Monaco Officiële wapenstilstand Ronde Button 5,7 Cm

Historisch gezien werden ze gebruikt door messeners om ze te identificeren, los van vijandelijke soldaten. Op het vasteland van Europa konden de commissarissen boerenwapens aannemen. In tegenstelling tot zegels en emblemen hebben wapenlagen een formele beschrijving die wordt uitgedrukt als een blazon. In de 21ste eeuw worden wapenlagen nog steeds gebruikt door allerlei instellingen en individuen (zo hebben verschillende universiteiten richtlijnen over hoe hun wapenhoeken kunnen worden gebruikt en hoe hun gebruik kan worden beschermd). De kunst om wapens te ontwerpen, weer te geven, te beschrijven en op te nemen wordt heraldry genoemd. Het gebruik van wapenlagen door landen, staten, provincies, steden en dorpen wordt heraldry als burgerlijk heraldry genoemd. In de heraldische tradities van Engeland en Schotland had een individu, in plaats van een familie, een wapen. In deze tradities zijn wapenlagen legale goederen die van vader op zoon worden overgedragen; vrouwen en dochters kunnen ook wapens beren die zijn aangepast om hun relatie met de huidige wapenhouder aan te geven . Niet-gedifferentieerde wapens worden slechts door één persoon op een bepaald tijdstip gebruikt. Andere nakomelingen van de oorspronkelijke drager kunnen de voorouderlijke armen alleen met enig verschil beren: gewoonlijk een kleurverandering of de toevoeging van een onderscheidende lading. Een van die kosten is het etiket, dat in Brits gebruik (buiten de Koninklijke Familie) nu altijd het merk van een erfgenaam is. Wegens hun belang bij de identificatie, met name bij zegels op juridische documenten, was het gebruik van wapens streng gereguleerd; er zijn nog maar weinig landen die dit vandaag nog steeds doen . Dit is uitgevoerd door herders en het onderzoek naar wapenlagen wordt daarom "heraldry" genoemd. Sommige andere tradities (zoals de Poolse heraldry) zijn minder restrictief, waardoor bijvoorbeeld alle leden van een dynastisch huis of familie dezelfde armen kunnen gebruiken, hoewel een of meer elementen aan het hoofd van het huis kunnen worden voorbehouden. Op termijn verspreidde het gebruik van wapenschilden zich van militaire entiteiten naar onderwijsinstellingen en andere instellingen. Volgens een artikel van een ontwerpinstituut "is de moderne logo en het zakenleven geëvolueerd van de gevechtsstandaard en het militaire uniform van de middeleeuwse tijd". In zijn boek The Visual Culture of Violence in the Late Middle Ages betoogt Valentin Groebner dat de afbeeldingen die zijn samengesteld uit wapenlagen in veel hoesjes zijn ontworpen om een gevoel van macht en kracht over te brengen, vaak in militaire termen. De auteur Helen Stuart betoogt dat een bepaalde wapenlaag een vorm van zakelijke logo was. Musea op het middeleeuwse wapenschild wijzen er ook op dat ze als symbool kunnen worden gezien als voorcursors voor de bedrijfslogo's van de moderne samenleving, die worden gebruikt voor de vorming van een groepsidentiteit. Het Amerikaanse Great Seal wordt vaak het wapen van de Verenigde Staten genoemd. de zon ("paleways of 13 stuks, argent and gules; een chef, azure") is opzettelijk ongepast om het symbolische getal 13 te behouden. De meeste Amerikaanse staten hebben over het algemeen zeehonden, die de rol van wapenschild vervullen. De staat Vermont (opgericht als de onafhankelijke republiek Vermont) volgt echter de Amerikaanse conventie om een zegel te gebruiken voor de waarmerking van officiële staatsdocumenten en heeft ook een eigen aparte wapenmantel. Veel Amerikaanse sociale partners en minderheden, met name universiteitsorganisaties, gebruiken wapens in hun symboliek. Deze wapens verschillen sterk in hun mate van gehechtheid aan de Europese heraldische traditie. Organisaties die buiten de Verenigde Staten met het Amerikaanse lidmaatschap zijn opgericht, kunnen ook een wapenschild hebben. Rooms-katholieke diocesen en kathedralen hebben een wapen. Merk op dat niet alle persoonlijke of collectieve insignes heraldic zijn, hoewel zij vele eigenschappen kunnen delen. De vlaggen worden bijvoorbeeld gebruikt om schepen (waar ze tekens worden genoemd), ambassades en dergelijke te identificeren, en ze gebruiken dezelfde kleuren en design die in de heraldry voorkomen, maar worden meestal niet