Shakespeare Sonnet 71 (LXXI) op het perkament Mok

Wat zou het leven zijn zonder poëzie in het algemeen - of Shakespeare in het bijzonder? Enige tijd geleden besloot ik producten te maken met Shakespeare sonnets, maar ik voelde dat mijn ontwerp toentertijd een beetje onvervuld was, dus heb ik het een beetje vernieuwd naar iets meer voor mij. Traditioneel maar origineel. De achtergrond is een parktextuur die ik een tijdje terug maakte, en ik vond ook een kalligrafisch lettertype voor het dat het bijna unieke kenmerk heeft van zowel historische zwaartekracht als moderne leesbaarheid. Het is duidelijk dat er veel sonetten door moeten, dus als je dit ontwerp leuk vindt, maar je favoriete werk niet kan vinden op de bard die er al in zit, stuur me dan een e-mail op mail@galleryhakon.com om me het te laten weten en ik kom er meteen aan. Dit is sonnet 71 (LXXI), dat luidt: Niet meer rouwen om me als ik dood ben dan hoor je de surly sullen bell Geef de wereld een waarschuwing dat ik gevlucht ben Van deze levendige wereld met de meest beschaafde wormen naar de put: Als je deze lijn leest, onthoud dan niet de hand die het heeft geschreven, want ik hou van je, dat ik in je gedachten vergeten zou zijn, als je aan mij zou denken dan zou je wakker moeten maken. O! Als je naar dit versum kijkt, als ik me misschien heb verdikt met klei, doe dan niet zo veel als mijn slechte naam repeteert. Maar laat je liefde zelfs met mijn leven afnemen. Lest de wijze wereld je moeder in moet kijken, en je met me mokken nadat ik weg ben.