Propaganda Poster "Herinner België" WWWII Vierkante Button 5,1 Cm

Propaganda-Poster De verkrachting van België (4 augustus tot september 1914) was een reeks Duitse oorlogsmisdaden in de eerste maanden van de Eerste Wereldoorlog. De neutraliteit van België werd in 1839 door Pruisen gegarandeerd. Duitsland aanvaardde de diplomatieke verplichtingen van Rusland en bood aanvullende garanties in 1871 en op de Haagse Conferentie in 1907. In het Duitse oorlogsplan, het zogenaamde Schlieffen-plan, werd echter geëist dat Duitsland deze neutraliteit zou schenden om het Franse leger, dat in Oost-Frankrijk is geconcentreerd, te verlaten. De Duitse bondskanselier Theobald von Bethmann Hollweg wees het Verdrag van Londen van 1839 af als een loutere "papierschroot". De Duitse troepen, die bang waren voor Belgische guerrillastrijders, of francs-tireurs, verbranden huizen en executeerden burgers in heel Oost- en Midden-België, waaronder Aarschot (156 doden), Andenne (211 doden), Tamines (383 doden) en Dinant (665 doden). Onder de slachtoffers bevonden zich vrouwen en kinderen. Op 25 augustus 1914 hebben de Duitsers de stad Leuven verwoest, de bibliotheek van de universiteit met 230.000 boeken verbrand, waarbij 248 inwoners omkwamen en de hele bevolking, 42.000, gedwongen werd te evacueren. Deze acties hebben een wereldwijde veroordeling opgeleverd. Horn en Kramer leggen deze misdaden uit: De bron van de collectieve fantasie van de volksoorlog en van de harde represailles waarmee het Duitse leger (tot op het hoogste niveau) heeft gereageerd, zijn terug te vinden in de herinnering aan de Frans-Pruisische oorlog van 1870-1, toen de Duitse legers inderdaad te maken kregen met onregelmatige Republikeinse soldaten (of francs-tireurs), en in de manier waarop het spookbeeld van de betrokkenheid van de burgers bij de oorlog zich afspeelt het ritme deed de ergste angst rijzen voor een democratische en revolutionaire wanorde voor een conservatieve officier van justitie . Terwijl sommige burgers tijdens de openingsdagen van de oorlog op Duitse troepen hebben gevuurd, heeft het Duitse witboek (Die völkerkerswidrige Führung des belgischen Volkskriegs) slechts twee keer bij naam genoemd, beide ten onrechte. Er waren geen rechtmatige processen of krijgsraden. Geen van de duizenden naar Duitsland uitgezette Belgische burgers is ooit beschuldigd van enige misdaad. Er zijn goede aanwijzingen dat het Duitse leger ernaar streefde burgers te terroriseren om een snelle doortocht door België te verzekeren en sabotage tegen de aanvoerlijnen te voorkomen. Op sommige plaatsen, met name in Liege, Andenne en Leuven, is er bewijs dat het geweld tegen burgers met voorbedachten rade is gepleegd.