Nationaal zegel van de Marshalleilanden

De Marshalleilanden, officieel de Republiek der Marshalleilanden (Marshallees: Aolepān Aorōkin M̧ajeboeking), is een eilandengroep in de Stille Oceaan. Geografisch gezien maakt het land deel uit van de grotere eilandengroep van Micronesië, met een bevolking van 68.480 mensen verspreid over 24 laaggelegen koraalatollen, bestaande uit 1.156 individuele eilanden en eilandjes. De eilanden delen maritieme grenzen met de Federale Staten van Micronesia in het westen, Wake Island in het noorden, Kiribati in het zuidoosten en Nauru in het zuiden. Het dichtstbevolkte atol is Majuro, dat ook als hoofdstad fungeert. Micronesische kolonisten vestigden zich in het 2e millennium v.Chr. geleidelijk aan op de Marshalleilanden, waarbij navigatie tussen de eilanden mogelijk werd gemaakt met behulp van traditionele stokkaarten. Eilanden in de archipel werden voor het eerst ontdekt door Europeanen in de jaren 1520, met de Spaanse ontdekkingsreiziger Alonso de Salazar die een atol zag in augustus 1526. Andere expedities door Spaanse en Engelse schepen volgden, waarbij de huidige naam van de eilanden afkomstig was van de Britse ontdekkingsreiziger John Marshall. De eilanden werden in 1874 erkend als deel van Spaans-Indië, werden in 1884 verkocht aan Duitsland en in 1885 werden ze onderdeel van Duits-Nieuw-Guinea. Het Japanse Keizerrijk bezette de Marshalleilanden in de Eerste Wereldoorlog, die later in 1919 door de Volkenbond werden samengevoegd met andere voormalige Duitse gebieden om het South Pacific Mandaat te vormen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden de eilanden veroverd door de Verenigde Staten tijdens de Gilbert- en Marshalleilanden-veldtocht. Samen met andere eilanden in de Stille Oceaan werden de Marshalleilanden samengevoegd tot het door de Verenigde Staten bestuurde trustgebied van de eilanden in de Stille Oceaan. In 1979 werd zelfbestuur bereikt en in 1986 volledige soevereiniteit, onder een pact van vrije associatie met de Verenigde Staten.