Les Noisettes: Jonge meisjes verzamelen hazelnoten Badmat

De warme herfstzon dook door de bladeren van de hazelnootboom en wierp dansende schaduwen op de bosbodem. Twee jonge meisjes, Elise en Juliette, zaten onder zijn takken, een kleine stapel gouden noten genesteld tussen de gevallen bladeren. - Elise, de oudste van de twee, leunde tegen de ruwe schors van de boom, een ondeugende glans in haar ogen. Ze hield een handvol noten teaser boven Juliette's hoofd. "Probeer ze te vangen, petite souris!" fluisterde ze, terwijl ze de noten verstrooide met een opgetogen gegiechel. - Juliette, een wervelwind van beweging, achtervolgd door de vallende noten, haar lach echoën door de bossen. Ze schepte een handvol op, haar gezicht spoelde met inspanning en verrukking. "Je bent onmogelijk, Elise!" riep ze, haar stem ademloos. - Elise grijnsde, haar ogen kreunden op de hoeken. "Dat is het idee, ma petite!" antwoordde ze, gooide nog een paar noten in de lucht. - Ze tuimelden en rolden tussen de bladeren, hun gelach vermengde zich met het zachte geritsel van de bomen. Voor een moment leek de wereld te krimpen tot alleen de twee van hen, verloren in hun eigen privéspel. - Juliette, die op adem kwam, keek om zich heen naar het gevlekte zonlicht dat door de bladeren filterde. "Het is hier zo mooi", zuchtte ze tevreden. "Ik wou dat we hier voor altijd konden blijven." - Elise knikte en staarde naar het bladerdak. "Ik ook", gaf ze toe. "Het is als een geheime tuin." - Ze zweeg, tevreden in het gezelschap van elkaar en de vredige rust van de bossen. Elise, de dromer, begon zich voor te stellen wat ze met hun schatten zouden doen. "Misschien kunnen we ze over het vuur roosteren," mijmerde ze, "en de hele avond verhalen vertellen." - Juliette's ogen werden wijder. "Of misschien kunnen we een ketting maken voor Grand-mère," stelde ze voor, haar stem was vol opwinding. "Ze houdt van hazelnoot kettingen." - Toen de zon begon te dalen onder de horizon, gieten lange schaduwen over de bosbodem, de meisjes schoorvoetend verzamelden hun noten en begon hun weg naar huis te maken. Ze liepen hand in hand, hun gelach vervaagde in de verte, waardoor een spoor van gouden bladeren en de slepende geur van de herfst achterbleef. - De bossen, die eens in leven waren met hun speelse geklets, keerden terug naar hun rustige slaap, het enige geluid was het zachte gefluister van de wind door de bomen. Maar de herinnering aan hun lachen, zoals de geur van houtrook, bleef lang nadat ze weg waren hangen, een herinnering aan de eenvoudige geneugten van de kindertijd en de blijvende magie van een gedeeld geheim. - Les Noisettes of The Nut Gatherers is een schilderij uit 1882 van de Franse kunstenaar William-Adolphe Bouguereau. Dit werk bevindt zich in het publieke domein in het land van herkomst en andere landen en gebieden waar de auteursrechtterm het leven van de auteur plus 100 jaar of minder is.