Verdediging van Rorke's Drift Briefkaart

De Slag bij Rorke's Drift vond plaats op 22 en 23 januari 1879 tijdens de Zoeloe-oorlog, enkele uren na de Slag bij Isandlwana. Het is een van de meest gevierde episodes in de Britse militaire geschiedenis. Na de Britse nederlaag bij Isandlwana bevond een klein contingent Britse en koloniale troepen, geleid door luitenant John Chard en luitenant Gonville Bromhead, zich op het afgelegen missiestation van Rorke's Drift, dat nu bedreigd werd door een Zoeloeleger. De Zoeloe-strijders, met duizenden in getal, vielen de versterkte positie aan bij Rorke's Drift gedurende de nacht. Ondanks dat ze in de minderheid waren, toonden de Britse verdedigers buitengewone moed en veerkracht. Ze gebruikten de haastig gebouwde barricades en de beperkte munitie die ze nodig hadden om golf na golf van Zoeloe-aanvallen af te weren. De slag duurde ongeveer 10 uur en bij zonsopgang trokken de Zoeloetroepen zich terug, waarbij ze vele doden en gewonden achterlieten. Uiteindelijk kwamen de Britse en koloniale verdedigers bij Rorke's Drift als overwinnaars uit de strijd, waarbij slechts 17 van hun mannen werden gedood en nog meer gewond raakten, vergeleken met de geschatte 350-500 Zoeloe-slachtoffers. De heldenmoed en vastberadenheid van de verdedigers van Rorke's Drift werd een bron van nationale trots in Groot-Brittannië en kreeg brede erkenning. Elf Victoria Crosses, de hoogste militaire onderscheiding in het Britse Rijk, werden toegekend aan de verdedigers van Rorke's Drift voor hun opmerkelijke moed. De erfenis van de slag blijft bestaan als een symbool van de ontembare geest en vindingrijkheid van Britse soldaten in het gezicht van overweldigende kansen.