Macau officieel wapen heraldiek symbool ronde sticker

Historisch gezien werden ze door ridders gebruikt om hen te identificeren, los van vijandelijke soldaten. Op het vasteland van Europa konden gewone burgers steeds bredere wapens aannemen. In tegenstelling tot zegels en emblemen hebben wapenschilden een formele beschrijving die wordt uitgedrukt als een blazon. In de 21e eeuw zijn wapenschilden nog steeds in gebruik bij verschillende instellingen en individuen (zo hebben verschillende universiteiten richtlijnen over hoe hun wapenschilden gebruikt kunnen worden en hoe het gebruik ervan beschermd kan worden). De kunst van het ontwerpen, tonen, beschrijven en vastleggen van wapens wordt heraldiek genoemd. Het gebruik van wapenschilden door landen, staten, provincies, steden en dorpen wordt burgerlijke heraldiek genoemd. In de heraldische tradities van Engeland en Schotland had een individu, in plaats van een familie, een wapen. Wapenschilden zijn in die traditie de wettelijke eigendom die van vader op zoon wordt overgedragen; ook vrouwen en dochters kunnen beren die zijn aangepast om hun relatie tot de huidige houder van het wapen aan te geven. Ongedifferentieerde armen worden door slechts één persoon tegelijk gebruikt. Andere afstammelingen van de oorspronkelijke drager konden de voorouderarmen slechts met enig beer van elkaar onderscheiden: meestal een kleurverandering of de toevoeging van een onderscheidende lading. Een van die kosten is het etiket, dat in Brits gebruik (buiten de koninklijke familie) nu altijd het merkteken is van een erfgenaam. Wegens hun belang voor identificatie, met name bij zegels op legale documenten, was het gebruik van wapens streng gereguleerd; slechts weinig landen doen dat vandaag de dag nog. Dit is uitgevoerd door heralds en de studie van wapenschilden wordt daarom "heraldiek" genoemd. Sommige andere tradities (zoals de Poolse heraldiek) zijn minder beperkend, waardoor bijvoorbeeld alle leden van een dynastiek huis of familie dezelfde wapens mogen gebruiken, hoewel een of meer elementen voorbehouden kunnen zijn aan het hoofd van het huis. In de loop der tijd verspreidde het gebruik van het wapen zich van militaire entiteiten naar onderwijsinstellingen en andere instellingen. Volgens een artikel van het ontwerpinstituut "zijn de moderne logo en de zakelijke kleurstelling geëvolueerd uit de strijdstandaard en het militaire uniform van de middeleeuwen". In zijn boek The Visual Culture of Violence in the Late Middle Ages betoogt Valentin Groebner dat de afbeeldingen op wapenschilden in veel hoesjes zijn ontworpen om een gevoel van macht en kracht over te brengen, vaak in militaire termen. De auteur Helen Stuart stelt dat sommige wapenschilden een vorm van corporate logo waren. Musea op middeleeuwse wapenschild wijzen er ook op dat ze als emblemen kunnen worden gezien als voorlopers van de bedrijfslogo's van de moderne samenleving, die worden gebruikt voor de vorming van groepsidentiteit. Het Amerikaanse zegel is het wapen van de Verenigde Staten. De blazon ("Paleways of 13 pieces, argent and gules; a chief, azure") is opzettelijk onjuist om het symbolische getal 13 te behouden. De meeste Amerikaanse staten hebben over het algemeen zegels, die de rol van een wapen vervullen. De staat Vermont (gesticht als de onafhankelijke Republiek Vermont) volgt echter de Amerikaanse conventie om het gebruik van een zegel toe te wijzen voor het waarmerken van officiële staatsdocumenten en heeft ook zijn eigen aparte wapen. Veel Amerikaanse sociale studentenverenigingen en studentenverenigingen, vooral hogescholen, gebruiken wapenschilden in hun symboliek. Deze wapens lopen sterk uiteen in hun mate van aansluiting bij de Europese heraldieke traditie. Organisaties die buiten de Verenigde Staten zijn gevormd met Amerikaans lidmaatschap kunnen ook een wapenschild hebben. Rooms-katholieke bisdommen en kathedralen hebben een wapen. Merk op dat niet alle persoonlijke insignes heraldisch zijn, hoewel ze veel kenmerken kunnen