Mok Pollock - nummer 4 - Art Mok Series

Kunstmatige mok geïnspireerd door een beroemd Jackson Pollock-schilderij. Paul Jackson Pollock (28 januari 1912 - 11 augustus 1956) was een Amerikaanse schilder en een belangrijke figuur in de abstracte expressionistische beweging. Hij werd alom opgemerkt voor zijn "druppeltechniek", waarbij hij vloeibare huishoudelijke verf op een horizontaal oppervlak giet of zweeft, waardoor hij zijn canvassen vanuit alle hoeken kon uitzichten en schilderen. Het heette ook allesoverschilderij en actieschilderij, omdat hij het hele canvas bedekte en de kracht van zijn hele lichaam gebruikte om te schilderen, vaak in een frenetische dansstijl. Tekening is een regel, dus in juni 1951 schreef Pollock aan zijn vriend en mede-schilder Alfonso Ossorio: "Ik heb een periode gehad om op het canvas te tekenen met een aantal van mijn oude afbeeldingen die erdoorheen komen", verwijzend naar de figuurlijke zwart-witte canvassen van dat jaar, bijvoorbeeld Echo (CR 345*). Omdat een andere vriend, de beeldhouwer Tony Smith, zei dat Pollock bijzonder geobsedeerd was door tekenen in de vroege jaren '50, kan zijn gebruik van de term "tekenen" voor deze canvases worden verondersteld te verwijzen naar de voornamelijk grafische uitvoering, dat wil zeggen de lineaire scheeftrekking, het besproeien en het peuteren van zwarte verf in het ruwe witte doek. Daar geeft de glanzende, nagenoeg onhandige verfhuid van vorig werk plaats tegen de grond, en tot op zekere hoogte tegen de configuratie van een aantal van deze canvases waarin beeldende afbakening— "contourtekening"— weliswaar radicaal getransformeerd, maar terugkeert naar het werk. In januari 1951 had Pollock Ossorio ook geschreven: "Ik heb wat tekeningen gemaakt op rijstpapier en voel me goed over 6", verwijzend naar de vijftig werken op Japan papier. Later in 1951 begon hij wat tekeningen op Mulberry-papier, waarvan sommige meer coloristisch— meer pijnlijk— dan die op het canvas. Voor Pollock lijkt er dus een continue notie te zijn van het traditionele idee van tekening als klein in omvang en iets gedaan op papier. Tegen de lente van 1951 was Pollock "aan het tekenen" door verf in een ruw canvasveld te gieten, "tekening" in zwart-wit, abstract en figuurlijk, groot. Hij maakte ook gebruik van papier van een kleiner formaat, met roterende inkt, met kleur, die abstract en figuurlijk werkte — hij bedekte in feite het hele scala van mogelijke begrippen over tekening, terwijl hij traditie in zijn eigen uitvindingen opnam. Wat belangrijk is in termen van zijn werk is dat het een ononderbroken organisch geheel vertegenwoordigt waarin de opposieten in een constant proces van worden samengevat, opnieuw onderzocht, en resynthesized. Pollock is in de eerste plaats een kunstenaar met een lineaire vormgeving. Zijn rijpe stijl was ontstaan uit een obsessieve preoc-bezetting met lijn - met tekenen op elk niveau - die leidde tot een radicale synthese van tekenen en verven, eerst in de winter van 1946-1947, toen het duidelijk ging om schilderen, en opnieuw, onder verschillende voorwaarden, in de winter van 1950-1951, toen zijn preoc-bezetting met tekenen domineerde. Dit repeterende gaf een nieuwe synthese in de 20e-eeuwse kunst. Zelfs voor 1946-47 was het werk van Pollock grafisch in opzet; zijn mythologische en symbolische onderwerpen werden grafisch gemaakt. Toch had hij ook nog nooit een buitengewoon pijnlijke gevoeligheid. In het begin van het werk was er een vrijwel lineaire conceptie en een verlangen naar expansieve, niet-specifieke ruimte, gestreden met een even sterk verlangen naar volume en oppervlakte, voor schilderheid - impact. Deze schilderijen streven naar ogenschijnlijk onverenigbare gevolgen van die wijzen waarin de lijn en de lokale toon primair zijn en die waarin het effect schilderachtig is. Ze vervolgen zowel Ingres als Delacroix, evenals El Greco en de Picasso van Guernica. Terwijl het werk van Pollock zich ontwikkelde in de veertig jaren, werd hij steeds duidelijker afgebakend door verf op het oppervlak van het canvas te knijpen en te scumperen in een zware invloed van een vlakke, kleurrijke "dappel". Betreffende de configuratie (en het volume), maar evenzeer betrokken bij het tweedimensionale afbeelding vlak en de ruimte, sloot hij deze twee met elkaar in overeenstemming door vlakken tussen de open lineaire figuren te schilderen, waardoor een uitwisseling van figuur/grond relaties wordt gecreëerd— waarbij in feite het gebruikelijke relatie op figuur/grond wordt omgedraaid (versterkt door het fysiek overschilderen van grijze omtrek in bepaalde werken, een mechanisme om oppervlakte en volume te combineren). De uitwisseling van ruimte en cijfer als positief en negatieven bepaald door lijn, die een situatie creëren waarin het beeld "onstabiel"7 lijkt te zijn en waarin de "vorm vorm vorm krijgt." Deze schilderijen worden altijd eindelijk opgelost door te tekenen. De lijnen, ongeacht of zij met de borstel of met rechtstreeks uit de buis gerangschikte verf zijn getrokken, of het nu figuren of slechts lineaire delen van kleurrijke accenten betreft, worden grafisch over een duidelijk schilderachtig tweedimensionaal oppervlak met elkaar verbonden. Een reclusieve en vluchtige persoonlijkheid, Pollock worstelde voor het grootste deel van zijn leven met alcoholisme. In 1945 trouwde hij met de kunstenaar Lee Krasner, die een belangrijke invloed werd op zijn carrière en zijn nalatenschap. Pollock stierf toen hij 44 was in een alcoholgerelateerd eenmotorig ongeval toen hij reed. In december 1956, vier maanden na zijn dood, kreeg Pollock in het Museum of Modern Art (MoMA) in New York een retrospectieve herdenkingstentoonstelling. In 1967 werd daar een grotere, meer uitgebreide tentoonstelling van zijn werk gehouden. In 1998 en 1999 werd zijn werk geëerd met grootschalige tentoonstellingen achteraf in MoMA en in The Tate in Londen.