Nationaal Park Zion 1938 Springdale Utah

Een belangrijk kenmerk van het 229-vierkante mijl (593 km2) park is Zion Canyon, 15 mijl (24 km) lang en tot een halve mijl (800 m) diep, doorgesneden door de roodachtige en beige Navajo-zandsteen aan de Noordvork van de Maagd. De unieke geografische ligging van het park en de verscheidenheid aan leefgebieden in het park van Colorado, het Grote Bassin en de Mojave-woestijn maken een ongewone plant en dierendiversiteit mogelijk. In de vier levenszones van het park leven een groot aantal soorten plant, 289 vogelsoorten, 75 zoogdieren (waaronder 19 vogelsoorten) en 32 reptielen: woestijn, oevers, bossen en naaldbossen. Vaak voorkomende planten zijn: katoenhout, Cactus, Datura, Juniper, Pine, Boxelder, Sagebrush, yucca en diverse wilgen. De opmerkelijke megafauna omvat bergleeuwen, muilherten, en Golden Eagles, samen met de opnieuw geïntroduceerde Californische domoren en Bighorn Sheep. De menselijke bewoning in het gebied begon ongeveer 8.000 jaar geleden met kleine familiegroepen van inheemse Amerikanen; de halfnomadische Basketmaker Anasazi (300 CE) is afkomstig uit een van deze groepen. Op haar beurt ontwikkelde de Amerikaanse Maagd Anasazi-cultuur (500 CE) zich als de Basketmakers zich in permanente gemeenschappen vestigden. Een andere groep, de Parowan Fremont, woonde ook in het gebied. Beide groepen gingen weg van 1300 en werden vervangen door de parrusits en verschillende andere subtribes in het zuidelijk deel van de Paiute. Het canyon werd ontdekt door Mormons in 1858 en werd in de vroege jaren '60 door dezelfde groep afgewikkeld. In 1909 noemde het Amerikaanse President William Howard Taft het gebied een Nationaal Monument ter bescherming van het canyon, onder de naam Mukuntuwep National Monument. In 1918 veranderde de waarnemend directeur van de pas opgerichte National Park Service echter de naam van het park in Zion, omdat de oorspronkelijke naam plaatselijk niet populair was. Zion is een oud Hebreeuws woord dat een toevluchtsoord of toevluchtsoord betekent. Het Congres van de Verenigde Staten heeft op 19 november 1919 het monument als nationaal park opgericht. Het Kolob-gedeelte werd in 1937 uitgeroepen tot een apart Zion National Monument (Zion National Monument), maar werd in 1956 in het park opgenomen. De geologie van het gebied Zion en Kolob omvat 9 formaties die samen 150 miljoen jaar voornamelijk sedimentatie van mesozoïsche leeftijd vertegenwoordigen. In verschillende periodes in die tijd waren warme, ondiepe zeeen, stromen, vijvers en meren, uitgestrekte woestijnen en droge, bijna-landelijke omgevingen het gebied. Met de aanleg van het Colorado Plateaus werd de regio 13 miljoen jaar geleden opgeheven. De toeristische auto's kunnen tegen de zomer van 1917 de Zion Canyon bereiken. De eerste bezoeker in Zion Canyon, Wylie Camp genaamd, werd in datzelfde jaar gevestigd als een tentenkamp. De Utah Parks Company, een dochteronderneming van de Union Pacific Railroad, verwierf Wylie Camp in 1923, en bood tien-daagse rail/busreizen aan Zion, nabij Bryce Canyon, Kaibab, en de noordrand van de Grand Canyon. Het Zion Lodge-complex werd in 1925 gebouwd op het terrein van het Wylie-tentenkamp. Architect Gilbert Stanley Underwood ontwierp Zion Lodge (foto) in de "Rustic Style" en de Utah Parks Company financierde de bouw. Hoofdartikel: Historische gebouwen en structuren van het nationale park Zion De werkzaamheden aan de Zion-Mount Carmel Highway zijn in 1927 begonnen om een betrouwbare toegang mogelijk te maken tussen Springdale en de oostzijde van het park. De weg die in 1930 werd geopend en de parkeergelegenheid en het verkeer in het gebied stegen sterk. Het beroemdste kenmerk van de snelweg is de 1,1-mijl (1,8 km) Zion - Mt. Carmel Tunnel, met zes grote ramen die door de enorme zandsteenklif zijn gesneden.