Kleine kikker koffiemok

Een kikker is een lid van een gevarieerde en grotendeels carnivoren groep amfibieën met een klein lichaamsgewicht die de orde Anura vormen (letterlijk zonder staart in het Oude Grieks). Het oudste fossiel "proto-frog" verscheen in de vroege Triassic van Madagaskar, maar een moleculaire klokdatum suggereert dat de oorsprong ervan nog verder terug kan gaan naar de Permaan, 265 miljoen jaar geleden. Kikkers zijn wijd verspreid, variërend van tropen tot subarctische gebieden, maar de grootste concentratie van soortendiversiteit is gelegen in tropisch regenwoud. Er zijn meer dan 6.300 geregistreerde soorten, die goed zijn voor ongeveer 88% van de amfibiesoorten die in het buitenland leven. Ze zijn ook een van de vijf meest uiteenlopende gewervelde bestellingen. Warty kikkersoorten worden meestal 'padden' genoemd, maar het onderscheid tussen kikkers en padden is informeel, niet van de taxonomie of de evolutionaire geschiedenis. Alle kussens zijn kikkers, maar niet alle kikkers zijn padden. Een volwassen kikker heeft een doornstuitlichaam, dat zijn ogen uitsteekt, zijn anteriorly-Attached Tong, zijn ledematen onder de huid gevouwen en geen staart (met uitzondering van staartkikkers). Kikkers hebben een klierhuid, met secreties variërend van afgrijselijk tot toxisch. Hun huid varieert in kleur van goed gecamoufleerde bruine, grijze en groene tot levendige patronen van felrood of geel en zwart tot show toxiciteit en vervagen roofdieren. Volwassen kikkers leven in zoet water en op droge grond; sommige soorten zijn aangepast om ondergronds of in bomen te leven. Kikkers leggen hun eieren meestal in water. De eieren komen uit in aquatische larven, de zogenaamde kikkervisjes met staarten en inwendige kieuwen. Ze hebben zeer gespecialiseerde mondonderdelen die geschikt zijn voor plantenetende, allesetende of planktivoren diëten. De levenscyclus is voltooid wanneer deze bij volwassenen wordt afgeschreven. Een paar soorten leggen eieren aan land of omzeilen het kikkervisstadium. Volwassen kikkers hebben over het algemeen een vleesetend dieet dat uit kleine ongewervelde dieren bestaat, maar er bestaan allesetende soorten en een paar voeders op het plant. Kikkerhuid heeft een rijk microbioom dat belangrijk is voor hun gezondheid. Kikkers zijn uiterst efficiënt in het omzetten van wat ze eten in lichaamsgewicht. Ze vormen een belangrijke voedselbron voor roofdieren en maken deel uit van de voedselwebindynamiek van veel ecosystemen in de wereld. De huid is semipermeabel, waardoor ze vatbaar zijn voor uitdroging, zodat ze ofwel in vochtige plaatsen leven, ofwel speciale aanpassingen hebben ondergaan om droge habitats aan te pakken. Kikkers produceren een breed scala aan vocaliseringen, met name in hun broedseizoen, en vertonen veel verschillende soorten complex gedrag om muizen aan te trekken, roofdieren af te snijden en in het algemeen te overleven. Kikkers worden door de mens als voedsel gewaardeerd en hebben ook veel culturele functies in de literatuur, het symboliek en de religie. Ze worden ook gezien als milieugordels, waarbij de afname van de kikkerpopulaties vaak wordt gezien als vroege waarschuwingssignalen van milieuschade. De kikkerpopulaties zijn sinds de jaren vijftig aanzienlijk gedaald. Meer dan een derde van de soorten wordt als met uitsterven bedreigd beschouwd en meer dan 120 zijn naar verluidt uitgestorven sinds de jaren tachtig. Het aantal misvormingen onder kikkers neemt toe en een opkomende schimmelziekte, chytridiomycose, heeft zich over de hele wereld verspreid. Conservationbiologen proberen de oorzaken van deze problemen te begrijpen en op te lossen.