Luna Goddess bij nacht verstrooiende sterren Pingpongbal

Hoog boven op een halve maan stonden de hoorns als hemelse vingers, Luna, de Maanwever. In tegenstelling tot de stervelingen die alleen een zilveren bol zagen, bezat Luna een adembenemende schoonheid. Haar vorm, gebeeldhouwd uit maanlicht zelf, glinsterde met de echo's van talloze gebeden. Een waterval van sterrenstof stroomde langs haar vorm, verhulde haar essentie, en haar haar, een lichtgevende waterval van hetzelfde hemelstof, liep achter haar terwijl ze een hand opstak, haar vingers lang en elegant. — Een stilte viel over de wereld beneden. In elk land sloegen harten een slag over onder de waakzame blik van talloze sterren. Vanavond was een nacht van verstrooiing, een nacht waarin Luna de wereld zegende met nieuwe sterrenbeelden. Met een slag van haar pols plukte ze een bal licht van het hemeltapijt. Het pulseerde in haar handpalm, een opkomende ster die verlangt om geboren te worden. Maar vanavond was anders. In de boef van Luna's arm zat een jong meisje, niet ouder dan tien. Haar ogen, vol verwondering, bevatten de vonk van een toekomstige godin vol potentieel. Angst geëtst op haar onschuldige gezicht, hield ze strakke, rauwe en wanhopige gebeden uit haar hart. Deze ster zou niet geboren zijn uit louter hemelse orde, maar uit een wens die zo puur en krachtig was, resoneerde hij door de stof zelf van de kosmos, een wens voor vrede in een door oorlog verscheurde wereld. — Gemaakt door dit oprechte pleidooi, gooide Luna de opkomende ster de nacht in. Het boog over de fluwelen hemel en liet een spoor van parelmoer licht achter. Terwijl de ster in de hemel landde, bloeide ze op en veranderde in een prachtige duif, haar vleugels strekten zich uit tijdens de eeuwige vlucht. Een sterrenbeeld, een symbool van vrede, werd geboren. — Er barstte een vreugde los uit het door oorlog geteisterde koninkrijk eronder. Mensen stroomden de straten in, tranen glinsterend in hun ogen kijkend naar de hemelduif, zwevend door de nacht. Het was een teken, een belofte fluisterde op de wind. Hoop, fragiel maar volhardend, flikkerde in hun hart. — Luna glimlachte, een zachte, etherische gloed afkomstig van haar. Dit was de ware kracht van een maangodin - niet alleen om de getijden en de nacht voor te zitten, maar om de hoop en dromen van stervelingen, zoals het jonge meisje naast haar, in het weefsel van de hemel te weven. Terwijl de andere sterren hun goedkeuring wegtrokken, zette Luna haar nachtelijke ritueel voort, waarbij ze meer sterren verstrooide, sterrenbeelden vormgaf, haar invloed vormde een tastbare kracht die een wereld begeleidde die naar vrede sloot. — een schilderij uit 1927 van de Amerikaanse kunstenaar Edwin Blashfield 1848-1936. Dit werk is in het publieke domein in het land van herkomst en andere landen en gebieden waar de auteursrechtelijke term het leven van de auteur plus 70 jaar of minder is.