Sprookje prinses magneet

Een Edmund Dulac boekillustratie voor het sprookje, "De prinses en de erwt" van Hans Christelijk Andersen. Hij was een populaire Franse boekillustrator in de "Gouden Eeuw van Illustratie". Dit afbeelding is in zeer hoge resolutie gedaan. Hier is het korte verhaal hieronder! Er was eens een prins die met een prinses wilde trouwen, maar ze zou een echte prinses moeten zijn. Hij reisde de hele wereld af om er een te vinden, maar nergens kon hij krijgen wat hij wilde. Er waren genoeg prinsessen, maar het was moeilijk om erachter te komen of ze echt waren. Er was altijd iets aan hen dat niet was zoals het zou moeten zijn. Dus hij kwam weer thuis en was verdrietig, want hij had graag een echte prinses gehad. Op een avond kwam er een verschrikkelijk storm, er was onweer en bliksem, en de regen stroomde door torrents heen. Plotseling werd er bij de stadspoort geklopt en de oude koning ging het openen. Het was een prinses die voor de poort stond. Maar goed, gracieus! Wat een aanblik de regen en de wind had haar laten kijken. Het water liep van haar haren en kleren naar beneden, liep in de tenen van haar schoenen en weer naar buiten op de hielen. En toch zei ze dat ze een echte prinses was. Daar komen we snel achter, dacht de oude koningin. Maar ze zei niets, ging de slaapkamer in, haalde al het beddengoed van het bed, en legde een erwt op de bodem; dan nam ze twintig matrassen en legde ze op de erwt, en dan twintig eider-down bedden op de top van de matrassen. Hierop moest de prinses de hele nacht liggen. In de ochtend werd haar gevraagd hoe ze had geslapen. "Oh, heel slecht!" zei ze. "Ik heb mijn ogen de hele nacht nauwelijks gesloten. De hemel weet alleen wat er in het bed lag, maar ik lag op iets hards, zodat ik zwart en blauw over mijn hele lichaam ben. Het is verschrikkelijk!" Nu wisten ze dat ze een echte prinses was omdat ze de erwt had gevoeld dwars door de twintig matrassen en de twintig eider-down bedden. Niemand anders dan een echte prinses kan zo gevoelig zijn als dat. Zo nam de prins haar voor zijn vrouw, want nu wist hij dat hij een echte prinses had; en de erwt werd in het museum geplaatst, waar het nog steeds kan worden gezien, als niemand het heeft gestolen. Dat is een waargebeurd verhaal.