Midnight Sun Polo

Elk jaar speelt Alaska in de Midnight Sun Baseball Game, het honkbalteam van Goldpanners van Fairbanks. Het spel begint om middernacht op de zomerplechtigheid, alleen aangestoken door de zon. De vliegende banken zijn slechts 160 mijl ten zuiden van de Arctische Cirkel, de zon begint net in het noorden te liggen terwijl het spel op gang komt en, aan het einde, ongeveer drie uur later, begint de zon weer te stijgen - ook in het noorden. Baseball is niet de enige sport die op de grond kan worden gespeeld. En het idee om op een mouw te rijden is niet nieuw. In Noord-Europa en Azië werden de moerassen gebruikt voor het vervoer van personen en ladingen over ongastvrij terrein. Als montagekit hebben de molen geen gelijke verhouding in het oversteken van bogen en windvallen, het glijden door dikten, het klimmen over stenen, en het snel zwemmen over brede, gevaarlijke rivieren. In de compacte naaldbossen en veengebieden die een groot deel van Noord-Europa en Azië bedekken, kan een ruiter op de horsrug niet meer dan een roer lopen op een wijze zoals de Russische generaal Yermak Timofeyich ontdekte toen hij in de zestiende eeuw de overwinning op Siberië begon namens Czar Ivan the Terrible. Om de overhand te krijgen over de Siberische moerasriders, verbood generaal Timofeitsch de veeteelt, doodde de gedomesticeerde maten en bejegte hij stelselmatig de mazen om te smeren, te impelen of te mutileren in het openbaar als voorbeeld voor anderen. Het is waarschijnlijk dat de veehouderij in de noordelijke bossen gewoon veel voorkomt om overlast te veroorzaken, omdat het, zoals we nu weten, moeilijk is om de dieren in gevangenschap te houden, omdat ze voor al hun voordelen als last-beesten al te goed zijn. Als de getrainde mazen gewoon en gemakkelijk waren geweest, zou de zware, avontuurlijke kozakken zeker de bergen hebben veranderd en de mazen op voet van gelijkheid hebben achtervolgd. In Europa werden de moerassen ook gebruikt om de grote afstanden van de slee over bevroren afval te trekken. Een nadeel van het gebruik van de maten op deze manier is dat paarden onbekend zijn met de maas en onbestuurbaar worden wanneer ze geconfronteerd worden met deze vreemde wezens. In de zeventiende eeuw heeft de gemeenteraad van de Estse stad Dorpat (Tartu) gedomesticeerde maten op straat verboden. Je kunt je alleen maar voorstellen wat havoc paarden uit de hand lopen, vastgeklemd aan een bus of wagen, in de smalle straten van de stad kunnen drukken, nadat ze plotseling onder ogen kwamen met een elegant die onschuldig een slee naar de stad trok. Koning Karl XI van Zweden heeft overwogen om een cavalerie-regime op te zetten op de mouwen, waarschijnlijk om te profiteren van de terreur die ze in het hart van vijandige paarden zouden inslaan. Geen kanon- en musketvuur, geen rijstroken en sabels nodig om de cavalerie lading van de vijand te verspreiden. Het loutere verschijnen van mouwen op het slagveld zou de cavalerie van de vijand in een heedloze vlucht zetten. Helaas kwam het grootse plan van de koning tot stilstand, en experimenten met het domesticeren van de mazen in deze eeuw maken het duidelijk waarom. De mazen kunnen zich nooit als een cavalerie ontwikkelen vanwege hun catastrofale gevoeligheid voor dierziekten en vanwege de grote moeilijkheden om de mazen goed te voeden. Reeds in 1869 schreef de Russische zoöloog en ontdekkingsreiziger Alexander von Middendorff aan de regering van de Tsaar: "Zelfs het beschaafde Europa van vandaag heeft er niet in geslaagd de mouwen te beheersen, het dier dat ongetwijfeld van groot nut kan zijn. Onze regering zou alle mogelijke inspanningen moeten leveren om dit dier te domesticeren. Dit is haalbaar. De beloning zou geweldig zijn, en ook de glorie." Na de zeventiende eeuw werd de veeteelt een vergeten kunst voor bijna vierhonderd jaar. In Zweden werd eind 18e eeuw een debat gevoerd over de nationale waarde van het gebruik van de maten als huisdier. Er werd onder andere voorgesteld de mazen te gebruiken voor de postdistributie, en er werd voorgesteld om een op de maag gemonteerde cavalerie te ontwikkelen. Dergelijke voorstellen zijn nog steeds niet uitgevoerd, vooral omdat de uitgebreide jacht op mazen het bijna tot uitsterven heeft gebracht en vanwege de agressiviteit tijdens de rutperiode. Het idee van de dominantie van de mazen kreeg in het tsaristische Rusland niet veel aandacht. Het werd destijds voorgesteld om zelfs in de diepe sneeuw de gewone cavalerie efficiënt te gebruiken. In 1934 heeft het reservaat voor de Natuur van de Sovjet-regering opdracht gegeven tot de oprichting van mozasreservaten (zapovedniks) en kruidenierscentra. Op initiatief van Petr Alexandrovich Manteufel vonden op een aantal plaatsen experimentele werkzaamheden