Kinderen van Kahlil Gibran Wandkleed

Een vrouw die een baby tegen haar boezem hield zei: "Spreek tegen ons van kinderen." Hij zei: Je kinderen zijn niet je kinderen. Het zijn de zonen en dochters van het leven die voor zichzelf verlangen. Ze komen door je heen, maar niet van jou, en hoewel ze bij je zijn, zijn ze toch niet van jou. Je kunt ze je liefde geven, maar niet je gedachten. Want ze hebben hun eigen gedachten. Je mag hun lichamen maar niet hun zielen huisvesten, voor hun zielen in het huis van morgen, die je niet kunt bezoeken, zelfs niet in je dromen. Je kunt ernaar streven om net zo te zijn als zij, maar probeer ze niet zoals jij te maken. Want het leven gaat niet achteruit, het gaat ook niet om gisteren. U bent de bogen waaruit uw kinderen als levende pijlen worden verzonden. De boogschutter ziet het teken op het pad van de oneindige, en hij buigt je met zijn kracht dat zijn pijlen snel en ver kunnen gaan. Laat je buigen in de hand van de boogschutter voor gladheid zijn. Zelfs als hij van de pijl houdt die vliegt, dus houdt hij ook van de boeg die stabiel is.