Medisch Kruis Medisch Levensreddende Garde Symbool Ronde Sticker

Tegenwoordig worden ziekenhuizen meestal gefinancierd door de staat, door gezondheidsorganisaties, (met of zonder winstoogmerk), ziektekostenverzekeringen of liefdadigheidsinstellingen, inclusief door directe donaties. In de geschiedenis werden ziekenhuizen echter vaak gesticht en gefinancierd door religieuze ordes of liefdadige individuen en leiders. Moderne ziekenhuizen worden grotendeels bemand door professionele artsen, chirurgen en verpleegkundigen, terwijl dit werk in de geschiedenis meestal werd gedaan door de stichtende religieuze orden of door vrijwilligers. In de middeleeuwen kon het ziekenhuis ook andere functies vervullen, zoals een armenhuis voor de armen, een hostel voor pelgrims of een ziekenhuisschool. De naam komt van het Latijnse hospes (gastheer), die ook de wortel is voor de Engelse woorden hotel, hostel en gastvrijheid. Het moderne woord hotel is afgeleid van het Franse woord hostel, dat een stille s bevatte, uiteindelijk verwijderd van het woord om een circumflex te verlaten op het moderne Franse hôtel. Het woord is ook verwant aan het Sanskriet woord 'Ispital' en het Duitse 'Spital'. De grammatica van het woord verschilt enigszins, afhankelijk van het dialect. In de Verenigde Staten vereist een ziekenhuis meestal een artikel; in Groot-Brittannië en elders wordt het woord normaal gesproken zonder een artikel gebruikt wanneer het het voorwerp is van een voorzetsel en wanneer wordt verwezen naar een patiënt ("in/naar het ziekenhuis" vs. "in/naar het ziekenhuis"); in Canada worden beide gebruiken gevonden. De Romeinen creëerden rond 100 v.Chr. valetudinaria voor de verzorging van zieke slaven, gladiatoren en soldaten, en velen werden geïdentificeerd door latere archeologie. Hoewel hun bestaan als bewezen wordt beschouwd, bestaat er enige twijfel of ze zo wijdverbreid waren als ooit werd gedacht, aangezien velen alleen werden geïdentificeerd op basis van de lay-out van de overblijfselen van gebouwen, en niet door middel van overlevende documenten of vondsten van medische instrumenten. De adoptie van het christendom als staatsgodsdienst van het rijk was de drijvende kracht achter de uitbreiding van de zorg. Het Eerste Concilie van Nicea in 325 na Christus drong er bij de Kerk op aan om te zorgen voor de armen, zieken, weduwen en vreemden. Het beval de bouw van een ziekenhuis in elke kathedraalstad. Tot de vroegste behoren die gebouwd door de arts Sint Sampson in Constantinopel en door Basil, bisschop van Caesarea. De laatste was verbonden aan een klooster en bood onderdak aan armen en reizigers, evenals behandeling van zieken en zwakken. Er was een aparte sectie voor melaatsen. Ziekenhuizen bieden door het concentreren van apparatuur, geschoold personeel en andere middelen op één plaats duidelijk belangrijke hulp aan patiënten met ernstige of zeldzame gezondheidsproblemen, maar ziekenhuizen worden ook bekritiseerd vanwege een aantal fouten, waarvan sommige endemisch zijn voor het systeem, andere ontstaan door wat sommigen beschouwen als verkeerde benaderingen van de gezondheidszorg. Een vaak geuite kritiek is de "geïndustrialiseerde" natuur van de zorg, met voortdurend verschuivende behandelingspersoneel, die de patiënt dehumaniseert en een effectievere zorg verhindert, omdat artsen en verpleegkundigen zelden intiem vertrouwd zijn met de patiënt. De hoge werkdruk die vaak op het personeel wordt gelegd, verergert deze overhaaste en onpersoonlijke behandeling. De architectuur en inrichting van moderne ziekenhuizen wordt vaak geuit als een factor die bijdraagt aan de gevoelens van gezichtsloze behandeling waar veel mensen over klagen. Een ander punt van kritiek is dat ziekenhuizen op zichzelf een gevaarlijke plaats zijn voor patiënten, die vaak lijden aan een verzwakt immuunsysteem - hetzij doordat hun lichaam een ingrijpende operatie moet ondergaan, hetzij vanwege de ziekte waardoor ze in het ziekenhuis zelf zijn beland. De meeste van deze kritiek stamt uit het pre-Listeriaanse tijdperk. Maar zelfs in moderne ziekenhuizen kunnen ziekenhuisinfecties een belangrijke oorzaak zijn van ziekenhuisgerelateerde morbiditeit, en soms van sterfte. In de moderne tijd worden ziekenhuizen over het algemeen ofwel gefinancierd door de overheid van het land waarin ze zijn gevestigd, ofwel financieel overleven door