delen. Vlaggen worden bijvoorbeeld gebruikt om schepen te identificeren (waar ze vaandels worden genoemd), ambassades en dergelijke, en ze gebruiken dezelfde kleuren en design die in de heraldiek worden gevonden, maar ze worden meestal niet als heraldisch beschouwd. Een land kan zowel een nationale vlag als een nationaal wapen hebben, en de twee kunnen in het geheel niet op elkaar lijken. De vlag van Schotland heeft bijvoorbeeld een wit saltier op een blauw veld, maar de koninklijke wapens van Schotland hebben een rode leeuw in een dubbele druk op een goud (of) veld. Het Vaticaan heeft zijn eigen wapen. Omdat de paus niet erfelijk is, tonen de inzittenden hun persoonlijke armen in combinatie met die van hun kantoor. Sommige pausen kwamen uit armlastige (adellijke) families; anderen namen een wapenschild aan tijdens hun loopbaan in de kerk. Deze laatste zinspeelt meestal op hun levensideaal of op specifieke pauselijke programma's[11]. Een bekend en wijdverbreid voorbeeld in de afgelopen tijd was het wapen van paus Johannes Paulus II. Zijn selectie van een grote letter M (voor Maria) op zijn wapen was bedoeld om de boodschap van zijn sterke Mariatoewijding uit te drukken. Ook de rooms-katholieke bisdommen krijgen een wapen toegewezen. Een basiliek of pauselijke kerk krijgt ook een wapen, dat meestal op het gebouw wordt getoond. Deze kunnen worden gebruikt in landen die anders geen heraldische hulpmiddelen gebruiken. In Schotland heeft de Lord Lyon King of Arms de strafrechtelijke jurisdictie om de wetten van wapens te handhaven. In Engeland, Noord-Ierland en Wales is het gebruik van wapens een zaak van het burgerlijk recht en wordt het geregeld door het College of Arms. Op 16 juni 1673 verklaarde Arthur Annesley, 1e graaf van Anglesey, Lord Privy Seal, dat de bevoegdheden van de Earl Marshal waren "om alle zaken die wapens, adellijke vaandels, eerbewijzen en ridderlijkheid raken, te bevelen, te beoordelen en te bepalen; om wetten, verordeningen en statuten te maken voor het goede bestuur van de Officieren van Wapens; om Officieren te benoemen om vacatures in het College of Arms te vervullen; om Officieren van Wapens te straffen en corrigeren voor wangedrag bij de uitvoering van hun plaatsen". Verder werd verklaard dat er geen octrooien op wapens of adellijke symbolen mochten worden verleend en dat er geen augmentatie, wijziging of toevoeging aan de wapens mocht worden gedaan zonder de toestemming van de Graaf van Marshal. Tegenwoordig wordt de term "wapen" vaak op twee verschillende manieren gebruikt. In sommige toepassingen kan het duiden op een volledige prestatie van wapens of heraldische prestatie, die een verscheidenheid aan elementen omvat — meestal een kam zittend op een helm, zelf zittend op een schild; andere gemeenschappelijke elementen zijn supporters die het schild omhoog houden en een motto (onder in Engeland, boven in Schotland). Sommige mensen gebruiken ten onrechte "wapenschild" of "wapen" om te verwijzen naar het wapenschild (dat wil zeggen, het schild zelf), of naar een van de verschillende design die in één schild kunnen worden gecombineerd. (Merk op dat de kuif een specifiek onderdeel is van een heraldische prestatie en dat "kuif van wapens" een verkeerde benaming is.) Het "wapen" is vaak versierd met een motto, embleem of ander merkteken dat gebruikt wordt om de drager van anderen te onderscheiden. Als een motto deel uitmaakt van de prestatie, heeft het soms een treffende zinspeling op de naam van de eigenaar. Een apparaat verschilt van een badge of cognitie in de eerste plaats omdat het een persoonlijk onderscheid is, en niet een badge die achtereenvolgens gedragen wordt door leden van hetzelfde huis. Heraldiek is het beroep, de studie of de kunst van het ontwerpen, toekennen en blazoning van wapens en het beslissen over kwesties van rang of protocol, zoals uitgeoefend door een officier van wapens. Heraldiek komt van Anglo-Normandische heraldiek, van de Germaanse compound *harja-waldaz, "legercommandant". Het