The Pioneer Zephyr 1934 T-shirt

The Pioneer Zephyr 1934 From www.railphotoexpress.biz The Pioneer Zephyr is een dieselmotortreinstel die bestaat uit motortreinstellen die permanent zijn uitgerust met Jacobs bogies en die door de Budd Company in 1934 zijn gebouwd voor de spoorweg Chicago, Burlington en Quincy (CB&Q), algemeen bekend als Burlington. De trein had een uitgebreid gebruik van roestvrij staal, werd oorspronkelijk Zephyr genoemd en was bedoeld als promotiemiddel voor de verkoop van personenvervoer per spoor in de Verenigde Staten. De constructie omvatte vernieuwingen zoals het aanbrengen van een schotel (een gespecialiseerd type van vleklassen) om zich aan te sluiten bij het roestvrij staal, en scharnieren om het gewicht ervan te verminderen. Op 26 mei 1934 zette het een snelheidsrecord in voor reizen tussen Denver, Colorado en Chicago, Illinois, toen het een 1.015 mijl (1.633 km) non-stop "Dawn-to-Dusk"-streepje maakte in 13 uur 5 minuten bij een gemiddelde snelheid van 77 km/h (124 km/h) . Voor een deel van de rit bereikte het een snelheid van 112,5 mph (181 km/h), net buiten de toenmalige Amerikaanse landsnelheid van 115 mph (185 km/h). De historische dash inspireerde een film uit 1934 en de bijnaam van de trein, "The Silver Streak". De trein is op 11 november 1934 in het kader van de reguliere dienst voor inkomsten ingezet tussen Kansas City, Missouri; Omaha, Nebraska; en Lincoln, Nebraska. Het exploiteerde deze en andere routes tot zijn pensionering in 1960, toen het werd gedoneerd aan het Chicago Museum of Science and Industry, waar het openbaar wordt getoond. De trein wordt over het algemeen beschouwd als de eerste succesvolle stroomlijnaar op de Amerikaanse spoorwegen. De eerste Zephyr werd op 9 april 1934 voltooid door Budd Company, aangedreven door een 8-cilinder, 600-paardenvermogen (447 kW), 8-201-A model-Winton-motor. Net als de dieselelektrische locomotieven die de stoomlocomotief snel op Amerikaanse spoorwegen hebben verplaatst, aangedreven deze motor een elektrische generator; de opgewekte elektriciteit werd vervolgens geleverd aan elektrische tractiemotoren die aangesloten waren op de assen in de fronttruck van de trein . De machinist zat in een klein compartiment in de neus van de trein, vlak voor de eerste bestuurder. Achter de motor in de eerste carrosserie lag een 30 voet (9,1 m) lange kantoor. Het tweede carrosserie bestond uit een kleine bagagesectie en een korte buffet en een 20-personenbussectie. Het derde en laatste carrosserie in de trein, zoals oorspronkelijk gebouwd, werd gevormd als een halve bus (40 passagierszitplaatsen) en een halve observatiewagen (12 passagierszitplaatsen). De trein had 72 zitplaatsen en kon 50.000 pond (22,7 ton) bagage en expresvracht vervoeren. Het officiële doeken van deze trein vond plaats op 18 april 1934 in het Pennsylvania Railroad's Broad Street Station in Philadelphia, Pennsylvania.