Sor Juana een los 15 años J. Sanchez Fine Art. Kaart

Sor Juana Inés de la Cruz, J. Sanchez, 1666. De tempera van het ei op canvas. Sor Juana Inés de la Cruz (12 November 1651 - 17 April 1695), was een self-taught geleerde en een dichter van de Barokke school, en een non Hieronymite van Nieuw Spanje. Hoewel zij in een koloniale era leefde toen Mexico deel van het Spaanse Imperium uitmaakte, wordt zij beschouwd vandaag zowel als een Mexicaanse schrijver als een medewerker aan de Spaanse Gouden Leeftijd, en zij bevindt zich aan het begin van de geschiedenis van Mexicaanse literatuur in de Spaanse taal. Zij leerde op de leeftijd van drie te lezen en te schrijven. Door leeftijd vijf, kon zij naar verluidt rekeningen doen. Op leeftijd acht, stelde zij een gedicht op het Avondmaal samen. Door adolescentie, had zij Griekse logica beheerst, en op leeftijd dertien onderwees zij Latijn aan jonge kinderen. Zij leerde ook de Azteekse taal van Nahuatl, en schreef sommige korte gedichten in die taal. In 1664, op de leeftijd van 16, werd Juana gestuurd om in Mexico-City te leven. Zij vroeg de toestemming van haar moeder om als mannelijke student te vermommen zodat zij de universiteit kon daar ingaan. Mogend niet dit doen, persoonlijk zette zij haar studies voort. Zij kwam onder het onderricht van Vicereine Leonor Carreto, vrouw van de Onderkoning Antonio Sebastián DE Toledo. De onderkoning, die het leren en de intelligentie van deze 17 éénjarigen wensen te testen, nodigde verscheidene theologen, juristen, filosofen, en dichters aan een vergadering uit, waarin zij moest antwoorden en, onvoorbereid, vele vragen, verscheidene moeilijke punten verklaren over diverse wetenschappelijke en literaire onderwerpen. De manier waarin zij zich ontsloeg verbaasde al cadeau, en verhoogde zeer haar reputatie. Haar literaire verwezenlijkingen slaen haar bekendheid in heel Nieuw Spanje op. Zij werd veel bewonderd in het viceregal hof, en daalde verscheidene voorstellen van huwelijk. In 1667, ging zij het Klooster van St. Joseph, een gemeenschap van de Ongeschoeide Carmelite nonnen, als postulant in. Zij verkoos om die Orde niet in te gaan, en recenter, in 1669, ging zij het klooster van de nonnen Hieronymite in. Zij stierf na het toedienen aan andere nonnen getroffen tijdens een plaag, op 17 April 1695. Haar populairste gedicht is necios Hombres (dwaas man), een aanval op man voor hun gedrag naar vrouwen - proberend om hen te verleiden, dan roepend hen koude als zij verworpen en losse vrouwen zijn als de vrouwen toegeven.