woord omvat in zijn meest algemene betekenis alle aangelegenheden die verband houden met de taken en verantwoordelijkheden van de wapenofficieren. Voor de meeste mensen is heraldiek echter de praktijk van het ontwerpen, weergeven, beschrijven en vastleggen van wapens en badges. Historisch is het afwisselend beschreven als "de steno van de geschiedenis" en "de bloemengrens in de tuin van de geschiedenis."De oorsprong van de heraldiek ligt in de noodzaak om deelnemers in de strijd te onderscheiden wanneer hun gezichten werden verborgen door ijzeren en stalen helmen. Uiteindelijk ontwikkelde een formeel systeem van regels zich tot steeds complexere vormen van heraldiek. Het systeem van blazoning wapens dat vandaag de dag in Engelssprekende landen wordt gebruikt werd ontwikkeld door de officieren van wapens in de Middeleeuwen. Dit omvat een gestileerde beschrijving van het wapenschild, de kam en, indien van cadeau, de aanhangers, motto's en andere insignes. Bepaalde regels zijn van toepassing, zoals de Tinctuurregel, en een grondig begrip van deze regels is een sleutel tot de kunst van de heraldiek. De regels en terminologie verschillen inderdaad van land tot land, er waren tegen het einde van de Middeleeuwen inderdaad verschillende nationale stijlen ontwikkeld, maar er zijn een aantal aspecten die internationaal overgaan. Hoewel de heraldiek bijna 900 jaar oud is, wordt hij nog steeds veel gebruikt. Veel steden in Europa en de rest van de wereld maken nog steeds gebruik van wapens. Persoonlijke heraldiek, zowel wettelijk beschermd als rechtmatig verondersteld, wordt nog steeds over de hele wereld gebruikt. Heraldische genootschappen zijn er om onderwijs en begrip over het onderwerp te bevorderen. De Speciale Administratieve Regio Macau (traditioneel Chinees: 澳門特別 行政區 ə ˈ ʊ 澳 门 澳 門; pinyin: Àomén Tèbié Xíngzhèngqū; Kantonees Yale: Oumun Dakbit Hangjeng Keui; Portugees: Região Administrativa Especial de Macau), algemeen bekend als Macau of Macau (uitgesproken als /mun3 mun4), is een van de twee Speciale Administratieve Regio's van Macau de Republiek China, de andere is Hongkong. Macau ligt aan de westerne kant van de Parelrivierdelta, grenzend aan de provincie Guangdong in het noorden en gericht op het Zuid-Chinese Zee in het oosten en zuiden[6]. Het gebied heeft bloeiende industrieën zoals textiel, elektronica en speelgoed, en een opmerkelijke toeristische industrie. Daarmee is het een van de rijkste steden ter wereld.[7] Macau was zowel de eerste als de laatste Europese kolonie in China.[8][9] Portugese handelaren vestigden zich in de 16e eeuw in Macau en bestuurden de regio tot de overdracht op 20 december 1999. In de Chinees-Portugese Gezamenlijke Verklaring en de Basiswet van Macau is bepaald dat Macau tot ten minste 2049, vijftig jaar na de overdracht, met een hoge mate van autonomie opereert[10]. In het kader van het beleid van "één land, twee systemen" is de Centrale Volksregering verantwoordelijk voor de defensie en buitenlandse zaken van het gebied, terwijl Macau zijn eigen rechtssysteem, politie, monetair systeem, douanebeleid, immigratiebeleid, en afgevaardigden aan internationale organisaties en evenementen behoudt. De geschiedenis van Macau gaat terug tot de Qin-dynastie (221-206 v.Chr.), toen de regio die nu Macau heet onder de jurisdictie van het district Panyu kwam, in de prefectuur Nanhai van de provincie Guangdong.[12] De eerste geregistreerde inwoners van het gebied waren mensen die tijdens de Zuidelijke Song-dynastie hun toevlucht zochten in Macau tegen binnenvallende Mongolen[14]. Tijdens de Ming-dynastie (1368-1644) migreerden vissers van de provincies Guangdong en Fujian naar Macau. Maar Macau ontwikkelde zich pas als een belangrijke nederzetting toen de Portugezen in de 16e eeuw arriveerden[15]. In 1535 verkregen Portugese handelaren het recht om schepen voor anker te plaatsen in de havens van Macau en handelsactiviteiten te verrichten, maar niet het recht om aan land te blijven[16]. Rond 1552-1553 verkregen