plaats: in Yakutia, op het Boerderij van het experimentele spel in Serpukhov en in het reservaat voor de Natuur in Buzuluksy in de regio Orenburg. Russische wetenschappers hebben de kwestie van de veehouderij systematisch aangepakt en zijn succesvol geweest. Ze ontdekten dat de mazen getraind konden worden om melk te geven, ladingen of riders mee te nemen, sleeën en stammen te trekken, naar de weiden te gaan en vrijwillig terug te keren naar stallen. Het werk was echter nog niet op tijd voor de Tweede Wereldoorlog afgerond en toen de oorlog ontstond, werd het hele idee van cavalerie als gevechtskracht weggevaagd. Na de oorlog werd het idee van de dominantie van de meesten opnieuw nagestreefd, met de nadruk op het gebruik in de landbouw. Men was van mening dat de molen, die de naam van het moerasgebied in een Algonquian-taal dragen, een ideale manier zouden kunnen zijn om het potentieel voor de productie van biomassa in de taiga van Noord- en Oost-Rusland te verbeteren, omdat zij niet bijzonder geschikt zijn voor het planten van voedselgewassen of de conventionele veehouderij. Als de kieuwen zouden kunnen worden gekweekt, zouden ze praktisch gratis voedermiddelen kunnen krijgen, waarbij de bijproducten van de houtkap worden gebruikt: boomtakken en schors. Het eerste experimentele boerderij van de Moes, onder leiding van Yevgeny Knorre, werd in 1949 gelanceerd door het personeel van de Pechora-Ilych Natuur Reserve, buiten de vestiging van Yaksha in de Komi-republiek. Zeldzame foto's uit die periode, een van de molen die worden gesleept en een van de molen die een slee trekt, uit Ye gereproduceerd. P. Knorre's artikel uit 1969, "Gedragsveranderingen in elanden in het domesticatieproces", staat op een van de pagina's van de website van het Boerderij Kostroma Moose. Sinds 1963 wordt de teelt van de moerasdieren voortgezet in het Boerderij Kostroma Moose, dat sinds 2003 een beslag van 33 taammolens had. Hoewel het boerderij in dit stadium naar verwachting geen winstgevende onderneming zal zijn, ontvangt het een deel van de inkomsten uit de verkoop van makreelmelk en bezoekende toeristische groepen. De belangrijkste waarde ervan is echter de mogelijkheden die het biedt voor onderzoek op het gebied van fysiologie en gedrag van de mouwen, en de inzichten die het verschaft in de algemene beginselen van de gedomesticeerde dieren. Een volgroeide molen kan ongeveer 125 kg (275 lbs) dragen en werken met een slee met een gewicht van 600 tot 800 lbs (3 00-400 kg); het kan een zwaardere slee trekken, maar niet de hele dag. De wandelsnelheid is 1,8 tot 2,5 mijl per uur (3 tot 4 km/u) en het comfortabele werkbereik in een werkdag van vier tot zes uur is ongeveer 20 km/u. Meer prestaties zijn mogelijk. De mazen kunnen pakken dragen door het langste terrein zonder de geringste schade aan de verpakking te veroorzaken. Ze kruipen onder meevallers, glippen over de zwammen, springen hindernissen, onderhandelen diktes en zwemmen. Toch blijven de verpakkingen aan het einde van de dag veilig op hun plaats. Met de hand bewoonde muren hebben het volste vertrouwen in hun opleiders. Ze zullen bijvoorbeeld rustig naar een vliegtuig gaan waar de motoren aan het draaien zijn. Koe mazen die getraind zijn om te melken, douchen hun houders met affectie-een "probleem" dat op de een of andere manier door alle eigenaars van de mazen is gemeld. De meest nuttige werkvormen, niet verrassend, zijn gecastreerde stieren, die groot en sterk worden en gemakkelijk te hanteren zijn. Degenen die de tame-mazen hebben gehouden, melden dat de ervaring meer lijkt op het houden van een vriendschappelijke, loyale hond (1,5 meter hoog aan de schouder) dan op het ontvangen van een lid van de hertenfamilie. Hoewel mazen nuttig zijn en een aantal interessante kenmerken hebben, is één van de redenen dat ze nooit gedomesticeerd zijn dat ze berucht moeilijk te voeden en gezond te houden zijn in gevangenschap. Pogingen van Russische wetenschappers om het natuurlijke voer van mouwen te subsidiëren met haver, gerst en tarwekiemen faalden toen de maag ziek werd. Het werk dat de Mazen deden, werd ondersteund door natuurlijk voedsel. Vandaag de dag weten we dat de natuurlijke voeding van de mouwen kan worden aangevuld met havermout, bieten en aardappelen. Ziekte blijft echter een probleem. Moose zijn niet alleen gevoelig voor dierziekten, maar ook voor de ziekten van andere herten. Amerikaanse mazen hebben een bijzonder somber record in gevangenschap. Een probleem dat de domesticatie van de stemming belemmert, is dat ze niet het hele jaar door kunnen worden gewerkt. In de late winter, de lente en de vroege zomer zijn ze dun en zwak en kunnen ze niet alleen worden gebruikt als last voor beesten van natuurlijke voedergewassen.