Sor Juana a los 15 años J. Sánchez Fine Art Poster

Sor Juana Inés de la Cruz, J. Sánchez, 1666. Eigematigd op doek. Sor Juana Inés de la Cruz (12 november 1651 - 17 april 1695) was een zelfonderwijzende wetenschapper en dichter van de Barokse school, en Hieronymite nun of New Spain. Hoewel ze in een koloniaal tijdperk leefde toen Mexico deel uitmaakte van het Spaanse Rijk, wordt ze vandaag beschouwd als zowel een Mexicaanse schrijver als een contribuant aan de Spaanse Golden Age. Ze staat aan het begin van de geschiedenis van Mexicaanse literatuur in het Spaans. Ze leerde lezen en schrijven op de leeftijd van drie jaar. Tegen haar vijfde zou ze rekeningen kunnen doen. Op haar achtste was ze een gedicht op de Eucharist. Door adolescentie had ze de Griekse logica beheerst, en op haar dertiende gaf ze Latijn aan jonge kinderen. Ze leerde ook de Aztec-taal van Nahuatl en schreef enkele korte gedichten in die taal. In 1664, 16 jaar oud, werd Juana naar Mexico-stad gestuurd. Ze vroeg haar moeder toestemming om zich als mannelijke student te verbergen zodat ze de universiteit kon betreden. Ze mocht dit niet doen, ze zette haar studie privé voort. Ze kwam onder toezicht van de Vicereine Leonor Carreto, echtgenote van de Viceroy Antonio Sebastián de Toledo. De viceroie, die het leren en de intelligentie van deze 17-jarige wilde testen, nodigde verscheidene theologen, juristen, filosofen en dichters uit voor een bijeenkomst, tijdens welke ze onvoorbereid veel vragen moest beantwoorden en verschillende moeilijke punten over verschillende wetenschappelijke en literaire onderwerpen moest uitleggen. De manier waarop ze zichzelf vrijsprak verbaasde het hele cadeau en vergrootte haar reputatie enorm. Haar literaire prestaties hebben haar beroemd gemaakt in heel New Spanje. Ze was zeer bewonderd in de viceregiale rechtbank en weigerde verschillende huwelijksvoorstellen. In 1667 kwam ze het klooster van St. Joseph binnen, een gemeenschap van de gedescalcineerde Carmelietnonnen, als postulant. Ze koos ervoor om die Orde niet in te voeren, en later, in 1669, ging ze het klooster in van de Hiëmonitische nonnen. Ze is overleden na een ministeriële bijeenkomst in andere nonnen die tijdens een pest waren getroffen, op 17 april 1695. Haar meest populaire gedicht is Hombres necios (domme mannen), een aanval op mannen voor hun gedrag jegens vrouwen - proberen ze te verleiden, ze dan koud te noemen als ze worden afgewezen en vrouwen verliezen als ze meegeven.