ze een voorlopige vergunning om opslagloodsen aan land te bouwen, om door zee gedrenkte producten uit te drogen[17]; al snel bouwden ze rudimentaire stenen huizen rond het gebied dat nu Nam Van heet. In 1557 stichtten de Portugezen een permanente nederzetting in Macau, waarbij ze jaarlijks 500 ton zilver huurden[17]. Ruïnes van St. Paul's Cathedral, door George Chinnery (1774-1852). De kathedraal werd gebouwd in 1602 en in 1835 door brand verwoest. Alleen de zuidelijke stenen gevel is nog bewaard gebleven. Macau, rond 1870 Toen meer Portugezen zich in Macau vestigden om handel te drijven, eisten zij zelfbestuur; dit werd echter pas in de jaren 1840 bereikt[18]. In 1576 stichtte paus Gregorius XIII het rooms-katholieke bisdom Macau[19]. In 1583 mochten de Portugezen in Macau een Senaat vormen om onder streng toezicht van de Chinese overheid[20] verschillende kwesties op sociaal en economisch gebied te behandelen, maar er werd geen soevereiniteitsoverdracht uitgevoerd[14]. Macau floreerde als een haven, maar was het doelwit van herhaalde mislukte pogingen[21] van de Nederlanders om het in de 17e eeuw te veroveren. Na de Opiumoorlog (1839-1842), bezette Portugal Taipa en Coloane in 1851 en 1864. In 1887 werd de Qing-regering gedwongen om het Chinees-Portugese verdrag van vriendschap en handel te ondertekenen, waarin China het recht van "eeuwigdurende bezetting en regering van Macau" aan Portugal afstond, en Portugal beloofde om de goedkeuring van China te vragen alvorens Macau naar een ander land over te brengen; Macau werd officieel een Portugese kolonie[14]. In 1928, na de val van de Qing-dynastie na de Xinhai-revolutie, heeft de regering van de Kwomintang (KMT) Portugal officieel op de hoogte gebracht van het opzeggen van het Verdrag van Vriendschap en Handel[22]; de twee mogendheden ondertekenden een nieuw Chinees-Portugees vriendschaps- en handelsverdrag in plaats van het opheffen van het verdrag. Door slechts enkele bepalingen inzake tariefbeginselen en kwesties in verband met zakelijke aangelegenheden vast te stellen, heeft het nieuwe verdrag de soevereiniteit van Macau niet gewijzigd en is de Portugese regering van Macau ongewijzigd gebleven[23]. Na de oprichting van de Volksrepubliek China in 1949 verklaarde de regering van Peking het Chinees-Portugese Verdrag van Vriendschap en Handel ongeldig als een "ongelijk verdrag" dat door buitenlanders aan China werd opgelegd. Peking was echter niet klaar om de verdragskwestie te regelen en liet de handhaving van "de status quo" tot een geschikter moment over.[24] Beïnvloed door de Culturele Revolutie en de ontevredenheid over de Portugese regering braken er in 1966 rellen uit in Macau. In het ernstigste geval, het zogenaamde 12-3-incident, kwamen 6 mensen om het leven en raakten meer dan 200 mensen gewond[25][26] Op 28 januari 1967 bood de Portugese regering formeel excuses aan. Dit betekende het begin van een gelijke behandeling en erkenning van de Chinese identiteit en van de feitelijke Chinese controle over de kolonie, aangezien een officiële verontschuldiging impliciet erkende dat het bestuur van Macau slechts voortduurde zoals getolereerd door de communistische regering van het Chinese vasteland[26]. Kort na de omverwerping van de dictatuur van Salazar in 1974 in Lissabon besloot de nieuwe Portugese regering al haar overzeese bezittingen af te staan. In 1976 herdefinieerde Lissabon Macau als een "Chinees gebied onder Portugees bestuur" en verleende het een grote mate van administratieve, financiële en economische autonomie. Drie jaar later kwamen Portugal en China overeen Macau te beschouwen als "een Chinees gebied onder (tijdelijk) Portugees bestuur"[14][27]. In juni 1986 begonnen de Chinese en Portugese regeringen onderhandelingen over Macau. De twee ondertekenden het volgende jaar een Chinees-Portugese Gezamenlijke Verklaring, waardoor Macau een Speciale Administratieve Regio (SAR) van China werd. Op 20 december 1999 nam de Chinese regering de soevereiniteit over Macau over.