Originele titanische vintage poster 1912 briefpapier

De naam Titanic was afgeleid van de Griekse mythologie en betekende gigantisch. De RMS Titanic, gebouwd in Belfast, Ierland, in het Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Ierland (zoals toen bekend), was de tweede van de drie zeelui van de Olympische klasse — de eerste was de RMS-Olympische en de derde was de HMHS Britannic[5]. Zij waren verreweg de grootste schepen van de vloot van de Britse scheepvaartmaatschappij White Star Line, die in 1912 29 stuks en aanbestedingen omvatte[6]. De drie schepen hadden hun oorsprong in een discussie medio 1907 tussen de voorzitter van de White Star Line, J. Bruce Ismay, en de Amerikaanse financier J. P. Morgan, die zeggenschap had over de moedermaatschappij van de White Star Line, de International Mercantile Marine Co. (IMM). De White Star Line stond voor een steeds grotere uitdaging van de belangrijkste rivalen Cunard, die onlangs de Lusitania en de Mauretania — de snelste passagiersschepen die toen in gebruik waren — en de Duitse lijnen Hamburg America en Norddeutscher Lloyd op de markt hadden gebracht. Ismay gaf de voorkeur aan concurrentie op maat in plaats van snelheid en stelde voor om een nieuwe klasse van lijnvaartmaatschappijen te bestellen die groter zou zijn dan alles wat er al eerder was gebeurd, en die tevens het laatste woord in comfort en luxe zou zijn[7]. De maatschappij heeft een verbetering van hun vloot nagestreefd, voornamelijk als reactie op de giganten van de Cunard, maar ook ter vervanging van hun oudste paar passagiersschepen die nog in dienst waren, namelijk het SS Teutonic van 1889 en het SS Majestic van 1890. Teutonic werd vervangen door Olympic, terwijl Majestic werd vervangen door Titanic. Majestic zou na het verlies van Titanic weer op haar oude plek worden teruggebracht op White Star's New York service[8]. De schepen werden gebouwd door de scheepsbouwers Harland en Wolff, die al sinds 1867 een relatie hadden met de White Star Line[9]. Harland en Wolff kregen veel speelruimte bij het ontwerpen van schepen voor de White Star Line; de gebruikelijke aanpak was dat deze laatste een algemeen concept schetste dat de eerste zou weghalen en in een scheepsontwerp zou veranderen. De kosten stonden relatief laag op de agenda en Harland en Wolff kregen toestemming om de nodige uitgaven aan de schepen te doen, plus een winstmarge van 5 %[9]. In het hoesje van de schepen van de Olympische klasse werd een bedrag van £ 3 miljoen (£ 250 miljoen in geld van 2015) overeengekomen voor de eerste twee schepen, plus "extras to contract" en de gebruikelijke vergoeding van vijf procent[10]. Harland en Wolff zetten hun vooraanstaande ontwerpers op om te werken aan het ontwerpen van de vaartuigen van de Olympische klasse. Het ontwerp werd gecontroleerd door Lord Pirrie, een directeur van Harland en Wolff en de White Star Line; marinearchitect Thomas Andrews, de directeur van Harland en de ontwerpafdeling van Wolff; Edward Wilding, de adjunct van Andrews die verantwoordelijk is voor de berekening van het ontwerp, de stabiliteit en de trim van het schip; en Alexander Carlisle, de directeur-generaal van de scheepswerf en algemeen directeur[11]. De verantwoordelijkheden van Carlisle omvatten de decoraties, de uitrusting en alle algemene regelingen, met inbegrip van de uitvoering van een efficiënt ontwerp voor reddingsboten.[a] Op 29 juli 1908 presenteerden Harland en Wolff de tekeningen aan J. Bruce Ismay en andere managers van White Star Line. Ismay keurde het ontwerp goed en ondertekende twee dagen later drie "akten van overeenstemming", waarmee de aanvang van de bouw werd toegestaan[14]. Op dit punt had het eerste schip — dat later Olympisch werd — geen naam, maar werd bedoeld eenvoudig als "Nummer 400", aangezien het Harland en Wolff's vierhonderdste romp waren. Titanic was gebaseerd op een herziene versie van hetzelfde model en kreeg het nummer