TOG kruising koelkast magneet. Magneet

Met een gewicht van 80 ton is de TOG II* een van die onuitvoerbare freaks die het militaire aankoopproces af en toe voortbrengt. Aan het begin van de Tweede Wereldoorlog (september 1939) dachten enkele militaire officieren en ingenieurs dat de nieuwe oorlog op dezelfde manier zou evolueren als de Eerste Wereldoorlog. De oorlog zou statisch zijn, waarbij de tegengestelde legers twee loopgraven zouden innemen van de Noord-Zwitserse Zee kust tot de Zwitserse grens, gescheiden door een "no mans land", geveegd door artillerie en pistool machinevuur. Sir Albert Stern, secretaris van het Landschepencomité tijdens de Eerste Wereldoorlog, geloofde dat het soort tanks dat in 1939 werd geproduceerd niet in staat zou zijn om deze omstandigheden aan te kunnen. Samen met andere technici die betrokken waren bij het tankontwerp in 1916, waaronder Sir Eustace Tennyson D'Eyncourt (voormalig directeur van Naval Construction), Sir Ernest Swinton en Walter Wilson, werd Stern door de War Kantoor gevraagd om een zware tank te ontwerpen volgens de principes van de Eerste Wereldoorlog. De groep heette officieel "The Special Vehicle Development Committee of the Ministry of Supply" en stond officieus bekend als de TOG-commissie (TOG: The Old Gang). Het werk begon in september 1939. Het eerste ontwerp leek op een grotere tank uit de Eerste Wereldoorlog met een Matilda II (zie E1949.353) en een Frans 75mm-pistool gemonteerd in het voorste bord van de romp. Fosters of Lincoln bouwden een prototype en de proeven begonnen in oktober 1940. Het werd aangedreven door een Paxman-Ricardo dieselmotor en had een elektrische eindaandrijving. De elektrische aandrijving brandde uit en werd vervangen door een hydraulische aandrijving; ook dit mislukte en het voertuig werd gesloopt. Ondertussen ontwierp de commissie een groter voertuig van grote omvang, de TOG II. Het meest originele onderdeel was de dieselelektrische transmissie, waarbij de V12 dieselmotor twee elektrische generatoren aandreef, die twee elektromotoren aandreven. Er was geen versnellingsbak of mechanische transmissie. (Ferdinand Porsche installeerde een soortgelijk systeem in een van zijn onsuccesvolle prototypes die voor het Duitse leger werden gebouwd.) Na het passeren van de voorste gemonteerde stationair daalde de rupsband onder vloerniveau naar creëer meer inwendige ruimte, een idee dat uniek was voor deze tank. Fosters voltooide het TOG II-prototype in maart 1941. Het was zo zwaar dat het slechts mogelijk was de helft van het voertuig tegelijk te wegen. Het ontwerp bepaalde machinetank sponsons aan elke kant waar de zijdeuren zijn, zoals een Britse pistool uit de Eerste Wereldoorlog. Deze werden echter al snel verlaten. De tank werd tussen 1941 en 1944 uitgerust met vier verschillende pistolen geschutskoepels en kwam uiteindelijk uit op het type geschutskoepel dat Stoddart en Pitt hadden ontworpen voor de A30 Challenger Heavy Cruiser Tank (zie E1987.9). Dit monteerde een 17pdr-pistool, waardoor het een TOG II* werd. De grote lengte van de TOG II maakte het erg moeilijk om te sturen en in combinatie met zijn gewicht en lage vermogensgewichtverhouding (7,5 pk/ton) maakte de tank log en erg langzaam. In werkelijkheid waren ‘The Old Gang’s’ ideeën verkeerd; tanks moesten kleiner, wendbaar en mobieler zijn. De TOG II werd uiteindelijk in 1944 verlaten, hoewel de A22 Churchill (zie E1949.339) al lang eerder was aangenomen als Britse standaard zware infanterietank. Deze magneet is gebaseerd op het klassieke Britse rode driehoek Tank Crossing waarschuwingsbord. In plaats van de gestileerde tank van het origineel heeft dit het zijsilhouet van de machtige TOG met de slogan TOG kruising, langzaam daaronder. Deze magneet maakt een echt verrassingsgeschenk voor elke tankbuff die zeer bekend zal zijn met dit beest.