Lakota Chief Surrender: Sitting Bull Fort Buford Metalen Ornament

De meedogenloze winter had net zo goed aan onze geesten geknaagd als aan onze buiken. De buffelkuddes, ooit overvloedig, waren slechts een herinnering. Wij, de Lakota, hadden dapper gevochten, maar zelfs de dapperste krijgers kunnen de honger niet overwinnen. Zo bevonden we ons in Fort Buford, een plaats van overgave, niet van overwinning. - Generaal Terry, een man waarvan de stoute blik de koude wind weerspiegelde die over de vlakten raasde, eiste bewijs van onze naleving. Wij, de Lakota leiders, werden in een geïmproviseerde studio gedreven. Een vreemd beeld wierp en klikte, terwijl het onze afbeeldingen vastlegde in een enkele, verblindende flits. Sitting Bull, ooit de leider, stond lang en ongevoelig. De geweven lanyard, een geschenk van zijn vrouw Tatanka Istamani, voelde zwaar tegen zijn borst, een stille herinnering aan het leven dat ze gedwongen waren achter te laten. — Dit afbeelding, zeiden ze, was een record. Het doel ervan bleef onduidelijk. Misschien was het een trofee voor de overwinnaars, een bewijs van hun dominantie. Wat hun redenen ook waren, Sitting Bull wist dat de strijd voor de manier van leven van zijn volk nog lang niet voorbij was. Deze overgave was een bittere pil om te slikken, maar de hoop flikkerde, als een zwak lid, nog steeds in hem. Dit werk is in het publieke domein in de Verenigde Staten omdat het werd gepubliceerd voor 1 januari 1927.