Marines van het Hand Grenade War Militaire Bomb Ar Magneet

De Franse militaire granaat komt waarschijnlijk uit de vorm van de granaat uit granaat, die ook in het Frans wordt genoemd. Grenadiers waren oorspronkelijk soldaten die gespecialiseerd waren in het gooien van granaten. Vandaag de dag worden sommige granaten afgevuurd van geweren of van speciaal ontworpen granaatwerpers. De meeste granaten ontploffen, projecteren granaten, d.w.z. stukken van de omhulling, de gerangschikte draad of een brandend materiaal. Sommige, zoals rookgranaten, verbranden, laten rook vrij voor maskeren, merken of signaleren. Grenades worden gevuld met explosieve of chemische vulstof en hebben een opening waarin een zekering is aangebracht. In moderne handgranaten wordt de zekering aangestoken door een inwendig apparaat in plaats van door een externe vlam. De eerste granaten verschenen in het Byzantijnse Rijk, niet lang na de heerschappij van Leo III (717-741)[2]. Byzantijnse soldaten leerden dat het Griekse vuur, een Byzantijnse uitvinding van de vorige eeuw, niet alleen door brandweerlieden op de vijand kon worden gegooid, maar ook in stenen en keramische potten[2]. Later werden glazen containers gebruikt. De handgranaten van Byzantijn met Grieks vuur in de 10e tot 12e eeuw staan in het Nationaal Museum in Athene. Het gebruik van Griekse branden, of liever gezegd varianten daarvan, verspreidde zich naar moslimlegers in het Nabije Oosten, van waaruit China in de 10e eeuw werd bereikt[2]. Een aantal middeleeuwse blaadjes waren klein genoeg om tegen vijandige troepen te worden ingezet en worden beschouwd als primitieve handgranaten. In China werden tijdens de Song-dynastie (960-1279AD) wapens, Zhen Tian Lei genaamd, gecreëerd toen Chinese soldaten buskruit in keramische of metalen containers pakten. In 1044 beschreef een militair boek Wujing Zongyao ("Compilation of Militaire Classics") verschillende recepten voor buskruit waarin volgens Joseph Needham het prototype van de moderne handgranaat te vinden is[3]. De eerste ruitvormige bommen en granaten in China zijn pas in 1467 in Europa verschenen[4]. Binnen een paar eeuwen hadden de Chinezen het explosieve potentieel ontdekt van het verpakken van holle kanonballschalen met buskruit. Dit manuscript werd later door Jiao Yu geschreven in het boek uit de 14e eeuw van de Huolongjing ("Fire Drake Manual"), en bevatte een eerder gietijzeren kanon uit de Song-era, bekend als de "vliegende wolkenthunderclap eruptor" (fei yun pi-li pao). Volgens het manuscript (Needham's modified Wade-Giles spelling) zijn de schelpen (fao's) gemaakt van gietijzer, even groot als een kom en gevormd als een bal. Binnen bevatten ze een halve pond 'magisch' buskruit (shen huo). Ze vliegen naar het vijandelijke kamp vanuit een eruptor (mu phao). Als ze daar komen, klinkt het alsof er een donder-klap wordt gehoord en er flitsen licht verschijnen. Als tien van deze schelpen met succes in het vijandelijke kamp worden afgevuurd, zal de hele plek worden verlaten...[5] Deze tekst van de Huolongjing was ook belangrijk voor het begrip van de Chinese handgranaat in de 14e eeuw, aangezien hij veel meer gedetailleerde beschrijvingen en zelfs gedrukte illustraties van de gebruikte granaatbommen bevatte[6]. In 1643 is het mogelijk dat "Grenados" tijdens de Engelse burgeroorlog in Holt Bridge in het Welsh werden gegooid. Het woord "granaat" kwam voort uit de "Glorious Revolution" (1688), waar in de gevechten van Killiecrankie en Glen Shiel voor het eerst ijzerbolletjes van cricket met vuurkruit en met langzame wieken werden gebruikt tegen de Jacobites[7]. Deze granaten waren niet erg effectief (waarschijnlijk omdat een directe aanslag nodig zou zijn om de granaat te laten werken) en daardoor weinig bruikbaar. Onder "afkoelen" wordt verstaan het opzettelijk vasthouden aan een gewapende granaat nadat de pin is uitgetrokken en de hendel is losgelaten; de zekering kan gedeeltelijk branden om de tijd tot ontploffing na het gooien te verkorten. Deze techniek wordt gebruikt om het vermogen van de vijand om de granaat te bedekken of terug te gooien te verminderen. Het wordt ook gebruikt om de granaat in de lucht te laten barsten over defensieve posities[14]. Deze techniek is inherent gevaarlijk, aangezien de smeltveiligheden kunnen variëren van granaat tot granaat. Daarom omschrijven de Amerikaanse mariniers (MCWP 3-35) het afkoelen als de "minst begunstigde techniek", waarbij ze een "hard werpen, overslaan/stuittechniek" aanbevelen om te voorkomen dat een vijand een granaat teruggeeft. Gewoonlijk wordt er een oproep gedaan om een granaat op te zetten, om vriendschappelijke krachten te waarschuwen. Sommige cellen, zoals "granaat" of "vuur in het gat", worden gebruikt wanneer een vijand een granaat heeft binnengegooid; het doel is in ieder geval collega's te waarschuwen om dekking te zoeken. In het Amerikaanse leger, als een granaat in een gesloten ruimte wordt gelaten vallen, zoals een tunnel, ruimte of graf, moet de persoon die de granaat laat vallen, "vuur in het gat" roepen om te waarschuwen dat er een explosie op het punt staat te gebeuren. Andere militaire procedures van de VS omvatten het roepen van "het uit vallen"om erop te wijzen dat een fragmentatiegranaat is opgesteld.