te concurreren in de particuliere sector (een aantal ziekenhuizen wordt ook nog steeds ondersteund door het historische type liefdadige of religieuze verenigingen). In het Verenigd Koninkrijk bestaat bijvoorbeeld een relatief uitgebreid, "free at the point of delivery" gezondheidszorgsysteem, gefinancierd door de staat. Ziekenhuiszorg is dus relatief gemakkelijk beschikbaar voor alle legale inwoners (hoewel ziekenhuizen hun beperkte middelen prioriteren, is er een tendens naar "wachtlijsten" voor niet-spoedeisende behandeling in landen met dergelijke systemen, en degenen die het zich kunnen veroorloven nemen vaak particuliere gezondheidszorg om sneller behandeling te krijgen). Aan de andere kant hebben veel landen, waaronder bijvoorbeeld de VS, in de 20e eeuw een grotendeels op particuliere basis en met winstoogmerk georiënteerde benadering van ziekenhuiszorg gevolgd, terwijl er vandaag de dag nog maar weinig met overheidsgeld gesteunde "liefdadigheidsziekenhuizen" bestaan. Wanneer ziekenhuizen met winstoogmerk in dergelijke landen onverzekerde patiënten in noodsituaties opnemen (zoals tijdens en na de orkaan Katrina in de VS), lijden zij directe financiële verliezen, zodat er een duidelijke ontmoediging is om dergelijke patiënten op te nemen. Aangezien de kwaliteit van de gezondheidszorg wereldwijd steeds meer een probleem is geworden, hebben ziekenhuizen hier steeds meer serieuze aandacht aan moeten besteden. Onafhankelijke externe kwaliteitsbeoordeling is een van de krachtigste manieren om de kwaliteit van de gezondheidszorg te beoordelen, en ziekenhuisaccreditatie is een van de middelen om dit te bereiken. In veel delen van de wereld wordt een dergelijke accreditatie uit andere landen gehaald, een fenomeen dat bekend staat als internationale accreditatie voor gezondheidszorg, door groepen als Accreditation Canada uit Canada, de Joint Commission uit de VS, het Trent Accreditation Scheme uit Groot-Brittannië, en Haute Authorité de santé (HAS) uit Frankrijk. De emblemen van het Internationale Rode Kruis en de Rode Halve Maan, die in de Verdragen van Genève zijn opgenomen, moeten worden aangebracht op humanitaire en medische voertuigen en gebouwen om deze te beschermen tegen militaire aanvallen op het slagveld. Er zijn vier van dergelijke emblemen, waarvan er drie in gebruik zijn: het Rode Kruis, de Rode Halve Maan en het Rode Kristal. De Rode Leeuw en Zon is ook een erkend embleem, maar is niet meer in gebruik. Er waren ook eerdere geschillen over het gebruik van een Rode Ster van David door Magen David Adom (MDA), de Israëlische EHBO-organisatie; het Rode Kristal werd opgericht als antwoord op deze geschillen, waardoor de toelating van MDA tot de beweging mogelijk werd. Zoals gespecificeerd in de Conventies van Genève mogen de vier erkende symbolen alleen worden gebruikt voor de volgende doeleinden: * faciliteiten voor de verzorging van gewonde en zieke militairen; * medisch personeel en materieel van de strijdkrachten; * militaire kapelanen; * internationale organisaties van het Rode Kruis en de Rode Halve Maan, zoals het Internationaal Comité van het Rode Kruis (ICRC), de Internationale Federatie van Rode Kruis- en Rode Halve Maanverenigingen (IFRC) en de 185 nationale organisaties van het Rode Kruis en de Rode Halve Maan. Om universeel respect voor de emblemen te verzekeren, verplichtten de Conventies van Genève de ondertekenaars om elk ander gebruik van de namen en emblemen in oorlogstijd en vredestijd te verbieden. Desalniettemin is het misbruik van het embleem wijdverbreid en wordt het vaak gebruikt als een algemeen symbool om eerste hulp, medische benodigdheden en civiele medische diensten aan te duiden, vooral walk-in clinics. Misbruik komt voor in films (een opmerkelijk voorbeeld is The Living Daylights [7][8], waarin verdovende middelen vermomd waren als verzorgingspakketten van het Rode Kruis, als plot-apparaat), op televisie en in computersoftware en -games. Dienstverlenende bedrijven, zoals die voor autoreparatie of grasonderhoud, profileren zich als service-"artsen" en nemen medische symbolen op om zichzelf te promoten. In 2006 gaf het Canadese Rode Kruis een persbericht uit waarin videogamemakers werd gevraagd het rode kruis niet langer te gebruiken in hun spellen[9]. Om dit conflict te vermijden wordt vaak een groen kruis gebruikt als generiek alternatief.