herkenbaar geacht. Een land kan zowel een nationale vlag als een nationale wapenmantel hebben, en de twee lijken misschien helemaal niet op elkaar. De vlag van Schotland (St Andrew's Cross) heeft bijvoorbeeld een witte zoutoplossing op een blauw veld, maar de koninklijke armen van Schotland hebben een rode leeuw in een dubbele tang op een goud (of) veld. Het Vaticaan heeft zijn eigen wapen. Aangezien de Papoea niet erfelijk is, tonen de inzittenden hun persoonlijke armen en die van hun kantoor. Sommige Popes kwamen uit armlastige (nobele) families; anderen hebben tijdens hun loopbaan in de kerk bewapeningsjassen aangenomen . Het laatste verwijst doorgaans naar hun levensideaal, of naar specifieke Pontificale programma's.[11] Een bekend en wijdverbreid voorbeeld van de laatste tijd was het wapen van paus Johannes Paulus II. Zijn selectie van een grote letter M (voor Mary) op zijn wapen was bedoeld om de boodschap van zijn sterke Mariaanse toewijding uit te dragen. Rooms-katholieke gedichten krijgen ook een wapen toegewezen. Een Basilica- of papalkerk krijgt ook een wapen, dat meestal op het gebouw wordt getoond. Deze kunnen worden gebruikt in landen die anders geen heraldische hulpmiddelen gebruiken. In Schotland is de Lord Lyon King of Arms strafrechtelijk bevoegd om de wapenwetten te handhaven. In Engeland, Noord-Ierland en Wales is het gebruik van wapens een kwestie van burgerlijk recht en wordt het wapenarsenaal geregeld. In verband met een geschil over de uitoefening van het gezag over de officieren van de bewapening verklaarde Arthur Annesley, 1st Earl of Anglesey, Lord Privy Seal op 16 juni 1673 dat de bevoegdheden van de graaf Marshal waren "om alle zaken te bestellen, te berechten en te bepalen die van invloed zijn op de wapens, op het recht, de eer en de chivalerie; wetten, verordeningen en statuten opstellen voor de goede regering van de wapenambtenaren; de benoeming van functionarissen voor de vacatures bij het wapencollege; de wapenambtenaren te straffen en te corrigeren voor wangedrag bij de executie van hun plaatsen". Voorts werd verklaard dat geen octrooien op wapens of tekenen van bekwaamheid mogen worden verleend en dat geen augmentatie, wijziging of toevoeging aan wapens mag plaatsvinden zonder toestemming van de graaf Marshal. Tegenwoordig wordt de term "wapen" vaak op twee verschillende manieren gebruikt. In sommige toepassingen kan het wijzen op een volledig wapenfeit of op een heraldische prestatie, die verschillende elementen omvat — meestal een krest die op een helm zit en op een schild zit; andere gemeenschappelijke elementen zijn supporters die het schild vasthouden en een motto (onder Engeland, boven Schotland). Sommige mensen gebruiken ten onrechte "wapen" of "armen" om te verwijzen naar het escutcheon (d.w.z. het schild zelf) of naar een van de verschillende design die in één schild kunnen worden gecombineerd. (Merk op dat de krest een specifiek deel is van een heraldische prestatie en dat de "crest of arms" een slechte naam hebben.) Het "wapen" wordt vaak voorzien van een mechanisme - een motto, een embleem of een ander teken dat wordt gebruikt om de drager van anderen te onderscheiden. Als een motto deel uitmaakt van de verwezenlijking, heeft het soms wat bestraffende verwijzing naar de naam van de eigenaar. Een apparaat verschilt van een badge of cognizance hoofdzakelijk omdat het een persoonlijk onderscheid is, en niet een badge die achtereenvolgens door leden van het zelfde huis wordt gedragen. Heraldry is het beroep, de studie, of de kunst om wapens te bedenken, toe te kennen en op te blazen en zich uit te spreken over kwesties van rang of protocol, zoals uitgeoefend door een wapenofficier. Heraldry is afkomstig van Anglo-Norman herald uit de Germaanse verbinding *harja-waldaz, "legercommandant". Het woord heeft in zijn algemeenheid betrekking op alle aangelegenheden die verband houden met de taken en verantwoordelijkheden van de wapenambtenaren. Aan de meesten, niettemin, is heraldry de praktijk om, lagen van wapens en badges te ontwerpen, te tonen, te beschrijven en te registreren. Historisch gezien wordt het vaak omschreven als "de kustlijn van de geschiedenis" en "de bloemkool in de tuin van de geschiedenis." De oorsprong van heraldry ligt in de noodzaak om deelnemers in de gevechtsstrijd te onderscheiden wanneer hun gezichten verborgen waren door ijzeren en stalen helmen. Uiteindelijk ontwikkelde een formeel systeem van regels zich tot steeds complexere vormen van heraldry. Het systeem van blazoning-wapens dat vandaag in Engelstalige landen wordt gebruikt, is ontwikkeld door de wapenambtenaren in de Middeleeuwen. Dit omvat een gestileerde beschrijving van het escutcheon (schild), de kreeft, en, als cadeau, supporters, mottenes, en andere insigniënten. Er zijn bepaalde regels van toepassing, zoals de tinctuur, en een goed begrip van deze regels is een sleutelelement voor de kunst van de heraldroge. De regels en de terminologie verschillen van land tot land, er waren inderdaad verschillende nationale stijlen ontwikkeld tegen het einde van de Middeleeuwen, maar er zijn een aantal aspecten die zich internationaal uitbreiden. Hoewel heraldry bijna 900 jaar oud is, is het nog steeds erg in gebruik. Veel steden in Europa en in de wereld maken nog steeds gebruik van wapens. Persoonlijk heraldry, zowel wettelijk beschermd als rechtmatig aangenomen, wordt nog steeds over de hele wereld gebruikt. Er bestaan Heraldische samenlevingen om onderwijs en begrip voor dit onderwerp te bevorderen. Monaco en-us-Monaco.ogg/ˈmɒ nkoʊ/ (help・info), officieel het Vorstendom Monaco (Frans: Principauté de Monaco Monégasque: Principatu de Múnegu Italiaans: Principato di Monaco Occitaan: Principat de Mónegue) is een kleine soevereine stadstaat in Zuid-Western Europa aan de noordelijke centrale kust van het Middellandse-Zeegebied, met een landgrens aan drie zijden alleen met Frankrijk, die ongeveer 16 km (9,9 mi) van Italië verwijderd is. Het is net iets kleiner dan 2 km², met een geschatte populatie van bijna 33.000 inwoners. Monaco is het dichtstbevolkte soevereine land ter wereld en het kleinste Franstalige land ter wereld. Een gemiddelde persoon neemt slechts 56 minuten om over de breedte van het land te lopen. Monaco is de naam van het land en ook de naam van de enige hoofdstad. Het wordt vaak beschouwd als een belastingparadijs, en veel inwoners zijn rijk en afkomstig uit derde landen, die een meerderheid van de bevolking vormen, met een percentage van ongeveer 84%.[4] Monaco is een constitutionele monarchie en een vorstendom, met prins Albert II als staatshoofd. Het Huis van Grimaldi heeft Monaco sinds 1297 geregeerd en de soevereiniteit van de staat is officieel erkend in het Frans-Monegaskverdrag van 1861. Hoewel Monaco onafhankelijk is, is de verdediging van Monaco de verantwoordelijkheid van Frankrijk. Monaco's naam komt van de nabijgelegen Fogische Griekse kolonie, in de zesde eeuw, die de Liguriërs Monoikos noemde, van de Griekse μTROCHISCHESTAND "single house", van de "single house", van de "single", van de "single" + de "basis" van de "house", die het gevoel beer dat een volk zich in een "enkele bewoning" of "gescheiden" van anderen bevindt . Een ander Grieks woord dat verband houdt met de naam van dit vorstendom is de μgrades ΗΣ, dat wil zeggen "alleen", waaruit het woord klooster en het monasticisme zijn afgeleid. Volgens een oude mythe passeerde Hercules door het Monaco-gebied en draaide ze de vorige goden weg. Als gevolg daarvan werd daar een tempel gebouwd, de tempel van Hercules Monoikos. Omdat de enige tempel van dit gebied het "Huis" van Hercules was, heette de stad Monoikos. Monaco wordt sinds 1911 bestuurd als constitutionele monarchie, waarbij de soevereine Prins van Monaco als staatshoofd fungeert. De uitvoerende macht bestaat uit een minister van Buitenlandse Zaken (het staatshoofd), die voorzitter is van een raad van bestuur met vier leden. Tot 2002 was de minister van Buitenlandse Zaken een Frans staatsburger die door de prins was benoemd uit kandidaten die door de Franse regering waren voorgedragen; sinds de grondwetswijziging in 2002 kan de minister Frans of Monegasque zijn. Krachtens de grondwet van 1962 deelt de prins zijn macht met de eenzijdige Nationale Raad (parlement). De vierentwintig leden van dit wetgevingsorgaan worden gekozen uit lijsten met algemene verkiezingen voor een periode van vijf jaar. De gemeenteraad, die uit vijftien verkozen leden bestaat en onder leiding staat van de burgemeester, heeft de leiding over de plaatselijke aangelegenheden van het vorstendom.