Sint-Padre Pio-pinda-snowflake Tin Sneeuwvlok Ornament

kerstboomversiering van Saint Padre Pio. Padre Pio is geboren op 25 mei 1887 in Pietrelcina, Italië, een kleine stad in Zuid-Italië. Zijn ouders waren Grazio Mario Forgione (1860-1946) en Maria Guiseppa de Nunzio Forgione (1859-1929). De volgende dag werd hij in de nabijgelegen Castle Church gedoopt met de naam van zijn broer Francesco, die in de vroege kindertijd is overleden. Andere kinderen in de familie waren een oudere broer, Michele; drie jongere zussen : Felicita, Pellegrina en Grazia; en twee kinderen die als zuigeling zijn overleden. Religie was het centrum van het leven voor zowel Pietrelcina als de familie Forgione. De stad heeft het hele jaar lang veel gevierd ter ere van verschillende heiligen en de bel in de Castle Church werd niet gebruikt om het uur te bellen, maar voor de dagelijkse spreektijd. Vrienden hebben de familie Forgione omschreven als "de God-is-alles-mensen", omdat ze de Daily Mass bijwoonden, de Rosary nachts bidden en drie dagen per week nuchter zijn van vlees ter ere van onze dame van Mt. Carmel. Hoewel de grootouders van Padre Pio en de ouders niet konden lezen en schrijven, memoriseerden zij de Heilige Schrift en vertelden de verhalen van de bijbel van de kinderen. Het was in deze mooie familieruimte dat de zaden van Faith werden opgekweekt in Padre Pio. Vanaf zijn vroege jeugd was het duidelijk dat Padre Pio een diepe piemonte had. Toen hij vijf jaar oud was, heeft hij zich plechtig tot Jezus verbonden. Hij zong graag hymns, speelde een kerk en wilde liever alleen zijn waar hij kon lezen en bidden. Als volwassene merkte Padre Pio op dat hij zich in zijn jongere jaren had bekeerd tot Jezus, de Madonna, zijn beschermengel, en dat hij aanvallen van de duivel had ondergaan. De ouders van Padre Pio leerden voor het eerst dat hij in 1897 priester wilde worden. Een jonge Capuchin friar was op zoek naar donaties op het platteland. Padre Pio werd aangetrokken tot dit spirituele man en vertelde zijn ouders: "Ik wil een friet zijn... met een baard." Zijn ouders reisden naar Morcone, een gemeenschap van dertien mijl ten noorden van Pietrelcina, om te onderzoeken of de frietjes geïnteresseerd zouden zijn in hun zoon. De Capuchins waren geïnteresseerd, maar Padre Pio had meer onderwijs nodig dan zijn drie jaar openbare opleiding. Om de privé-leraar te financieren die Padre Pio moest opleiden, ging zijn vader naar Amerika om werk te vinden. In die tijd werd hij bevestigd (27 september 1899), bestudeerd met tutoren en volbracht hij de voorwaarden voor toegang tot de Capuchin-orde. Toen hij 15 was, nam hij op 22 januari 1903 de Habit van de Orde van de Vrienden van Kaapverdië. Op de dag van zijn investituur nam hij de naam van Pio ter ere van Saint Pius V, de beschermheilige van Pietrelcina, en heette hij Fra, voor de broer, tot zijn primorele opdracht. Een jaar later, op 22 januari 1904, kende Fra Pio voor het altaar en maakte hij zijn eerste beroep van de Evangelische Raad van Armoede, Geestesheid en Bedience. Toen reisde hij met oxcart naar de zeventiende-eeuwse vriend van St. Francis van Assisi en begon hij zes jaar studie voor het priesterschap en zette zijn ontwikkeling in het gemeenschapsleven voort naar het beroep van zijn plechtige geloften. Na drie jaar tijdelijk beroep nam Padre Pio in 1907 zijn laatste geloften in. Toen op 10 augustus 1910, kwam de verwachte dag eindelijk aan. De drieëntwintig jaar oude Fra Pio werd door aartsbisschop Paolo Schinosi in de kathedraal van Benevento veroordeeld tot priester. Vier dagen later vierde hij zijn eerste Mass in de parochie van Onze Vrouw van de Angels. Binnen een maand na zijn ordinatie (7 september 1910), toen Padre Pio in de Piana Romana prees, leken Jezus en Mary tegen hem en gaven hem de wonden van Christus, de Stigmata. Voor de dokters van Padre Pio zorgden de wonden voor veel verwarring. Hij vroeg Jezus om "de ergernis" weg te nemen, en voegde daaraan toe: "Ik wil lijden, zelfs om te sterven van het lijden, maar allemaal in het geheim." De wonden gingen weg en het supernatuurlijke leven van Padre Pio bleef geheim...voor een tijdje. Op 28 november 1911 werd Padre Agostino, een hedendaags, vriend en vertrouweling, geadviseerd dat Padre Pio ziek was. Hij rende naar Padre Pio's kamer om voor hem te zorgen. Padre Agostino observeerde wat hij als een stervend man beschouwde en haastte zich naar de kapel om te bidden. Toen hij klaar was met bidden, keerde hij terug naar Padre Pio's kamer en vond zijn vriend alert en vol vreugde. Dit was het begin van de gedocumenteerde ambassades van Padre Pio - die allemaal "verfrissend, theologisch correct en diep verliefd op God waren. "Als gevolg van de aanhoudende slechte gezondheid van Padre Pio werd hij naar huis gestuurd om zich te herstellen en werd hij van eind 1911 tot eind 1916 van zijn religieuze gemeenschap gescheiden. In die tijd was het volgens de Capuchin-grondwet nodig dat een vriend die wegens ziekte naar huis werd gestuurd, zijn leven zo lang mogelijk moest houden. Padre Pio deed dit. Hij zei Mass en leerde school. Op 4 september 1916 werd Padre Pio gelast om terug te keren naar zijn leven in de gemeenschap en werd hij toegewezen aan San Giovanni Rotondo, een landbouwgemeenschap in het Gargano-gebergte. Onze dame van Grace Capuchin Friary was ongeveer een mijl van de stad en was niet gemakkelijk te bereiken. De Capuchins hadden een reputatie voor hun heiligheid en eenvoudig leven. Toen Padre Pio deel werd van de gemeenschap bij Our Lady of Grace, waren er zeven frietjes. Met het uitbreken van de oorlog bleven er slechts drie frieten bij Our Lady of Grace; de andere werden geselecteerd voor militaire dienst . In het begin was het zijn taak om les te geven aan het seminarie en de spirituele directeur van de studenten te zijn. Hij heeft zijn vrije tijd doorgebracht met het lezen van de Bijbel en het afhandelen van correspondentie. Toen een andere friet in dienst werd genomen, werd Padre Pio de leiding van het college.