "Het slechte gezicht en de zin werden een nationale grap." Hij bleef zeggen: "De woede van de graffiti was niet zozeer wat het zei, maar waar het opkwam."