S Rozhdestvom - Aurora Borealis Feestdagen Kaart

Een veelkleurige, fractal weergave van het noorderlicht, bovenop een digitaal schilderij van met sneeuw bedekte bergen. "S Rozjdestvom" verschijnt in het rood. Het noorderlicht (Aurora borealis) is vernoemd naar de Romeinse godin van de dageraad, Aurora, en de Griekse naam voor de noordenwind, Boreas. Veel culturele groepen hebben legendes over de lichten. In de middeleeuwen werden de uitingen van het gehoor gezien als voorbode van oorlog of hongersnood. De Maori of New Zealand geloofde met veel Noord-Europeanen en Noord-Amerikanen dat de lichten reflecties waren van fakkels of kampvuren. De Menomine-indianen van Wisconsin geloofden dat de lichten de locatie van manabai's werk (reuzen) aangaven, die de geesten waren van grote jagers en vissers. De Inuit van Alaska geloofden dat de lichten de geesten waren van de dieren die ze bejaagden: de zeehonden, zalm, herten en de Beluga walvissen. Andere inheemse volken geloofden dat de lichten de geesten van hun volk waren. Het verband tussen het noorderlicht en zonnevlekactiviteit werd al in 1880 vermoed. Bedankt van onderzoek dat sinds de jaren vijftig is uitgevoerd, we weten nu dat elektronen en protonen van de zon op de 'zonnewind' naar de aarde worden geblazen. (Nota: 1957-58 was Internationaal Geofysisch Jaar en de atmosfeer werd uitgebreid bestudeerd met ballonnen, radar, raketten en satellieten. Raketonderzoek wordt nog steeds uitgevoerd door wetenschappers bij Poker Flats, een faciliteit onder leiding van de Universiteit van Alaska bij Fairbanks. De temperatuur van de atmosfeer van de zon is miljoenen graden. Bij deze temperatuur komen botsingen tussen gasmoleculen regelmatig voor en zijn explosief. Vrije elektronen en protonen worden door de rotatie van de zon uit de atmosfeer gegooid en ontsnappen door gaten in het magnetisch veld. Ze worden naar buiten gedragen in de zonnewind, de geladen deeltjes worden grotendeels afgebogen door het magnetisch veld van de aarde. Het magnetisch veld van de aarde is echter zwakker op beide polen en daarom komen sommige deeltjes in de atmosfeer terecht en botsen ze met gasdeeltjes in de hogere lagen (thermosfeer). Deze botsingen zenden licht uit dat we zien als de dansende lichten van het noorden (en het zuiden). De meeste aurorae komen voor in een band die bekendstaat als de aurorale zone, die typisch 3° tot 6° in de breedte en op alle lokale tijden of lengtegraden is. De aurorale zone bevindt zich tussen 10° en 20° van de magnetische pool die wordt gedefinieerd door de as van de magnetische dipool van de aarde. Tijdens een geomagnetisch storm zal de aurorale zone zich uitbreiden naar lagere breedtegraden. Het diffuse aurora is een karakteristieke gloed in de lucht die zelfs op een donkere nacht niet zichtbaar is voor het oog en die de omvang van de aurorale zone bepaalt. De discrete aurora zijn scherp gedefinieerde kenmerken binnen het diffuse aurora die variëren in helderheid van slechts nauwelijks zichtbaar aan het blote oog tot helder genoeg om 's nachts een krant te lezen. Discrete aurorae worden meestal alleen waargenomen in de nachtelijke hemel omdat ze zo helder zijn als de zonovergoten hemel. Aurorae komen soms ten oosten van de aurorale zone voor als diffuse vlekken of bogen (polaire petten bogen), die over het algemeen niet zichtbaar zijn voor het blote oog. Omdat het verschijnsel zich voordoet in de buurt van de magnetische polen, zijn noorderlichten gezien tot in het zuiden van New Orleans op het western halfrond, terwijl vergelijkbare locaties in het oosten nooit de mysterieuze lichten ervaren. De beste plaatsen om de lichten te bekijken (in Noord-Amerika) zijn echter de noordwestelijke delen van Canada, met name de Yukon, Nunavut, Northwest Territories en Alaska. Ook zijn er aurorale displays te zien boven de zuidelijke punt van Groenland en IJsland, de noordelijke kust van Noorwegen en over de kustwateren ten noorden van Siberië. Zuidelijke aurora's worden niet vaak gezien omdat ze zich in een ring rond Antarctica en de zuidelijke Indische Oceaan bevinden. Auroral displays verschijnen in vele kleuren. Kleurvariaties zijn het gevolg van het type gasdeeltjes dat botst. De meest voorkomende aurorale kleur, een bleke geelgroene kleur, wordt geproduceerd door zuurstofmoleculen die zich ongeveer 60 mijl boven de aarde bevinden. Zeldzame, volledig rode aurora's worden geproduceerd door zuurstof op grote hoogte, tot 200 mijl. Stikstof produceert blauwe of paarsrode aurora. De lichten verschijnen in vele vormen van vlekken of verspreide lichtwolken tot wimpels, bogen, kabbelende gordijnen of schietende stralen die de lucht oplichten met een griezelige gloed. Gordijn-achtige structuren shows veldlijnen in het aardmagnetisch veld. De aurora's die het resultaat waren van het "grote geomagnetische storm" op zowel 28 augustus als 2 september 1859 worden beschouwd als de meest spectaculaire in de recente geschiedenis. Volgens de New York Times was de aurora in Boston op vrijdag 2 september 1859 "zo briljant dat om ongeveer een uur gewone afdrukken gelezen konden worden door het licht". Men denkt dat het noorderlicht is geproduceerd door een van de meest intense uitwerpselen van de coronale massa in de geschiedenis, zeer dicht bij de maximale intensiteit die de zon zou kunnen produceren. Het is ook opmerkelijk voor het feit dat het de eerste keer is dat de verschijnselen van aurorale activiteit en elektriciteit ondubbelzinnig met elkaar verbonden waren. Dit inzicht werd niet alleen mogelijk gemaakt door wetenschappelijke magnetometermetingen van het tijdperk, maar ook door het feit dat een aanzienlijk deel van de 125.000 mijl (201.000 km) telegraaflijnen die toen in gebruik waren, gedurende vele uren aanzienlijk verstoord waren in het hele storm. Sommige telegraaflijnen lijken echter van de juiste lengte en oriëntatie te zijn geweest om een voldoende geomagnetisch geïnduceerde stroom uit het elektromagnetische veld op te wekken om continue communicatie met de uitgeschakelde stroomvoorzieningen van de telegraafoperator mogelijk te maken. Zowel Jupiter als Saturnus hebben magnetische velden die veel sterker zijn dan die van de Aarde (de kracht van Jupiters equatoriale veld is 4,3 gauss, vergeleken met 0,3 gauss voor de Aarde), en beide hebben grote stralingsgordels. Aurora's zijn op beide waargenomen, het duidelijkst met de Hubble-ruimtetelescoop. Uranus en Neptunus hebben ook auroras.