Macbeth Shakespeare, het leven maar een wandelende Sleutelhanger

Dit is mijn favoriete citaat uit Shakespeare. Ik studeerde Macbeth voor het eerst op school toen ik 16 was. Ik hield van dit citaat vanaf het moment dat ik het las. Ik besloot het te leren. Nu, op mijn 33ste ben ik er nog steeds op terug. In de afgelopen 17 jaar is de manier waarop ik het citaat herhaal veel veranderd. Ik vind nog steeds nieuwe geheimen, nieuwe manieren om dat te zeggen. Voor mij typt dit de enorme diepte van Shakespeare's geschriften, je spendeert je hele leven om ze te leren. Macbeth Act 5 Scene 5 (24-28) Het leven is maar een wandelschaduw, een arme speler, die zijn uur op het podium ruikt en bevrijdt, en dan wordt er niets meer gehoord. Het is een verhaal, verteld door een idioot, vol geluid en woede, die niets zegt. Macbeth zegt dit nadat hij hoorde dat zijn vrouw dood is. Zijn ambitie heeft hem aan het ruïneren gebracht. Hij is diep in onverschilligheid verzonken, "niets". Zijn toon is aan het roken, "verteld door een idioot". Hij wordt afgetreden tot het onvermijdelijke, zinloze einde van zijn leven, "en wordt dan niet meer gehoord". Macbeth praat over de irrelevante hoogten en laagten van het leven, "die struikelen en frets", maar lijst ze als wanhopige "een arme speler die struikelt en vrijt". Al deze wanhoop is tijdelijk, "zijn uur op het podium", een uur, een vaste periode. Hij kan niet anders dan dingen opbouwen, "vol geluid en woede", alleen maar om ze naar beneden te halen, "niets". Hij voelt zich losgekoppeld van het hele proces, "leven, maar een wandelende schaduw". De beweging van schaduwen wordt gecontroleerd door de beweging van de zon, en net zoals Romeo en Juliet "sterrenoverde geliefden" zijn die bestemd zijn om te herfsten in liefde met tragische resultaten, voelt Macbeth dat al zijn ruïne het lot was. Bekijk mijn nieuwe en populaire Shakespeare-cadeautjes: Bekijk mijn nieuwe en populaire talencadeaus: