Narwhal onder het ijs kussen

Het bestaat uit drie narwallen, Monodon monoceros. tekst lezen, NARWHAL" verschijnt ook. Aanpassen door uw eigen extra tekst aan de achterkant toe te voegen. De narwal is verwant aan de Beluga-walvis en leeft het hele jaar door in het noordpoolgebied. Ze komen voornamelijk voor in de wateren van Groenland en Canada, zelden ten zuiden van 65° noorderbreedte. Mannetjes wegen tot 1.600 kg (3.500 lb), vrouwen wegen ongeveer 1.000 kg (2.200 lb). De grootste narwal die ooit werd gevonden woog 3.500 pond. Ze hebben de vorm van een beluga en hebben ongeveer 5 centimeter isolerend vet. Narwallen komen normaal gesproken samen in groepen van ongeveer vijf tot tien individuen. In de zomer komen verschillende groepen samen en vormen grotere aggregaties. Narwhal is afgeleid van het Oudnoorse woord nár, wat "lijk" betekent, verwijzend naar de grijsachtige, gevlekte pigmentatie van het dier, zoals die van een verdronken zeeman. De narwal is het donkerst als de jongen met de leeftijd witter worden. Het meest opvallende kenmerk van de mannelijke narwal is de enkele 2-3 meter (7-10 ft) lange twistslagtand. Het is een snijtand die aan de linkerkant van de bovenkaak uitsteekt en een linkshandige helix vormt. De wetenschappelijke naam van de narwal, Monodon monoceros, is afgeleid van "one-tooth one-horn." De slagtand kan tot 3 meter (9,8 ft) lang zijn - vergeleken met een lichaamslengte van 4-5 meter (13-16 ft) - en tot 10 kilogram wegen (22 lb). Ongeveer één op de 500 mannetjes heeft twee slagtanden, wat optreedt als de rechtersnijtand, normaal gesproken klein, ook groeit. Een vrouw narwal kan ook een slagtand produceren, maar dit gebeurt zelden, en er is een enkel geregistreerd hoesje van een vrouw met dubbele slagtanden. Men denkt dat dit gedrag hiërarchieën van sociale dominantie in stand houdt. Soms wrijven mannelijke narwallen hun slagtanden in een activiteit die 'tusking' wordt genoemd. De reden voor dit gedrag is onbekend; het kan zijn om "een jeuk te krabben," (de basis van de slagtand is meestal besmet met luizen); of slagtanden kruisen kan een vriendelijke groet zijn. De meest algemeen aanvaarde theorie voor de rol van de slagtand is vergelijkbaar met de manen van een leeuw of de staartveren van een pauw. Het kan helpen om de sociale rang te bepalen, dominantiehiërarchieën in stand te houden of jonge mannen helpen om vaardigheden te ontwikkelen die nodig zijn voor het vervullen van volwassen rollen. Narwallen zijn zelden waargenomen wanneer ze hun slagtand gebruikten voor gevechten of ander agressief gedrag of voor het breken van zee in hun arctische habitat. Narwhal gaat meestal in een rustig tempo door, ademt langzaam en rolt, maar is opmerkelijk snel als ze zich bedreigd voelen. Soms reizen ze in kleine familiegroepen en communiceren ze door middel van een grote verscheidenheid aan gekrijs, trillingen, fluitjes en klikken. Narwallen hebben een relatief beperkt en gespecialiseerd dieet. Hun prooi bestaat voornamelijk uit zwarte heilbot, poolkabeljauw, garnaal en Gonatuspijlinktvis. Andere producten die in de magen zijn aangetroffen zijn wolfvissen, lodde, schaatsen en soms rotsen, die per ongeluk zijn ingeslikt als walvissen zich in de buurt van de bodem voeden. Het is onbekend hoe de narwal zijn prooi vangt. Sommige wetenschappers geloven dat narwal hun prooi verdoofd met geluid, net als dolfijnen. Narwal vertonen seizoensgebonden migraties met een hoge getrouwheid van terugkeer naar ijsvrije zomercentra, meestal in ondiepe wateren. In de wintermaanden komen ze vooral voor in dieper water onder dik pakijs, met smalle kloven in het zee, of in de rivieren. Narwhal uit Canada en West-Groenland overwintert regelmatig in het pakijs van de Straat Davis en de Baffinbaai langs de continentale helling met minder dan 5% open water en een hoge dichtheid van zwarte heilbot. Voeding in de winter is verantwoordelijk voor een veel groter deel van de energieopname van narwallen dan in de zomer en, als mariene roofdieren, zijn ze uniek in hun succesvolle exploitatie van diepzee-arctische ecosystemen. Het meest opvallend van hun aanpassingen is het vermogen om diepe duiken uit te voeren. Wanneer de narwallen op hun overwinteringsgebied enkele van de diepste duiken maken die ooit zijn geregistreerd voor een zeezoogdier, duiken ze tot minstens 800 meter (2400 voet) 15 keer per dag met veel duiken die 1500 meter (4500 voet) bereiken. Duiken naar deze dieptes duren ongeveer 25 minuten, inclusief de tijd die aan de onderkant wordt doorgebracht en de transit naar beneden en terug van het oppervlak. In de ondiepere zomerweiden duiken narwallen tot dieptes tussen de 30 en 300 meter (90-900 voet). De enige roofdieren van narwallen naast de mens zijn polaire beren en orka's. Inuit mogen legaal op deze walvissoort jagen om in hun levensonderhoud te voorzien. Het noordelijke klimaat biedt weinig voeding in de vorm van vitamines die alleen kunnen worden verkregen door de consumptie van zeehonden, walvissen en walrus. Bijna alle delen van de narwal, vlees, huid, blubber en organen, worden geconsumeerd. Mattak, het woord voor rauwe huid en blubber, wordt beschouwd als een delicatesse, en de botten worden gebruikt voor gereedschap en kunst. Op sommige plaatsen in Groenland zoals Qaanaaq, worden traditionele jachtmethoden gebruikt, en walvissen worden harpoon van handgemaakte kajaks. In andere delen van Groenland en Noord-Canada worden hogesnelheids- en jachtgeweren gebruikt. Hoewel de populaties stabiel lijken, wordt de narwal als bijzonder kwetsbaar voor klimaatverandering beschouwd vanwege een smalle geografische spreiding en speciale voeding. Narwallen die in gevangenschap zijn gebracht sterven meestal snel. In Inuitlegenden werd de slagtand van de narwal gecreëerd toen een vrouw met een harpoen touw om haar middel werd gebonden, de oceaan in werd gesleurd nadat de harpoen een grote narwal had geraakt. Ze werd zelf getransformeerd in een narwal en haar haar, dat ze droeg in een gedraaide knoop, werd de karakteristieke narwalvisslagtand. Sommige middeleeuwse Europeanen geloofden dat narwale slagtanden de hoorns waren van de legendarische eenhoorn. Omdat deze hoorns werden beschouwd als magische krachten, zoals het vermogen om gif en melancholie te genezen, konden Vikingen en andere handelaren uit het noorden ze verkopen voor een veelvoud van hun gewicht in goud. De slagtanden werden gebruikt om bekers te maken waarvan werd gedacht dat ze elk gif dat in de drink zou zijn gegleden, zouden ontkrachten. Tijdens de 16e eeuw ontving koningin Elizabeth een gebeeldhouwde en met juwelen getooide narwalslagtand voor £10.000—de kosten van een kasteel (ongeveer £1,5—2,5 miljoen in 2007. De waarheid van de oorsprong van de slagtand ontwikkelde zich geleidelijk tijdens de Eeuw van Exploratie, toen ontdekkingsreizigers en natuuronderzoekers de arctische gebieden zelf begonnen te bezoeken. In 1555 publiceerde Olaus Magnus een tekening van een visachtig wezen met een hoorn op zijn voorhoofd, waardoor het correct werd geïdentificeerd als een "Narwal".